2009ko ipuin sarituen argitalpena - Anoetako Udala

Ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009

Sarrera
Hizki-Marrazki ipuin marraztuen lehiaketa antolatu dugu aurten ere Anoetako
Udaleko Euskara eta Kultura batzordeek, eta Anoetako Herri Ikastolak. Liburuxka
honetan saria irabazi duten lanak irakurtzeko aukera izango duzue. Aurkeztutako
lan guztiek merezi badute ere, saritutako hamalau lanak bakarrik argitaratu
ditugu.
Saritutako lanak idatzi dituzuenoi zorionak eta eskerrik asko; saririk eraman ez
duzuenoi ere bai, denak izan direlako lan txalogarriak. Eta, jakina, lagundu
diguzuen guztioi ere (epaimahaikide, ikastolako irakasle, e.a.) mila esker.
Azkenik, aipatu, aurten ez dela ipuin bat ere aurkeztu E kategorian: gazte eta
helduak. Aurrerantzean etorriko diren lehiaketetan parte hartzera animatzen
zaituztegu herritar guztiok, bereziki 16 urtetik gorako gazte eta helduak.
Besterik gabe, eskerrik asko berriro guztioi eta beste bat arte.
2009ko apirila
EUSKARA ETA KULTUR BATZORDEAK
ANOETAKO HERRI IKASTOLA
A KATEGORIA
1. Bi sorgin eta dendari gezurtia
Unai Urkola
2. Lupa galdua
Koldo Descalzo
3. Alejandro eta bere txakurra
Laila Tarik
B KATEGORIA
1. Itxasoak ekarritako anaia
Ainhoa Simpler
2. Mutiko xelebrea
Lide Aranzabe
3. Ametsak egi
Amaia Estanca
C. KATEGORIA
1. Ardilatxa
Jon Fernandez
2. Osinzuloko zaratak
Alex Aramburu
Iker Etxeberria
3. Amonaren sekretua
Andrea Davila
Janire Calleja
Akzesit: Maitasunaren heriotza
Maddalen Loidi
D KATEGORIA
1. Aitonaren istorio zaharrak
Ainara Etxabeguren
Olaia Etxeberria
2. Sentimendu nahasiak
Zuriñe Gonzalez
Ainhoa Del Barco
3. Pertsona ote naiz
Aitana Miner
Akzesit: Lagun txarrak
Imanol Cavero
Iraitz Leunda
HIZKI-MARRAZKI ipuin lehiaketa
Anoetako Udala eta Anoetako Ikastola
2009.urtea
Diseinua eta inprimategia// Servigraf S.L.L.

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
BI SORGIN ETA DENDARI
GEZURTIA
UNAI URKOLA
Neguko egun euritsu batean baziren bi sorgin zirikatzaile,
oso itsusiak, eta dendari bat. Mundu magikoko egun batean
sorgin batek erratza puskatu zuen, eta orduan sorginak:
- A! ERRATZA PUSKATU ZAIT!, esan zuen. EZINGO DUT ERRAT
ZAN JOLASTU, LAGUNDU!
Eta segituan beste sorginak:
- Isildu, mesedez, emakumea. Ondo iruditzen al zaizu erratz berri bat erostea?
- Bai, gustatuko litzaidake, baina planoa bilatu beharko dugu, ezta? Bestela
ezin go dugu denda aurkitu.
Eta besteak:
- Ba goazen bilatzera, bestela berandu iritsiko gara.
Aurkitu zutenean etxe oso-osoa desastre bat eginda gelditu zen, eta orduan
gauzak jasotzen hasi ziren. Dena jaso zutenean pijama kendu, eta sorginaren
traje puskatua jantzi zuten. Segituan abiatu ziren. Iritsi zirenean dendariak esan
zuen:
- Andreok! Erratzen dendarik hoberenean zaudete!
Eta sorginak:
- Eskerrik asko, erratz bat nahi dut, 235 zmkoa, ba al duzu?
- Ez, ez dut zure tamainakorik.
- Baina hortxe duzu, eta ikusten ari naiz. Gezurti galanta zara; goazen hemendik
beste denda batera, ondo iruditzen al zaizu?
- Bai, oso-oso ondo.
Ordutik aurrera sorginek beraiek bakarrik egin zuten erratza, materiala erosita.

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
LUPA GALDUA
KOLDO DESCALZO
Behin, mendiko kobazulo sekretuan, Begi Detektibea
bizi zen. Ausarta eta zuhurra zen.
Begi Detektibea konturatu zen lupa lapurtu ziotela, eta
kobazuloan begira hasi zen. Han zeuden kapela, linterna...,
baina ez lupa. Herrira jendeari galdetzera joan zen:
- Nire lupa ikusi al duzu, jauna?
- Ez, ez dut ikusi.
- Ume, ikusi duzu nire lupa?
- Agian dendan dago.
- Eskerrik asko!
Begi Detektibea dendara joan zen, baina lupa oso garestia zen.
Bitartean mendizale batek lupa aurkitu zuen mendi tontorrean:
- Hara! Norbaitek lupa galdu du. Beherago utziko dut, ea galdu duenak aurkitzen
duen!
Eta Begi Detektibea itzuli zenean kobazulora bere lupa aurkitu zuen eta
asko poztu zen.

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
ALEJANDRO ETA BERE
TXAKURRA
LAILA TARIK
Duela asko, bazen Alejandro izeneko mutil bat.
Alejandrok txakur bat nahi zuen, eta behin batean esnatu
zenean, sorpresa! txakur bat agertu zen.
Ondoren, Alejandro poz-pozik jarri zen. Harrezkero, Alejandro
bere txakurrarekin paseatzera joaten zen.
Alejandroren txakurrak alde egin zuen, eta Alejandro etxera joan, eta
esan zion bere amari:
- Ama, aita! Txakurra galdu egin zait.
- Ai, ama! Kostatu zaigunarekin!!! 87 koa zen, eta galdu zaigu dirua.
Eta Alejandro eta bere ama txakurraren bila joan ziren.
Orduan txakurra zaunka hasi zen, eta Alejandrok txakurra entzun zuen:
- Zer ahotsa da hori? –esan zuen Alejandrok.
- Txakurra al da, Alejandro? –amak.
- Uste dut txerri batzuk lokatzean ari direla, baina ematen du gure txakurraren
ahotsa, eta ezkerretik datorrela ahotsa.
Eta Alejandrok txakurra aurkitu zuen.
- Oh! Azkenean hementxe zegoen eta.
Gero Alejandro eta bere ama etxera joan ziren.

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
AINHOA SIMPLER
ITSASOAK EKARRITAKO
ANAIA
Kaixo! Ni Mari naiz eta Estatu Batuetakoa naiz. Beno,
egia esan Altzokoa naiz eta Estatu Batuetara joan nintzen
bizitzera nire aitak, Xabierrek, bertara lana egitera joan behar
zuelako.
Ni txikia eta argala naiz, inurri bat bezala. Nire ilea horia
da, eguzkiaren antzera, eta begiak zerua bezain urdinak
eta distiratsuak. Anai bat daukat, Aitor izenekoa, eta bi urte
ditu. Baina ez da nire familia bezalakoa. Ez, ez, beltza da.
Badakit! Lehengo urtean nire anaia nola ezagutu genuen
kontatuko dizuet.
Alaba bakarra nintzen eta batzuetan aspertu egiten
nintzen, ezin nuelako inorekin jolastu. Nahiz eta jostailu pila
bat izan. Hain beste neuzkan, bigarren gela bat nuela nire
jostailuak gordetzeko. Niretzat bakarrik!
Behin batean, nire aitak esan zidan:
- Mari! Laster udako oporrak izango dira. Nora joan nahi duzu aurten?
Pentsakor jarri nintzen eta esan nion:
- Ba... Txinara!
- Baina, iaz joan ginen eta! Ez, ez, beste leku batera.
- Orduan... Australiara!
- Baina Australiara ere joan gara! Badakizu zer gertatu zen, ez da?
- Bai aitatxo, gogoan dut oraindik. Bidean aurkitutako kanguru bat eraman
nuen hotelera nire maskota zela esanik eta apartamendu guztietara sartu eta
gauzak hausten egon zen.
- Bai, bai! Eta zer iruditzen zaizu aiton-amonak eta lehengusuak bisitatzera joan
go bagina Altzora? Euskal Herrira?
- Bale! Aiton-amonak ikusteko irrikan nago!
Eta horrela erabaki genuen Altzora joatea. Hurrengo egunean maletak
prestatzen hasi nintzen, baina zalantza ugari sortu zitzaizkidan.
- Zein pelutxe eramango dut? Teddy hartza ala untxitxo zuria? Hartzari begi bat
falta zaio... beno, berdin dio. Partxe bat jarriko diot eta pirata bat emango du.
Badakit! Biak eramango ditut.
Lau egun geroago aitak esan zuen:
- Denak autoraaa!
Gure hiriko aireportura joan, hegazkinean sartu, aireratu, eta bederatzi
ordu igaro ondoren Hondarribiako aireportura iritsi ginen. Bertan, aitona eta
amona zeuden gure zain. Deiadarka hasi nintzen aireportutik korrika:
- Aitona! Amona!
Eta beraiek era berean korrika etorri ziren niregana:
- Mari!
Eta besarkadak eta muxu piloa elkarri ematen egon ginen luzaroan.
Ondoren, aiton-amonen etxera joan, eta bertan lehengusuak eta osaba-izebak
zeuden gure zain. Amonaren etxean geratu ginen hilabete batez. Gauza asko
egin genituen: hondartzara joan, igerilekura, mendira... Eta oso ondo pasa genuen,
bai etxetik kanpo, bai etxe barruan ere.
Opor egunetako azkeneko eguna iristear zegoen eta gauzak maletetan
sartzen hasiak ginen. Azken egunean, nire lehengusuak eta ni hondartzara
azken aldiz joatea pentsatu genuen.
- Aita, ama, azkeneko eguna da eta aprobetxatu egin behar da, joan al gai
tezke hondartzara?
- Ongi da, baina denbora asko ez, oraindik gauza guztiak prestatzeko ditugu
eta!
Bainu-jantzia janztera joan ginen korrika eta presaka, eta gurasoek hondartzara
eraman gintuzten. Uretara sartzen ari ginela, garrasika hasi nintzen:
- Begira zer dakarren itsasoak olatuetan!
- Saski bat dirudi! – esan zuen nire lehengusina Iratik.
- Zerbait dakar barruan! – esan zuen nire lehengusu Endikak.
- Bila joango naiz! – esan nuen nik ausardiaz.
10
11

