ESPERANTO

4.8. LA PORCIO DA GLACIA ˆ JO 119
la sekreta adoratino de liaj revoj, estas la edzino de lia plej bona amiko! Ho,
tio estis terura!
— Vi rigardas mian ringon, diris Fanny kun fripona rideto. ˆ Gi estas bela,
ne vere?
— Jes. . . jes. . . ˆgi estas. . . tre bela.
— ˆ Gi estas memoro de unu amiko, kiu estas al mi tre kara, kvankam mi
lin konas nur mallongan tempon. Mi konservos ĉiam tiun ĉi memoraˆjon kaj
mi ĉiam ˆgin alte ˆsatos, ˆsi diris, forirante kun koketa klineto de la kapo.
Felsen staris tute surdigita kun la telereto en la mano.
Dume Stella estis irinta al la kelnero kaj petinta lin doni la glaciaˆjon al
Felsen.
— Li ˆgin jam ricevis, diris Olsen. Li staras kun ˆgi en la mano. Jen li
estas.
Li estis prava. Felsen tenis la telereton en la mano kaj ˆsajnis esti ekscitita.
Fanny staris apude kaj parolis vive kun li. Io brilis forte sur ˆsia mano. ˆ Si
portis ordinare nur sian fianĉiˆgan ringon. Kion tio signifas?
Nun ˆsi forlasis lin kaj iris al la buduaro. ˆ Si estis haltigita sur la vojo de
paro da kavaliroj. Stella preterglitis tien nerimarkita kaj lokis sin post la piano,
kie ˆsi sidis, kaˆsata de la ĉirkaŭstarantaj grupoj da kreskaˆjoj. Momenton
post tio eniris Fanny, kaj, starante sub la lustro, ˆsi lasis la ringon ekbrili kaj
admiradis ˆgin. Stella rigardadis ˆsin tra la kreskaˆjoj.
Jes, estis tute certe. ˆ Gi estas ˆsia ringo; sed kiel Fanny ˆgin ricevis? Ĉu
li vere ˆgin senpere fordonacis, kiel senvaloran objekton? Fanny estis tiel
profundigita en la konsideradon de la ringo, ke ˆsi ne rimarkis la eniron de sia
edzo.
— Nu, Fanjo, ĉu vi estas tute sola? diris la komercegisto.
Ĉu vi estas
aukoraŭ kolera?
Li prenis ˆsian manon, kiun ˆsi penis fortiri.
— Vi ja scias, ke se mi estas ankaŭ iafoje iom viva kaj ˆjaluza, tio estas
ĉar mi vin tiel amas kaj ĉar mi timas, mi maljuna urso, ke mi ne povas fari
vin tiel feliĉa, kiel vi meritas.
Li karesis ˆsian manon, sed subite ektremis.
— Kia. . . kia ringo estas tio?
— ˆ Gi. . . ˆgi estas anonima donaco, respondis Fanny iom konfuzite.
— Kiu ˆgin donis al vi?
— Oni ne povas koni la donanton de anonimaj donacoj, diris Fanny petole.
— Sed mi lin konas. Ĉu diri al vi tiun nomon?
— Vi scias do?
— ˆ Gi estas Georgo Felsen. Mi scias ĉion.
Stella sidis, kiel falinta el nuboj. Ĉu Felsen vere estas enamita en Fanny’n,
kaj ĉu li, ne oferante eĉ unu solan penson al ilia renkonto, ne penante elserĉi,