ESPERANTO

96 ĈAPITRO 4. RAKONTOJ
de tondro. Ne! ne povas esti!. . . ˆ Sia Arturo. . . Dio, Dio!. . . ˆ Si volis kredi, ke
la hebreo parolas pri iu alia.
— Ĉu vi povas al mi priskribi lian eksteraˆjon?
— Eksteraˆjon? Malbonan eksteraˆjon li havas, respondis la hebreo, kaj
li komencis plej detale pentri la portreton de la fripono kaj ˆstelisto, en kiu
sinjorino Anneto tuj ekkonis sian Arturon!. . .
La hebreo rakontis al ˆsi, ke Arturon arestis la polico, ke li estis du aŭ tri
semajnojn en la malliberejo, el kiu li lerte forkuris kaj malaperis, oni ne scias
kien.
En tiu sama tago vespere sinjorino Anneto, malgaja, ofendita, kun dispremita
koro, revenis en K-n. ˆ Si multe kaj longe suferis: en la daŭro de kelkaj
monatoj ˆsi preskaŭ tute ne eliradis el sia ĉambro, malbenante la sorton, kiu
tiel kruele mokis ˆsian amon, kaj bedaŭrante sian senrevene perditan monon.
❅
Pasis du jaroj. Sinjorino Anneto tre ˆsanˆgiˆgis: ˆsi fariˆgis pli maljuna, ˆsia
vizaˆgo flaviˆgis, kaj sur ˆgi aperis multaj maljunulaj sulkoj; en la buˆso mankis
multaj dentoj; ˆsi ˆgibiˆgis; ˆsia kapo kaj manoj ĉiam tremadis, la okuloj malfortiˆgis.
Du malgrandaj ĉambraj hundetoj fariˆgis la escepta objekto de ˆsia
amo kaj aldoniteco.
Ĉiutage post la tagmanˆgo ˆsi kondukadis siajn amatajn
bestojn promenadi.
Unu fojon ˆsi, promenante, renkontis okaze amason da arestitoj, enforˆgitaj
per katenoj kaj ĉirkaŭitaj de forta grandanombra gardo. Vidante en tiu ĉi
renkonto malbonan signon, sinjorino Anneto volis jam reiri, kaj subite el
la amaso da arestitoj ˆsi ekaŭdis konatan mokan voĉon: — Kiel vi fartas,
sinjorino Anneto? Jam longe mi vin ne vidis. Kiam do estos nia edziˆgo? ˆ Si
ekrigardis kaj kun plej granda teruro ekvidis Arturon!. . .
Sin mem ne komprenante de tumulto, ˆsi alkuris hejmen, kaj de tiu tempo
ˆsi jam por ĉiam ĉesis promenadi, plivolante restadi dome kaj amuziˆgadi kun
siaj kvarpiedaj amikoj.
✸ ✾ ✸