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
Oso igerilari ona naiz eta olatuen gainetik eta azpitik pasatzen saskia
hartu, eta hondarretara, gurasoak zeuden tokira, eraman nuen ziztu bizian. Saskiaren
barruan zerbait zegoela konturatu ginen. Manta busti batzuk kendu, eta
hura sorpresa! Ume bat zegoen! Ume txiki beltzaran bat zen. Afrikatik etorria zela
pentsatu genuen. Oso polita zen! Nire aita-amari galdetu nien:
- Ama, gera gaitezke umearekin? Oso polita da eta bakarrik ezin da gelditu!
Zer iruditzen zaizu zuri, aita?
- Gaixoa! Nola iritsiko zen honetaraino? Ikusiko dugu zer egin dezakegun! – esan
zuen aitak.
- Hain txikia da! Gizajoa, bakarrik dago. Nork utziko zuen horrela? – esan zuen
amak gupidaturik.
- Gure etxea oso handia da. Nire jostailuen gelan egin dezake lo! – esan nuen,
behin eta berriro erregutuz.
Euskal Herriko agintariekin paper eta baimen piloa bete ondoren, gurekin
eramaten utzi ziguten. Aitor izena jarri genion.
Handik aurrera Aitorrekin bizi gara, nire anaiatxo txikia. Eta orain ez naiz
aspertzen inoiz ere, Aitorrekin oso ondo pasatzen dudalako.
LIDE ARANZABE
MUTIKO XELEBREA
Orain kontatuko dizuedan istorio edo xelebrekeria hau
duela 9 bat urte gertatu zen. Bazegoen Hernialde izeneko
herri txiki eta polit bat, eta bertan Lander izeneko mutiko
xelebre eta sinpatiko bat bizi zen, irakurtzea asko gustatzen
zitzaiona. Begi urdinak, ile marroia eta sudur txikia zituen,
eta nahiko umila zen, lotsati samarra, nahiz eta dibertigarria
izan. Bere herrian liburutegi bat zegoen, eta Lander maiz
joaten zen bertara.
Baina behin batean, liburu baten bila zebilela, gauza ikaragarri bat
aurkitu zuen. Liburu bat bere tokitik mugitzen hasi zen, eta apal guztiek bira bat
eman zuten. Ohartu zenerako, Lander beste mundu batean murgildurik zegoen.
Mundu horrek ametsetakoa zirudien, bertan edozer gauza bila zitekeelako; kale
batean uda zen, bestean negua…, eta etxeak kale batean Londresekoak ziren,
bestean Paraguaykoak… Mundu hura itzela zen, Landerren ustetan bai, behintzat.
Segundo batzuk igaro ondoren, neskato bat agertu zitzaion aldamenean, ea
nongoa zen galdezka, eta Landerrek Hernialdekoa zela esan zion. Neskatila, hori
entzutean, harriturik geratu zen.
Landerrek harridura horren arrazoia zein zen galdetzea erabaki zuen,
eta Gixane, ezagutu zuen neskatila, herri berezi hartako kontuak kontatzen hasi
zitzaion, oso arraroa baitzen kanpotar bat herri hartara joatea. Dagoeneko
murgildurik zegoen mundu hartan, jendeak ez zuen lanik egiten, ez zituen autoak
erabiltzen, hegan ibiltzen ziren, haragia eta arraina gordinik jaten zituzten...,
dena oso bitxia zen, eta aipaturiko hau gutxi balitz, gauzarik txundigarriena zera
zen: herri hartatik ateratzeko sorgin baten edabe magikoa edan behar zela
derrigorrez; gaztelu zahar eta beldurgarri batean bizi zen sorginarena.
Hau guztia entzun ondoren, Landerrek ez zuen bertan geratzea beste
irtenbiderik ikusi, eta Gixaneri ostatu eskatu zion. Neskatilak berehala bere etxera
eraman zuen, eta herria, jateko ohiturak, jantzi beharreko arropa... erakutsi
zizkion.
Hasiera batean, Landerri egoera eramangaitza iruditu zitzaion, ezin
zituen ahaztu lagunak, baserriko belazetako jolasak, herriko apaizari egiten
zizkioten txantxak... Baina Gixanek asko lagundu zion eta hilabete bat igaro
zenerako Landerrek bertakoa zirudien. Bere adineko mutikoak ere ezagutu zituen
eta haiekin ibiltzen hasi zen, berak zekizkien gaiztakeriak erakutsiz... Bi hitzetan
esanda, zoriontsua zen.
12
13

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
Bizitza berri bat zuen, eta nahiz eta ikastolara ez joan, asko ikasten ari zen
liburuak irakurtzen eta ingurukoei galderak egiten. Gainera bai Gixanerekin bai
mutikoekin gero eta hobeto moldatzen zen, eta denborarekin Gixaneren alboan
zegoenean zerbait sentitzen hasi zen bere gorputz barnean. Harekin hitz egiten
zuen bakoitzean, sabelean tximeleta moduko batzuk sentitzen zituen, Gixane
ikusten zuen bakoitzean urduri jartzen zen. Egoera horretan gero eta gehiagotan
aurkitzen zela ohartu zen. Gixane gustatzen zitzaion, baina ez zekien berari
kontatu ala ez. Gero eta garbiago ikusten zituen bere sentimenduak. Gixane
maite zuen, harekin igaro nahi zituen gauak eta egunak, eta azkenean, egoera
jasanezina egin zitzaionean, dena kontatzea erabaki zuen.
Alde batetik beldurra zuen, ez baitzekien nola erantzungo zuen Gixanek.
Baina neska zintzoa eta ulerkorra zen, eta egoerari aurre egiten jakingo zuela
pentsatu zuen.
Gauzak horrela, arratsalde batean, Gixaneren logelara sartu, eta dena
azaldu zion, urduritasun eta beldur puntu batekin. Neskaren erreakzioa benetan
polita eta maitekorra izan zen, Landerrek hitz egiteari utzi baino lehen musu
bat eman baitzion ezpainetan. Berak ere maite zuela esan zion, eta orduan
harreman bat hasi zuten, zoriontasun eta maitasun handiko harreman bat.
Beraien maitasuna herri guztian zehar zabaldu zuten, eta bizilagun
guztiek bikote polita osatzen zutela esaten zieten. Momentu horietan, Lander bere
familiaz gogoratzen zen. Bere gurasoak, aiton-amonak… Hernialden zeuden, eta
ez zekiten ezer bere harremanari buruz. Horrek tristatu egiten zuen, eta Gixanek
Lander zoriontsu ikusi nahi zuenez, sorginarengana joateko proposamena egin
zion.
Hurrengo egunean, Lander eta Gixane sorginaren gaztelura joan, eta
edabe magikoa eskatu zioten, baina, sorginak azterketa batzuk egin behar
zizkiela esanez, etxe barrura sartu zituen. Galdera mordoa erantzun ondoren,
sorginak edabe magikoa eman zien, eta ilbeteko gauean hartuz Hernialden
azalduko zirela baieztatu zien.
Landerrek eta Gixanek astebete bat itxaron behar izan zuten ilbeteko
gaua iritsi arte, baina azkenean, 2000ko urtarrilaren 20an, edabe magikoa edan,
eta Hernialdeko liburutegian azaldu ziren. Landerrek liburutegia beste mundura
joan zenean bezala aurkitu zuen, eta leihoetatik Gixaneri herri guztiaren berri
eman zion.
Eguna argitzean, isil-isilik, liburutegitik atera, eta Landerren etxean
aurkeztu ziren. Gurasoek izugarrizko poza hartu zuten semea ikustean, eta Gixane
ere oso ondo hartu zuten. Bikotea bertan bizitzen geratu zen; Lander irakasle hasi
zen lanean eta Gixane ile apaindegi batean. Helduak egin ziren, haurrak izan
zituzten, Xuar, Miren eta Goar, eta zoriontsu bizi izan ziren Hernialde bezalako
herri txit eta xarmangarri batean.
14
15

