ESPERANTO

7.1. L. L. ZAMENHOF 237
Li zorgas pri la tuta ter’,
Li ankaŭ min sur mia vojo
Eterne gardos de danˆger’.
7.1.17 La vojo
(de barono B. N. Delvig.)
Tre ĉarme ˆgi lumis, la suno ravanta,
En mia de vivo mateno;
En brusto kuraˆgo kaj forto bolanta,
Espero kaj kredo en pleno. . .
La kamp’ estas larˆga kaj rekta la vojo. . .
“Antaŭen sen halto kaj timo!”
La trio ĉevala ekkuris kun ˆgojo
Al celo en la malproksimo.
“Pru! halt’!” “Kio estas?” “Risorto rompiˆgis.”
“Antaŭen! malhelpo ne granda!”
Denove nun la veturil’ ekruliˆgis,
Saltante sur vojo rubanda.
Jen marĉo subite! Denove ni haltis. . .
Tagmezo jam. . . Kia ĉagreno!
La veturigist’ kun murmuro desaltis,
Mi pelas kun laŭta malbeno.
Tri horojn ni tie sen helpo batalas,
ˆGis fine ni kun malfacilo
Elrampas. Subite–la suno jam falas —
Jen kavo kaj nova barilo!. . .
“Returne! kredeble tro dekstren ni iras!”
Ni rampas. . . Jam nokt’. . . De l’ turmento
Ni celon forgesis, ni nun nur sopiras
Ripozon sub ia tegmento. . .
Halt’! Muro! kaj mi al la pordo rapidas. . .
Nur tomboj. . . silenta malˆgojo. . .
La veturigist’ al mi montras kaj ridas:
“Ni venis! Finita la vojo!”
“La Tempo” sin nomas la veturigisto;
Sur voj’ malfacila, facila,
Li ĉiujn alportas, fidela servisto,