Turner, Ethel: Sep junaj aŭstralianoj - Hejmo

Ĉapitro VIII
Ŝtonĵetilo Kaj Katastrofo
Krepusko estis veninta tre delikate kaj tenere sur la
ĝardenon, kaj la kampojn, kaj la riveron. Estis apenaŭ sentebla
venteto ĉe la bordo de la rivero sed, post la varmega, longa
tago, ĝi ŝajnis preskaŭ tro laca spiri kaj fari ondetojn. Tre
malrapide la griza trankvila lumo malheliĝis kaj unu-du
blankaj steloj aperis kaj palpebrumis tie supre sur la alta
malproksima ĉielo. Sube, malantaŭ la eŭkaliptaj arboj, trans la
rivero estis eĉ pli blanka luno; proksime, larĝa strio sur la akvo
ridetis supren al ĝi. Meg esperis ke ĝi ne grimpos super la
arbosuprojn ĝis post la oka horo aŭ la kampoj inundiĝos de
lumo kaj ŝi estos vidata. Je la vespermanĝo kaj dum la frua
parto de la vespero ŝi estis enpensa kaj incitiĝema pro sia
maltrankvilo kaj ŝi du-tri foje humiligis Bunty tute malafable.
Jam de la sesa horo li estis ĉirkaŭŝvebinta ŝin en plej
kompatinda maniero.
Estis karakterizaĵo de tiu knabeto, ke post kiam li tentiĝis
forlasi la vojon de la vero, li estis tute malfeliĉa ĝis li estis
konfesinta kaj frotinta siajn malpurajn manetojn en siajn
malsekajn okulojn ĝis li fariĝis “vidaĵo pri kiu sonĝi, ne
rakonti”.
Pip diris ke tio estas ĉar li estas malkuraĝulo al kiu
mankas la animforto ekdormi kun mensogo sur la koro, pro
timo ke li vekiĝos kaj vidos anĝelon kun amanta glavo
staranta apud lia lito. Kaj dolore mi devas agnoski ke tio ŝajnas
pli probabla takso pri la afero ol kredi ke la knabo efektive
impresiĝis de la abomeneco de sia ofendo kaj deziras
kompensi pro ĝi, ĉar jam en la sekvanta tago, se okazo sin
suĉe forte prezentis li falis denove kaj jam en la sekvanta
- 63 -