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
AMAIA ESTANGA
AMETSAK EGI
Nire izena Amaia da, eta badut ahizpa bat, Naiara
izena duena. Nik eta Naiarak antza handia dugu. Biok
ile marroia dugu, udazkeneko gaztainaren kolorekoa;
begiak, berriz, beltzak, sua egiteko erabiltzen den ikatzaren
antzekoak; altueraz ez gara berdinak, Naiara ni baino bi
zentimetro altuagoa da, baina horrek ez du axola. Naiara
oso xelebrea da, eta atsegin du zuhaitz gainean txabolak
egitea. Ni, berriz, umila naiz, eta heldua izatean gustatuko
litzaidake astronauta izatea.
Behin, Naiara atsegin zuena egiten ari zen, hau da, zuhaitzaren gainean
txabolak eraikitzen. Eta ni interneten astronautari buruz informazioa bilatzen.
Goiz horretan gurasorik ez zegoen etxean, lanean baitzeuden. Orduan zerutik
gauza bitxiak erortzen hasi ziren, txokolatezko untxiak, erregalizak, txikleak,
txupatxusak…Naiarak hori dena ikusitakoan ahal zuen guztia jaten hasi zen. Ni
oihuka hasi nintzen esanez ez jateko, agian pozoitsuak zirelako, baina Naiarak ez
zidan kasu izpirik ere egin. Erregaliz batzuk ere hartu zituen zorro batean etxerako.
Nire ustez, oso gauza arriskutsua egiten ari ginen.
Espazioan kohete geltoki bat zegoen, eta bertan gelditu ginen. Txokolate
usaia hartzen nuen, eta honela esan nion Naiarari:
- Naiara, ez al duzu txokolate usaia aditzen?
- Bai –esan zuen, txokolatezko untxiak seinalatuz.
Gure etxera eroritako untxiak ziren, eta orain unibertsoan zeuden.
Naiara oso arraro zegoela nabaritu nuen, eta minuturo gorputzeko zatiak
banan-banan aldatzen ari zitzaizkion, estralurtar baten antza hartuz. Segituan
imajinatu nuen gure etxera erori ziren gozoki horien eragina zela. Ahotsa ere
aldatu zitzaion eta honela hitz egiten zuen:
- Es-tra-lur-ta-rra-na-iz.
Erabat beldurtuta nengoen Naiara horrela ikusita, eta pentsatu nuen
espazioan uztea, orain hori baita bere bizilekua.
Hantxe geratu zen Naiara betiko, eta ni, berriz, bakarrik nago etxean,
haren zuhaitzeko egurrezko txabolan. Eta pentsatzen dut egunen batean bisitan
joatea, eta bera gizaki bihurtuta, etxera berarekin bueltatzeko.
Egunak aurrera zihoazen, eta ni ez nengoen batere lasai. Horietako
egun batean, Naiarak amets egin zuen gozo horiek jan eta astebete batera
berak txabola berri eder bat egingo zuela zuhaitz sendo baten gainean eta ni
espaziora joango nintzela. Egun bat falta zen astea betetzeko.
Nik ez nion garrantzi handirik eman, baina oraingoan Naiara ziur zegoen
ametsa egi bihurtuko zela. Heldu zen Naiarak amestutako egun hura, eta niri
oraindik ez zitzaidan ezer berririk gertatu, zer eta ikusten ez dut ba Naiara zuhaitz
sendo baten gainean txabola eder batekin hau esanez:
-Amaia, kohetea 10:30ean irtengo da Igeldotik.
-Ongi da! -erantzun nion, harri eta zur.
Hamar eta erdiak ziren, eta Naiarak eta nik espazio-ontzia hartu behar
genuen. Espazio-ontziak honela esan zuen:
-Hiru, bi, bat, zero… bagoaz
Espazioan geunden! Ni erabat liluraturik nengoen, une horretan nire
ametsa betetzen ari baitzen, eta honela galdetu nion Naiarari:
-Nola lortu duzu hau dena?
-Ez dakit, baina uste dut zerutik erori ziren gauza gozo horiei esker eta ametsari
esker lortu dudala.
16
17

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
JON FERNANDEZ
ARDILATXA
Zer dela eta zer naiz? Euskal Herriko maskota naiz, gazta
egiten dut maiz, zer dela eta zer naiz? Ardilatxa naiz, eta
nire istorioa kontatuko dizuet.
Bazen behin gazte talde bat, denak oso ondo marrazten
zutenak. Talde hori bi mutilez eta hiru neskaz osatuta
zegoen: Xabi, Patxi, Ainhoa, Oihana eta Laura.
Guzti horiek baserri batera joan ziren, beraien eskolako lagunekin batera.
Baserri hartan sekulako kiratsa zegoen, eta inor konturatu gabe handik gertu
zegoen belaze batera joan ziren. Zuhaitz baten azpian eseri ziren bostak, enborrean
bermaturik. Udako goiz bero bat zen, eta han zeuden ardiak belazearen
alde batetik bestera korrika ibiltzen ziren. Patxi, Xabi, Oihana eta Laura barrez
lehertzen zeuden. Ainhoa, aldiz, langileena, marrazten ari zen:
- Zer ari zara marrazten, Ainhoa?- galdetu zion Patxik.
- Horko ardi hori. Gustatzen?- esan zion Ainhoak Patxiri marrazkia erakutsiz.
- Benetan polita da. Zure ardi hori kopiatzen utziko zenidake?
- Ongi da, baina ez da ardi normal bat. Ardilatxa du izena.
Patxik Ardilatxa etxera eraman zuen, bertan marraztu egin zuen eta
marrazki hori pegatina bihurtu zuen. Beste lau pegatina batzuk egin zituen. Bat
Ainhoarentzat, beste bat Oihanarentzat, beste bat Laurarentzat eta azkena Xabirentzat.
Bostek pegatinak beraien eskolako koadernoetan itsatsi zituzten.
tuz. Patioan Xabik Patxirekin hitz egin zuen, eta esan zion:
- Epa, Patxi! Ardilatx bat egin dezakezu Maiderrentzat?- eta Patxik erantzun
zion:
- Begira Xabi, Ainhoa, Laura eta Oihana gauza berbera galdetzera etorri zaizkit,
eta ni oso gustura emango nizkizueke pegatinak, baina krisia dela eta oso
garestia da hainbeste pertsonarentzat pegatina bat egitea.
Arazoari aurre egiteko Xabi, Patxi eta beste hirurak elkartu egin ziren.
Irtenbide asko aipatu zituzten, adibidez: pegatinak ez ematea, ikaskideei marrazkia
eman eta beraiek pegatina egitea…, baina egokiena iruditu zitzaiena
hauxe izan zen: marrazkia patentatzea eta pegatinak saltzea.
Ardilatxa oso ezaguna da gure artean, baina, baliteke ni besteak baino
ezagunagoa izatea, eta zergatik? Oraintxe kontatuko dizuet.
Ni “Seat Panda” batean itsatsita nengoen, auto hori oso zaharra zen eta
aurki txatartegira botako gintuzten.
Baina txatartegira bota baino bi egun lehenago laborategi batera eraman
gintuzten. Areto handi batera sartu gintuzten, eta bi aterki ireki moduko
makina batzuk zeuden guri begira. Makina horien xedea gauza bizigabeei bizia
ematea zen. Bat-batean argi guztiak itzali, eta aterkien puntetatik bi izpi urdin
atera ziren. Autoak ez zuen bizirik hartu eta nik, Ardilatxak, BAI!!!
Hurrengo egunean bostak eskolara iritsi zirenean, beraien lekuetan eseri
ziren. Xabiren ondoan eserita zegoen neskak, Maiderrek, ardilatxa ikustean, honako
hau esan zion Xabiri:
- Egun on, Xabi. Zer da hor daukazun ardi hori? Benetan oso polita da. Egingo
al zenidake pegatina bat, mesedez?
- Bueno ba… saiatuko naiz- esan zion Xabik.
- Eskerrik asko, Xabi. Zu bai zarela lagun ona!- esan zion Maiderrek, Xabi besarka-
Oso ardi bitxia nintzen eta laborategitik korrika ihes egin behar nuen,
handik gertu zegoen ardiz betetako belaze batera. Ezin nuen han denbora gehiago
gelditu, oso ardi bitxia bainintzen eta azkar harrapatuko ninduten.
Oso gosetuta nengoen, eta belar pixka bat jatea erabaki nuen. Baina belarra
mingainarekin ukitzean, bi beso, bi hanka eta aurpegi bat atera zitzaizkion belarrari,
eta berehala belarrak alde egin zuen. Orduan jakin nuen miazkatzen nuen
guztia bizitu egiten nuela.
18
19

