ESPERANTO

124 ĈAPITRO 4. RAKONTOJ
— Mi petas ankaŭ la permeson tre humile gratuli, diris la kelnero Olsen;
mi estas ankaŭ fianĉigita!
— Ho, kun kiu?
— Kun la vidvino Kaspersen, la kuiristino.
— Kiam tio fariˆgis?
— Antaŭ kelkaj minutoj, sed ni konatiˆgis unu kun la dua jam antaŭ longe,
ĉar en la lastaj tempoj ni estis tiel ofte kune ĉe invitaˆjoj.
— Sed tiun ĉi vesperon vi vin klarigis? demandis Stella.
— Jes, ˆsi staris en la kuirejo, kaj ˆsi estis tiel dolĉa, kaj tiam mi diris, ke
mi ˆsin amas, kaj tiam ˆsi min ĉirkaŭprenis, kaj tiam mi tiel blankiˆgis, ĉar ˆsi
estis faruna, kaj tiam ni kisis unu la duan. Ho, estis tiel Die bonege!
Olsen mallevis la okulojn kun dolĉa melankolia rideto kaj flugetis en la
salonon, por estingi la lastajn lumojn.
Kiam Felsen kondukis sian amatinon al la veturilo, li premis kison sur
ˆsian manon kun la brilanta ˆstono, kiu nun fariˆgis la stelo de lia feliĉo.
Nia reala, proza tempo eble skuos malestime la ˆsultrojn pro la romanaj
fantazioj de la juna paro; sed tiel longe, kiel amo ekzistos en la mondo — kaj
ˆgi ekzistos tie ˆgis la mondo pereos — tiel longe ankaŭ la romaneco vivos.
✸ ✾ ✸