ESPERANTO

264 ĈAPITRO 7. POEZIO
Standardon kun stranga devizo jen tia:
Excelsior!
Kaj en duonlumo la griza, malvarma,
Li kuˆsis senviva, sed bela kaj ĉarma,
Kaj de malproksime, el klara ĉielo,
Defalis la voĉo per falo de stelo:
Excelsior!
7.6.4 La pluva tago
(el Longfellow.)
La tago malvarma, malgaja, sensuna;
Ne haltas la ventoj kaj pluvo aŭtuna;
Vinujo je l’ muro putranta sin tenas,
Sed ĉiu ekblovo foliojn deprenas,
Kaj la tago — malvarma, sensuna.
Mia vivo malvarma, malgaja, sensuna:
Ne haltas la ventoj kaj pluvo aŭtuna;
Miaj pensoj sin tenas je tempoj pasintaj,
Sed falas en vento esperoj velkintaj,
Kaj la tagoj — malvarmaj, sensunaj.
Ekhaltu, ho, koro malgaja, ne plendu!
Post nuboj la suno radias — atendu!
Ne sola vi tiel kun sorto batalas,
En vivon de ĉiu la pluvo ja falas,
Kelkaj tagoj — malvarmaj, sensunaj.
7.6.5 La sago kaj la kanto
Mi pafis sagon en la aeron,
Ne scias, kie ˆgi falis teron;
La forfluganta tiel rapidis,
Ke mi la kuron tute ne vidis.
(el Longfellow.)
Mi spiris kanton en la aeron,
Ne scias, kie ˆgi falis teron!
Eĉ la plej bona akrevidanto
Ne povas sekvi flugon de l’ kanto.
Mi longe poste, unu tagon,