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
Lurrean etzanda, pentsakor gelditu nintzen. Han denbora gehiagoz geldituz
gero, azkar harrapatuko ninduten eta berriro ere pegatina bihurtu, beraz,
zera erabaki nuen: aurkitzen nituen ardilatx guztiak miazkatu eta bizitu egingo
nituela, espezie berri bat sortuz.
Gau hartan ilargia bete-betea zegoen, eta hiri hartako kaleak huts-hutsik.
Guztiz bakarrik nengoen. Ez zen ezer entzuten, nire oinatzak soilik. Poliki-poliki
joan nintzen ikusten nituen ardilatx guztiak miazkatuz, gelditu gabe eta inork ikusi
gabe.
Argitu zuenerako 8439 ardilatx biziarazi nituen, eta herritarrak hainbeste
ardilatx ikustean ezin zituzten denak pegatina bihurtu; beraz, gutako batzuk hartu
eta analisi bat egin ziguten. Gu osasuntsu geundela ikustean guretzat baserri
bat eraiki zuten.
ALEX ARAMBURU
Udarako egun batean, lagun talde
bat Osinzulora zihoan euren bizikletetan.
Joxe Martin, Asintxio, Olatz eta
Mª Luisa ziren. Kantu kantari zihoazen:
- Maite zaitut, maite maite zaitut, pilapila
patata tortilla!
Bat-batean, Asintxio isildu egin zen eta handik denbora gutxira esan zuen:
- Oh! Kaka zapaldu dut!
OSINZULOKO ZARATAK
IKER ETXEBERRIA
Orduan denak barrezka hasi ziren, baina Asintxiok jarraitu zuen:
- Ez du graziarik!
Hori esan ondoren, erreka ertzera joan zen bizikletaren gurpila garbitzera.
Bitartean, bere lagunak errekara harriak jaurtitzeari ekin zioten. Halako batean,
Joxe Martinek Asintxio buruan jo zuen harriarekin, eta oihukatu zuen:
- Joxe Martin! Hi normala al haiz?
Minutu batzuen ostean berriz ere Osinzulora abiatu ziren, kantu kantari:
- Maite zaitut, maite maite zaitut, pila-pila patata tortilla!
Hori duela bi urte gertatu zen, eta gaur egun ni eta gainerako ardilatxak
baserrian ibiltzen gara, handik gertu dagoen belaze batetan alde batetik bestera
korrika udako goizetan.
Azkenean Osinzulora iritsi ziren. Bizikletak utzi, eta putzura joan ziren korrika,
bero hura jasan ezinik. Putzuan igeri egiten denbora bat pasa ondoren,
Joxe Martin gosetu, eta “txorizo panplona” ogitartekoaren bila joan zen. Bere
motxilaren ondoan zegoela, tximeleta bati jarraitu zion errekan gora, eta borda
batera iritsi zen, lagun taldetik urrunduz. Borda ingurura hurbildu zenean leihotik
begiratu zuen, baina ilunpean zegoenez, ez zuen ezer ikusteko aukerarik izan.
Bat-batean, oihu bat entzun zuen, eta guztiz izuturik, korrika jaitsi zen errekatik
Osinzulorantz, bidean pare bat aldiz erori zelarik. Osinzulora iritsi zenean beste lagunei
kontatu zien, denak harriturik geratu ziren, eta hurrengo egunean ikertzera
joatekotan gelditu ziren.
Hurrengo egunean denak bordara joan ziren. Joxe Martinek badaezpada
ere tiragoma hartu zuen, eta Asintxiok linterna bat. Bordara hurbildu zirenean,
Asintxiok beldurra zuela eta ez zela sartuko esan zien, baina Joxe Martinek animatu
eta azkenean aurrera segi zuten. Hasieran denak geldi-geldirik geratu ziren,
baina Joxe Martinek leiho ondora hurbildu, eta esan zuen:
20
21

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
- Asintxio, ekarri iezadak linterna!
Orduan Joxe Martinek linternaren argia
leihora zuzendu zuen. Hasieran ez
zuen ezer ikusi, baina argia ezkerrera
zuzendu zuenean, beste pertsona bat
ikusi zuen berari argia zuzenduz. Orduan,
korrika joan zen baina Olatzek
esan zion:
- Joxe Martin, ispilu bati egin diozu
argi.
Orduan Joxe Martinek ironikoki
erantzun zion:
- Banekien. Zuek izutzeko egin dut.
Hori esan ondoren Joxe Martin
berriz ere leiho aldera inguratu
zen. Oraingoan eskuinerago begiratu
zuen eta zerbait ikusi zuen. Argia zuzendu
zuenean emakume bat ikusi
zuen aulki bati loturik. Joxe Martinek Mª Luisari poliziari deitzeko esan ondoren,
leihotik barrura sartzen saiatu zen. Hasieran besteak bertan geratu ziren, baina
gero aurrera egin zuten. Joxe Martinek lehenik ahoan zuen zapia kendu zion.
Honek gizon batek bahitu zuela esan, eta azkar askatzeko oihukatu zion.
Bat-batean, atetik norbait sartu zen. Bahitzailea zen. Joxe Martin eta
bere lagunak korrika hasi ziren. Emakumeak, ordea, hanka bat sokaz loturik zuen
eta ezin izan zuen ihes egin. Orduan Joxe Martin laguntzera joan zitzaion, eta
bahi-tzaileari tiragomarekin tiro egin zion. Bahitzaileak konortea galdu zuen eta
lurrera erori zen. Esnatu zenerako polizia-etxean zegoen. Azkenean umeei domina
bat eman zien erakutsi zuten ausardiagatik.
ANDREA DAVILA
Bazen behin Bolbin bizi zen mutiko
bat. Mutiko horrek Enaitz izena zuen
eta bere gurasoekin bizi zen. Enaitzek
asko atsegin zuen bere lagunekin egotea,
eta bere gurasoekin, aldiz, gutxi
(ume gehienek bezala).
Behin batean, Enaitz bere lagun baten
etxean zegoen izugarrizko beldurra ematen zuen film bat ikusten, eta filmean
neska akabatzera zihoan unean: RRRINNN... Enaitzen mugikorra entzun zen. Mutilek
ezusteko galanta hartu zuten, eta segituan erantzun zuen:
- Bai, zein da?
- Enaitz, Eva naiz, zure ama. Etorri segituan etxera. Amona bisitatzera joan be
har dugu asilora.
- Ez, ama, gaur ez. Film bat ikusten ari naiz... mesedez...
- Ez, Enaitz. Amona gaixoa bakarrik sentituko da. Eta azkar, ez dut denbora asko
itxarongo...
Eta segituan Evak deia moztu zuen.
- Kaka putza! -esan zuen Enaitzek.
AMONAREN SEKRETUA
JANIRE CALLEJA
Handik ordu erdi batera asiloan zeuden. Enaitz beldurturik zegoen amonaren
musu eta masail tira, eta tirekin. 106. logelara iritsi zirenean, amona ohean
etzanda zegoen “¿Dónde estas corazón?” programa hori ikusten.
22
23

