ESPERANTO

7.5. M. GOLDBERG 255
Ne komprenante lin, jen la dua
Argilon tuj al li donas.
Tuj malkonsento, poste batalo
Fariˆgis inter la rondo;
Tuta l’homaro iris de l’ valo
Diversajn landojn de l’ mondo.
Kvankam jam pasis miloj da jaroj
De tiu puno de Dio,
Regas ankoraŭ inter homaroj
Malamo, senharmonio.
Vere la patroj kontraŭ la Dio
Multege tiam fieris;
Kial ˆgis nun por peko ilia
Senkulpaj idoj suferis?
Sed ni esperas baldaŭ refondon
De l’ lingvo ĉiunacia,
Kiel konsolis tutan la mondon
Jam la profet’ Zefania.
ˆGoje l’espero nin jam karesas,
Proksiman celon montrante;
L’internacia lingvo progresas,
Amikojn ĉie trovante.
Novajn amikojn voku, amikoj,
La voko vana ne estos!
Floras jam flor’, ne solo radikoj,
Je l’ frukto baldaŭ ni festos.
7.5.2 Nova Dio
I
Jam plena estas la festeno
De bril’, sonoro, bru’, soleno
En la palac’ de faraono;
En vic’ pentrinda antaŭ vastaj
Trapezaj tabloj sidas gastoj
Konvene, en mez’ de salono.
(de S. Frug.)