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
- Ez dakit nolatan atsegin dituen amonak horrelako programak -esan zuen Enai
tzek harriturik.
- Bueno, ez dute zer eginik, eta programa horiek ikusten dituzte -esan zuen Omarrek,
Enaitzen aitak.
Denbora pasa ondoren, Joxepi (amona) beraiengana hurbildu zen
bakoitzari musu bana emateko. Enaitz ohartu zen bere amona arraro samar zebilela.
Asko hazi zela esan zion, eta musu bat eman zion, baina ez zion masailetatik
tira, eta gainera bere musuak ez zuen soinurik atera. Enaitzek amonari zerbait
gertatzen zitzaiola pentsatzen zuen. Joxepi eta Enaitz bakarka geratu zirenean,
Enaitzek esan zion:
- Amona, zer gertatzen zaizu? Arraro samar ikusten zaitut.
- Lasai, nire gauzak dira. Ez larritu -esan zuen disimulatuz.
- Ongi da, baina badakizu inori ez diodala esango -esan zion umeak, erantzun
bat esperoan.
Eva eta Omar logelara iritsi zirenean, Evak ordularia begiratu eta:
- Ufff...! oso berandu egin zaigu seme, joan beharra dugu.
- Bai ama, itxaron kanpoan, orain noa.
Eva eta Omar joan orduko, Enaitzek esan zion kezkaturik:
- Agur amona, badakizu nitaz fida zaitezkeela. Agur, amona.
Kopetan musu eman, eta joan egin zen.
Handik egun batzuetara, Joxepik Enaitzi deitu, eta korrika joateko esan
zion, baina baldintza batekin: bakarrik joatea. Enaitz azkar abiatu zen, eta amonak
zera esan zion inongo esplikaziorik gabe:
- Galderak bukaerarako, arretaz entzun eta...
- Baina...
- Txxxt! Galderak bukaerarako. Bazen behin ume bat txikia zenean naziek bere
gurasoak akabatu zituztela, eta ume hori umezurtz etxera bidali zuten. Nes -
katxa hori heldua egin zenean, ikertzen hasi zen bere gurasoak zeinek edo
zeintzuek akabatu zituzten jakiteko, eta azkenean ohartu zen naziak izan zire
la... eta..., eta..., ez naiz gogoratzen. -esan zuen amonak disimulatuz.
- Oso istorio interesgarria da, amona. -esan zuen pentsakor.
- Bueno, joan zaitez, berandu da eta.
- Bai, banoa. Agur, amona.
- Agur, bai, agur.
Eta amona bakarrik gelditu zen. Enaitz hurrengo egunean liburutegira
joan zen, eta nazien liburu bat hartu zuen irakurtzeko. Irakurtzera zihoan unean
konturatu zen 106. logela izeneko logela bat asko ateratzen zela. Ordenagailuan
begiratu, liburuetan... eta...
- NIRE AMONA DA!!!!-esan zuen Enaitzek.
Amonak segituan kontatu zion egi guztia...
- Baina amona! Poliziarengana joan behar dugu. Gainera, froga guztiak zuk dituzu.
- Badakit, baina zergatik uste duzu hemen sartu nautela? Ez didatelako ateratzen
uzten.
- Badakit! Mozorrotzeko
ordua da, amona!
- Ai ama, lagundu -esan zuen Joxepik.
Bazkaldu ondoren,
Enaitz eta Joxepi erizainez
mozorrotu ziren. 106. logelatik
atera, eta, segituan,
disimulatuz, poliziarengana
joan ziren, eta karpeta
batean zeuzkaten frogak
erakutsi zizkioten. Poliziak
Maurizio zuen izena. Bertan,
Mauriziok irakurri zuen
nazien presidentea Kamilo
zela, eta Joxepiren gurasoak
hil zituela. Honen
ondorioz, segituan atxilotu
zuten.
24
25

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
- Eskerrik asko! Zuek gabe ezingo genuen Kamilo harrapatu.
- Ez da ezer! -esan zuen Joxepik lasaiturik.
Ottox asilora joan zirenean, Enaitz Joxepi agurtu zuen joateko asmoz:
- Bueno amona, banoa, berandu egingo zait eta.
- Bai, maitea! Eta eskerrik asko! Agur!
- Agur!
Enaitz etxera itzuli zen, eta berriro ere Joxepiren musu eta masaileko tirakadak
edukitzen jarraitu zuen.
MADDALEN LOIDI
MAITASUNAREN HERIOTZA
Abuztua zen, bero egiten zuen, eta kopeta izerdiz
bustita esnatu nintzen. Komunera joan nintzen aurpegia
garbitzeko asmoz, baina ez dakit egun hartan egiten
zituen berrogeita sei gradurengatik ala txikitatik nuen
anemiagatik izan zen, baina lurrera erori nintzen konortea
galduta. Ordubete bat pasa nuen lurrean, nire inguruan
gertatzen zenari buruz ezjakin. Esnatu nintzenean, kalera
irten nintzen gertatu zenaz ahazteko asmoz. Baina kalean
dena ezberdin zegoela konturatu nintzen. Hura ez zen nik
ezagutzen nuen Venezia. Nire irudimena izango zelakoan
aurrera jarraitu nuen. Bat-batean kautxuzko pilota batek buruan jo ninduen, eta
berriz ere lurrera erori nintzen konortea galduta. Ahots batzuek esnatu ninduten:
- Hobeto zaude? -galdetu zidan ondoan nuen emakume beltz batek.
- Non nago? -esan nuen galduta.
- Angolan -erantzun zidan, burua makurtuz.
- Nola duzu izena? -galdetu zidan, kopetan nuen zauria sendatzen zidan
bitartean.
- Clara.
- Ni Mammy naiz, eta hauek Naya eta Ieoba dira.
Naya eta Ieoba bere seme-alabak ziren. Geroago jakin nuen bazuela
beste seme zaharrago bat. Hogeita bederatzi urte irauten ari zen guda batean
ari zen borrokatzen. Kalil zen bere izena, eta astebeteren buruan ezagutu nuen.
Txabolara sartu zen irribarre zabal batekin; bere amari begiratu, eta zera esan
zion hunkiturik.
- Ama! Komandante izendatu naute!
Bere aurpegian poza nabaritzen zen. Bere ama, ordea, ideiak ez zuen
gehiegi konbentzitu.
- Komandante? Eta zer axola dio?
Hiltzeko postu bat besterik ez da eta!
Bere amaren hitz zorrotzek irribarrea kendu zioten Kalili. Momentu batean
elkarri begietara begiratu genion; bat-bateko maitasuna izan zen. Momentu
horretan munduan gu biok bakarrik egongo bagina bezala izan zen. Mammyk
esnatu ninduen nire ametsetik.
- Clara, jarriko al duzu mahaia, mesedez?
- Ongi da -baieztatu nion.
Bazkaltzeko arroza jan genuen ñame apur batekin.
- Barka iezadazue janari eskasiagatik. Kilo bat arroz besterik ez dugu guztiontzat,
eta hilabete bat iraun behar digu.
26
27

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
Gau batean, lo nengoela, Kalilen ahotsak esnatu ninduen:
- Clara, esna zaitez, gauza bat erakutsi nahi dizut.
- Zer duzu? -galdetu nion.
- Zatoz nirekin -esan zidan.
Segituan altxa nintzen. Mendi muino batera eraman ninduen. Ordurako
soldadu guztiak lo zeuden. Bertan inoiz ikusi nuen gauzarik ederrena ikusi
nuen. Egunsentia itsasoan, eguzki izpiek itsasoko olatuen mugimendu bakoitza
ferekatzen zuten, eta noizbehinka kresalak nire ileak igurzten zituen, hauek
mugituz. Orduan musu eman genion elkarri. “Casanova” filmean bezala sentitu
nintzen. Bat-batean, musukatzeari utzi genionean, Kalil nire atzean jarri eta
gauza bat jarri zidan lepotik zintzilik, lepoko bat zen. Urre zuriz egindako lepoko
bat, anbar bat zuen bertatik zintzilik.
- Maite zaitut, Clara -esan zidan
- Nik ere bai -erantzun nion. Irribarre egin eta zutitu egin ginen, txabola aldera
joateko.
Berriz erori nintzen anemiagatik. Bi orduren buruan esnatu nintzen. Etxean
nengoen. Egutegira begiratu nuen. Abuztuaren hamabia zen. Oporretara
joateko eguna. Aireportura iritsi nintzenean Kalil ikusi nuen. Berarengana joan
nintzen korrika berarekin hitz egitera.
- Kalil! Clara naiz! Hilda zeundelakoan nengoen.
- Utzi bakean!
- Baina Angolan…-hasi nintzen esaten.
Lurrera bota ninduen. Gizon batek lagundu zidan altxatzen. Urruntzen ari
zen bitartean oihu egin nion Kalili.
- Itxarongo zaitut! -ondoren neure barnerako pentsatu nuen “itxarongo zaitut”.
Urtebete bat pasa zen. Halako batean Kalil niregana etorri zen eta zera esan
zidan:
- Gero eta gutxiago geratzen gara, gaur izango da egunik gogorrena.
- Ez zaitez joan. Nik hemen behar zaitut!
- Nire herriak kanpoan behar nau!
- Hil egin zaitezke!
- Ez diot beldurrik heriotzari.
Musu bat eman zidan kopetan.
- Banoa.
Negar egin nuen.
Mezu bat Angola guztian zabaldu zen berehala: irabazi egin genuen.
Apur bat apaindu, eta kalera irten nintzen ospatzera. Dantzarien dantza
tradizional bat ikusten ari nintzen Naya niregana etorri zenean.
- Clara! Kalil zaurituta dago! Oso larri, hilzorian.
Korrika joan nintzen Kalilengana. Mammy berarekin zegoen ohe ondoan,
eukalipto hostoez egindako ukendu batekin zauria sendatzen.
- Banekien hau gertatuko zela, banekien.
- Clara…- esaten hasi zen Kalil. Hitz egiteko indar asko behar zuenez, bere amak
isilarazi egin zuen.
- Tira, bakarrik utziko zaituztet -esan zuen Mammyk.
Zauria zuen aldean jarri nintzen, negarrez. Noizbehinka eukalipto hostoez
eginiko ukenduaz zauria sendatzen saiatzen nintzen. Hil egin zen. Begiak itxi nizkion
eta kalera atera nintzen, eta kanpoan zegoen zuhaitzean Kalilek oparitutako
lepokoa jarri nuen.
28
29

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
AINARA ETXEBEGUREN
AITONAREN ISTORIO
ZAHARRAK
- Ama, ezetz esan dizut!
- Ezetz esan dudalako! Zure aitona
medikua izan zen, zure aita ere bai eta
zuri ere mediku izatea dagokizu.
- Hori nire erabakia da. Gainera nik
ikasi nahi dudana...
OLAIA ETXEBERRIA
distiratsuaren sinbolo bera liburuaren azalean aurkitzen zela. Sinbolo horrek urteen
poderioz izugarrizko jakin-mina piztu du nigan; hortaz, gehiegi itxaron gabe,
joan egin behar naiz nire aitonaren etxe zaharrera, liburua berreskuratzeko asmoz.
Sentitzen dut horrela hasi behar izana, baina zoritxarrez hau da nire egunerokotasuna.
Txiki-txikitatik medikuntza giroan hazi izan naiz eta beti gustuko
nuenaren planta egin izan dut, baina jada nazkatu naiz egoera honetaz; horregatik
nire gurasoei eta familiari aurre egitea erabaki dut.
Jaio nintzen unetik eduki dut nahi izan dudan guztia, jostailuetatik hasi
eta arropa bitarte, baina inoiz ez didate eman nire aitonarekin egoteko nik nahi
nuen adina denbora. Inoiz ez didate utzi bere liburuaren pasarteekin amesten
ere.
Liburu hau nire aitona maitearen liburutegian aurkitzen zen, eta joaten
nintzen bakoitzean hark pasarte bat irakurtzen zidan. Duela hamar urte, ordea,
haren etxean gertatuko sutearen ondorioz, bera eta etxea bertan geratu ziren
betiko. Momentu hori oso gogorra izan zen niretzat, baina nire gurasoek, batez
ere nire amak, ez zion gertakizun horri behar adina garrantzirik eman, aitona
erotzat hartzen baitzuen. Nire ama ez zen inoiz saiatu nire aitonaren benetako
izaera ezagutzen, haurtzaroan ere ez zion aukera hori eskaini. Azkenean, beste
mundura joan den honetan, oroimen txar horiek alde batera utziko zituelakoan
nago.
Lehen esan dizuedan bezala, liburu hori oso gogoko nuen. Gogoratzen
ditudan gauzak ez dira oso argiak. Badakit liburuaren azala oso zaharkitua zegoela,
hautsez betea eta urre koloreko izenburua zuela. Orain izenburua ez zait
gogora etortzen, badakit hizkuntza zaharrean idatzia zegoela, agian latina izan
liteke. Oso garbi daukat nire aitonak bere esku ximur eta leunean zuen eraztun
Momentu honetan hainbestetan jolastutako parke zaharkituan aurkitzen
naiz, eta nire aitonaren etxea begi aurrean dut. Leku honek oso oroimen
goxoak ekartzen dizkit gogora, batez ere aitonak behin baino gehiagotan kulunkatzen
nindueneko kulunka zaharrak. Ezin dut gehiago itxaron, joan egin behar
dut!
Atea irekita dago, nire aitona uste onekoa baitzen. Atea ireki, eta erre
usaina nabari da. Garbi dago sugar horiek etxea suntsitu zutenetik ez dela inor
bertan sartu. Eskailerak igotzen hasi naiz, nire aitonaren liburutegira iristeko asmoz.
Atea ikusi dudanean izugarrizko kitzikara sartu zait gorputz guztian, atearen
beste aldean aurkituko dudanaren beldurrez.
Gelara sartu eta apalak guztiz erreta ikusi ditut, liburu kuttuna izan ezik.
Liburu honek, berdin-berdin jarraitzen du, mitum vasconum izenburuarekin. Liburuaren
lehen orrian, euskal mitologiako lurraren aitzindari den eta ahaide guztien
ama den Mariri buruzko informazioa agertzen da. Beste orrialdeak bizkor-bizkor
pasatzen ari naizela gutun moduko zerbait erori zait lurrera. Ireki, eta duela
urte askotako mapa bat aurkitu dut: Aketegi mendiarena da, eta bertan honela
dioten hitz hauen aurrean aurkitu naiz: “Izaki mitologikoen erreinua”. Zuek zer
egingo zenukete? Egia izango ote da? Nik nire aitonarengan konfiantza guztia
nuenez, gauza bakarra etortzen zait burura, Aketegi mendira joatea. Nire aitonaren
gelan aurkitu ditudan bota zaharrak jantzi, liburua eskuetan hartu, eta
abiatu egin naiz.
Delako erreinu hori, mapan ikusten dut eta, Aketegi mendiaren erdialdean
dago. Gorantz eta gorantz egiten dut, izerditan blai. Amore eman gabe
aurrera jarraitu dut, baina espero ez nuen unean euria hasi du, eta babes bila
hasi naiz, kobazulo bat aurkitu dudan arte. Bertara sartu eta hezetasuna nabaria
da. Eguraldiak atertzeko itxurarik ez duenez, gaua bertan pasatzea erabaki dut.
Sarrera oso hezea da, eta barrurago abiatu naiz leku lehorrago baten bila.
30
31

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
Argitasun handirik ez dagoenez, eskuen bitartez pareta ukituz orientatu
behar izan dut neure burua. Harrien kontaktua hotza da eta epelagoa den
zati batekin topo egin dut. Zati hori mugikorrarekin argiztatzean, zerbait ezaguna
etorri zait gogora.
Liburua hartu dut, eta orduan jabetu naiz, liburuaren azaleko sinboloa
zati horretako atearen sinboloaren bera dela! Ateari bultzada bat ematean, sekulako
argitasuna nabaritu dut eta atearen mugimenduarekin barrurantz erori
naiz. Erabat zorabiatuta, ezezaguna zaidan leku batean aurkitu naiz. Ingurura
begira hasi, eta bere ilea orrazten ari den emakume eder bat ikusi dut erreka
zuloan. Ezkerrerago, basoko zuhaitzak mozten ari diren bi pertsona altu ikusi ditut,
eta atzera biratzean, beltzez jantzitako emakume zahar, sudur luze bat ikusi dut.
Belarra biltzen ari da, eta aldamenean katu beltza du.
AINHOA DEL BARCO
SENTIMENDU NAHASIAK
Alexen lehenengo eguna zen
ikastola berrian. Bakarrik zegoen, ez
zuen inor ezagutzen. Pasillotik bere
gela bilatzen ari zela, neska polit
batekin egin zuen topo. Zein gelatara
joan behar zuen galdetu zion neskak.
Minutu batzuk hitz egiten egon
ondoren, lagunak egin ziren. Gainera,
gelakideak izango ziren.
ZURIÑE GONZALEZ
Non nagoen galdetzeko asmoz, haiengana hurbildu naiz eta hau guztiaz
konturatu naiz: errekako emakumeak ahatearen oinak ditu, bi gizon horietako
batek belaunetarainoko ilea du, besteak begi bakarra eta beltzez jantzitako
emakumeari gorputzeko atalak falta zaizkio. Baina non nago? Zer da hau?
Liburuan begiratu, eta mitologiako pertsonaiak direla ikusi dut: Lamia, Tartalo,
Basajauna eta sorgin gaiztoa. Ezin dut sinetsi ! Nire aitonak kontatzen zizkidan
istorio guztiak benetakoak dira, baita mapak erakusten zuen erreinua ere.
Gelan, elkarren ondoan eseri
ziren, eta Alexek, neskaren izena jakin
nahian, mahaian idatziz bere izena
galdetu zion. Neskak, Alexen belarrira
hurbilduz, Marta izena zuela erantzun
zion.
Asteak aurrera zihoazen, gero
eta konfiantza gehiago zuten elkarren
artean, gero eta lagun hobeak ziren,
eta gero eta sentimendu handiagoak
zituen Alexek Martarenganako. Hori
zela eta, Alexek bere sentimenduen
berri eman zion Martari, eta, honek
sentimendu berak zituela ikustean,
bikotekide egin ziren.
Aurkikuntza hau nire bizitzako esperientziarik inportanteena da, eta badakit
nire aitonarentzat ere halaxe izango zela eta oso harro egongo zela. Beraz,
hemen geratzea erabaki dut, izaki hauei buruz gehiago ikasteko, eta liburuaren
azken orri zuriak jakinduria mitologikoz betetzeko. Orain galdetuko didazue: eta
nire betiko bizitza, zer? Errespetu guztiz, nire bizitza pikutara! Ez du merezi horrenbeste
min egin didaten nire gurasoei hau guztia kontatzea, bestela ere ez
nindukete sinetsiko eta.
Oraindik hasi besterik ez da egin abentura txundigarri hau, ondorengoa beste
istorio bat da!
Hilabete batzuk pasa ondoren,
Alexen gurasoek bere semearen
neskalaguna ezagutu nahian, Marta
bazkaltzera gonbidatu zuten. Alexen arreba, Andrea, Marta ezagutzeko irrikaz
zegoen.
Bazkaltzen ari zirela, Andreak neskenganako zituen sentimenduak azaldu nahi
zizkien, baina ez zuen momentua aurkitzen. Beraz, mahaitik altxa eta Martari
musu handi bat eman zion ezpainetan.
- Baina Andrea, zertan ari zara? Erotu egin al zara? -galdetu zion amak.
- Nire sentimenduak azaltzeko erarik aurkitzen ez nuenez, Martari musu eman
diot! –erantzun zuen honek.
- Zer esan nahi duzu horrekin?
- Ba… neskak gogoko ditudala!
32
33

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
Bat-batean, denak isilik geratu ziren. Orduan, Andrea negarrez eta
korrika bere gelara igo zen. Marta, berriz, bere atzetik igo zen lasaitzeko asmoz.
Denbora luze hitz egiten egon ondoren, bazkaltzera jaitsi ziren berriro.
Andrea bazkaltzera jaitsi aurretik, familiarekin hitz egiteko elkartu zen,
eta haren sentimenduak onartu zituen.
- Ama, aita, barka iezadazue zuengan konfiantzarik ez izateagatik, kontrako
jarrera izango zenutela espero nuen…
- Lasai, ez genuen espero baina… dena ondo aterako da!
Hori guztia gertatu orduko, Martak Alexi bere arrebaren musuarekin
zerbait sentitu zuela azaldu zion. Alexek hasieran txantxatzat hartu zuen, baina
Martak barre egiten ez zuela ikustean, larritzen hasi zen.
Gelakideak beraien artean hitz egin orduko, ikastetxearen aurrean
azaldu ziren, builaka, zaratatsu. Telebista, irratia, baita egunkariko langileak ere,
han egon ziren kexaka. Hurrengo egunean telebistako kate guztietan azaldu zen
berria.
Albistea Ikastolen Elkartera iritsi zenean, zuzendaria kaleratzea erabaki
zuten, horrelako zuzendaririk ikastola batean ez zela behar esanez.
Hurrengo zuzendaria homosexuala zela jakin orduko, Marta eta Andrea
berriro ikastetxera bueltatu ziren.
Pozik eta maiteminduta, beraien amodiozko istorioarekin jarraitu zuten.
Alex, berriz, depresioak jota.
Martak bikotekide izateari utzi nahi ziola esatean, mutikoa oso erasokor
jarri zen, eta Martak beldurraren beldurrez, korrika alde egin zuen.
Andreari bere anaiaren jarrera azaldu zion, baita berarenganako zituen
sentimenduak ere. Eskolan zer gertatuko ote zitzaien pentsatzen egon ziren;
azkenean, ezkutuan mantentzea erabaki zuten.
Egun ugari igaro zituzten ezkutuka, baina ez zen luzarorako sekretu izan,
gelakide batek beraien arteko maitasuna ikusi zuenean, eskola guztian zehar
zabaldu baitzuen.
Zuzendariak, albiste berria entzutean, erabaki gogor bat hartu zuen.
Inork erabaki horren berri izan baino lehen, Andrea eta Marta eskolatik bidali
zituen.
Astebete bat pasa, eta eskolako ikasleei susmoa pizten hasi zitzaien,
Marta eta Andrea eskolara azaltzen ez zirelako. Martaren gelakideak ikertzen
hasi ziren zer gertatu ote zen jakiteko.
Pentsatzen egon ziren, eta azkenean zuzendariaren gelan azaltzea
erabaki zuten.
- Zer egin duzu? Zergatik ez daude Marta eta Andrea hemen? -Martaren
gelakide batek.
- Ez dakit ba…, gaixo egongo dira edo… -zioen zuzendariak, gorritzen zen
bitartean.
- Kasualitatea, biak batera gaixo jartzea, beraien homosexualitatea azaldu
orduko! Erantzuna nahi dugu!
- Egia esango dizuet, eskola honetan ez dira homosexualak onartzen!
- Ez da bidezkoa! Hau ez da horrela geldituko!
- Alde hemendik!
34
35

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
AITANA MINER
PERTSONA OTE NAIZ?
Amparo 18 urteko neskato bat zen. Batxilergoko ikasketak
bukatuta zituen eta unibertsitatera joan nahi zuen.
Batxilergoko azken eguna zen, eta Amparo bere gelan
zegoen, azkeneko mahaian koadernoan idazten, negar
batean. Berarentzat eskola hura berezia izan zen, izugarria.
Bertan bere bizitzako momenturik zirraragarrienak gogoan
zituen: Alexanderri takila arrosaz bete zion eguna, eta baita
eskolan bazkaldu zuen lehen eguna ere. Aparta zen eskola hura, ez zuen sekula
ahaztuko.
Koadernoan idazten jarraitzen zuen Amparok, marrazkitxoak eta bestelakoak
idazten, baina halako batean, ideia oparo bat otu zitzaion.
Txirrinak 13:00etan jo zuen eta Amparo etxerako bidea zihoan, Joana
eta Markelekin kontu kontari. Amparok bigarren kalean agur esan, eta etxera
abiatu zen. Iritsi, eta ama garbigailua jartzen ari zen, Amparoren parrandako
arropa kirasduna garbitzeko. Neskatoak amari otu zitzaion ideia bota zion, halaxe
esan zion:
- Ama, ospa al dezaket festa bat unibertsitatera joan aurretik?
alaba agurtzeko, eta festa eta unibertsitate urte zoragarriak ospatzeko; izan ere,
igandeko gauean Amparo Deustura zihoan. Gurasoak agurtu, eta segituan “din
dan don” jo zuen Amparoren etxeko txirrinak. Bertara zetozen Garbiñe, Garazi,
Lorea, Uxue eta Maitane poltsa piloz josita festa prestatzeko. Garbiñek milaka
turuta eta apaingarri ekarri zituen, eta Maitanek eta Uxuek, berriz, koka kola, kas,
likore, vodka eta beste hainbat edari. Amparo bera arduratu zen janaria erosi
eta jartzeaz. Girnaldak leihoetan jarri zituzten, eta turutatxoak mahaian zeuden,
plater bakoitzean. Janaria ere mahai horretan zegoen; gailetak, txurroak, tortilla....
. Edariak beste mahai txikiago batean ipini zituzten, eta bertan Lorea edari
hauen arteko nahasketak egiten.
20:30ak ziren. Amparo bere gelan zegoen, armairuaren aurrean eserita
eta arropa aukeratzen. Azkenerako, makilatu, eta izugarrizko soinekoa jarri ondoren,
eskaileretan behera jaitsi zen. 21:30ak ziren, eta jada dena prest zegoen.
Bat batean, din-don txirrinak jo zuen, bertara etorri ziren, Joxe, Xabier, Iñigo, Sandra,
Meike, Lukrezio eta gelakide guztiak. Orduak igaro ziren eta jadanik mahaian
jarritako janari guztia desagertu zen.
00:30ak ziren eta ordurako ia denek mozkor puntu bat zuten gainean.
Baina bat-batean Iñigok poltsikotik albal zati bat atera zuen, eta han klarion
hauts moduko bat zegoen. Ezkerraldeko poltsikoan beste eskua sartu zuen eta
handik albalez eginiko hodi estu bat atera zuen. Ondoren, esku batez hartu hodia,
eta haizea hartu zuen sudurretik hautsa desagertuz. Iñigo drogatzen ari zen.
Bat batean Amparori eskaini zion hautsaren apur bat, eta Amparok zer zen ez
zekienez, probatzea erabaki zuen. Momentu hartan izugarri ondo sentitu zen,
eta Iñigori non erosi zuen galdetzea pentsatu zuen.
Igandeko goizean dena zerri eginda zegoen, eta Amparok arratsaldeko
zortzietan autobusa hartu beharra zuen Deustura joateko, baina etxea hankaz
gora zeukan. Lehertu arte garbitu zuen etxea, eta 19:45ean bere gauzak prestatzen
hasita zegoen. Zortziak bost gutxiago ziren, eta Amparo korrika abiatu zen
autobus geltokira bere ekipaia eta guzti, baina autobusa ez zen ageri. 20:30ak
ziren eta autobusa iritsi gabe. Amparo bere ekipaiaren gainean zegoen. Jada
21:00ak pasata ziren, eta ezer ere ez.
Amak momentu batean zalantza egin zuen, baina berarengan konfiantza
osoa zuen, eta buruarekin baietz esan zion, irribarrez. Gainera, hurrengo asteburuan
Amparoren gurasoak kanpinera zihoazen eta oso ondo zetorkion festa
bat antolatzeko.
Egunak aurrera zihoazen, eta asteburua gero eta gertuago zegoen. Amparo
nerbioetatik ateratzeko zorian zegoen. Ostiral arratsaldean marrazketako
klasea zuen azkeneko orduan, baina Amparo gonbidapenak takiletan sartzen
ibili zen. Etxera heldu zen, txirrinak jo eta segituan, han zeuden bere gurasoak,
Derrepentean auto baten argiek Amparoren aurpegia argiztatu zuten.
Autoa Ford gorri bat zen, eta bere parean geratu zen. Barruan lau gizon beltz
zihoazen musika izugarrizko bolumenean jarrita. Autoko atea ireki egin zen, eta
gizon horietako bat atera zen eta galdetu zion:
- Nora zoaz, eder hori?
- Deustura.
- Nahi baduzu, eramango zaitugu.
- Ongi da! Mila esker.
36
37

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
baizik eta 3 gizon eta berari ezaguna egiten zitzaion beste bat. Amparoren ikusmenak
egia zion, mutil hura berarekin garai batean ibilitakoa zen, Iker. Iker bere
aurrean belaunikatu eta zaplazteko pare bat eman zion; bera izan zen 3 beltz
haiek bera jotzera bidali zituen gaizkilea. Bitartean, bere herrian, bizilagun, lagun
eta ertzaintzak haren bila jarraitzen zuten, baina ez zen arrastorik ere. Amparo
gaixoa geroz eta okerrago zegoen, egunak zeramatzan ezer dastatu eta edan
gabe, eta horrela ezin zuen bizirik jarraitu.
Neskatoak ez zekien non sartu zen. Autoan izugarrizko kiratsa zegoen,
eta Amparo intoxikatzen ari zen. Auto gorriak intermitenteari eman zion eta zubi
baten azpian sartu zen, motorra gelditu, eta esku frenoari eman zion. Gidaria
autotik jaitsi, eta zubi ilunean, maletategitik ateratako aulki bat jarri zuen. Bitartean,
Amparo autoan zegoen, urduri, beldurtuta, aurreko egunean txukundutako
azkazalak hazkaka. Atzeko butakako atea ireki zuten eta neska atera zuten
hiru gizonen artean. Amparo negar batean zegoen, izugarrizko beldurrez. Aulkian
lotu zuten neskatoa, eta panpina bat izango balitz bezala tratatu zuten.
Momentu batez, Amparok pertsona ote zen galdetzen zion bere buruari. Neskato
gaixoak kolpeak, ostikoak eta erredurak jasan zituen gorputzean. Maletek
autoan jarraitzen zuten, eta Amparoren mugikorrak txirrin eta txirrin jotzen zuen,
baina txirrin haiek erantzunik gabekoak ziren.
Goizeko hirurak ziren, eta iluntasun batean esnatu zen Amparo. Ingurura
begiratu eta ez zen Ford gorririk, ezta gizonik ere. Bere gauzez inguratuta esnatu
zen, aulki zahar hartan lotuta, zubi ilun eta ezezagun haren azpian. Berriz ere, mugikorrak
txirrin eta txirrin jarraitzen zuen . Amparok, aulkia soinean zuelarik altxa
eta mugikorrari begiradatxo bat bota zion ahal zuen moduan. Amaren 84 dei
zituen. Neskak ez zuen saldorik amari deitzeko, ezta indarrik ere, jasotako tratu
txar haien ondorioz.
Etxean zeuden Amparoren gurasoak guztiz kezkatuta, neskatoak mugikorra
hartzen ez zuelako. Egunak igaro ziren, Amparok zubi azpian jarraitzen
zuen, konorterik gabe, ezertaz jabetu gabe. Bere amak ere deitzen jarraitzen
zuen baina ezer ez. Asteak ere pasa ziren, eta ez zen Amparoren erantzunik.
Amak ertzaintzari abisua pasatzea erabaki zuen, baina ez zuten aurkitzen. Gurasoak
lur jota zeuden, neska bezalaxe.
Urriaren 27a zen, gaueko hamabiak, eta gure Amparok han jarraitzen
zuen. Amparoren belarriak soinua bereizteko gai izan ziren, bai, auto baten motorraren
soinua bereizteko gai. Begiak ahal bezala ireki, eta auto gorria ikusi zuen
berriz ere bere begien aurrean. Egun horretan ez zihoazen 3 gizon beltz soilik,
Abenduaren 2a zen. Hilabete eta zertxobait pasa zen Iker agertu zenetik,
eta Amparo hilzorian zegoen. Egun hura zorionekoa izan zen Amparorentzat.
Ixiar eta Pello, Amparoren bizilagunak, goiz-goiz irten ziren paseatzera, zorionez
zubi haren gaineko bidetik igaro ziren, eta norbaiten marruak entzun zituzten. Bi
aldiz pentsatu gabe, zubi azpi hartara jaitsi ziren, nor ote zen marruka ari zena
begiratzera. Han zegoen Amparo, hilzorian, ia ezer sentituko ez balu bezala. Bizilagunek
segituan igarri zuten nor zen neskato hura.
Biek, bai Pellok eta bai Ixiarrek, malkoak zituzten begietan neskatoaren
itxura ikusita. Neska gaixoa oso gaizki zegoen, bien artean askatu eta eraman
egin zuten inguruko ospitalera. Bertan, hainbat erizain eta medikuen laguntzaz
neskatoa sendatu zen, Pellok eta Ixiarrek herrira deitu, eta abisua pasatzen zuen
bitartean. Hurrengo goizean Amparo etxean zen bere gurasoen artean, eta
maite zutenen artean. Bitarte horretan gure protagonistek dena kontatu zien gurasoei,
tratu txarra jasatera bultzatu zuten mutil ezezagun haien bilaketa abian
jartzeko.
Lau hilabete igaro ziren, eta ez zen haien arrastorik. Ertzaintzak bilaketarekin
jarraitzen zuen, Amparoren etxean miatzen hasi, eta arropan arrasto bat
aurkitu zuten arte. Hark dena argitu zuen. Amparoren jertsean mutil horietako
baten eskumuturreko txapa bat zegoen. Txapa hark eragin zuen ikerketa haren
bukaera. Martxoaren 24a izan zen kasua itxi zen eguna. Inguruko taberna
batean aurkitu zuten txapa haren jabea eta beste hiru laguntzaileak. Hirurak
atxilotuak izan ziren egun hartako arratsaldean.
Neskak egun hartan pisu handia kendu zuen gainetik, baina bere oroimenean
zuen oraindik pertsona ote zen zalantzan jarritako egun hura. Hala ere,
amak espezialista batengana eramaten zuen Amparo tratu txar haiek ahazten
laguntzeko. Espezialistarengana joan eta urte batzuk geroago, Amparok bere
memoriak kontatzen zituen liburu bat idatzi zuen, eta horrela zen izenburua, “
Pertsona ote naiz?”. Liburuaren esaldietako batek honela zion:
”EGIN PASO EZEZAGUNETAZ, EZ FIDATU INOIZ”. Horregatik nire istorioaren helburua
ere zuei, Amparoren istorioaren bidez hausnar araztea da eta mezu hau bultzatzea!
.
KONTUZ! KALEA MISTERIOZ BETEA DAGO.
38
39

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
IMANOL CAVERO
LAGUN TXARRAK
Miguel 15 urteko gazte bat zen,
bere adinerako txikiegia. Ile beltz eta
luzea zuen rokero baten antzera,
eta begiak beste edozein pertsonak
bezain handiak. Bere begiradak
beldurra ematen zuen, baina pertsona
ona zen. Mexikon bizi zen jaio zenetik
baina ez zituen lagun asko, bere ama
prostituta zelako eta Miguelek berak ez zuelako itxura onik. Baztertu egiten
zuten lagunen artean zeudenean eta eskola bukatu orduko etxera joaten zen
bideo-kontsolekin jolastera. Bere aita bera jaio baino lehen hil zen Tijuana hirian,
narkotrafikoaren erasoetako batean, eta bere amak ez zuen beste aukerarik
bere semea mantentzeko. Gainera ez zuen eskola bukatu, ez zuen ikasketarik.
Amaren nagusiak bere klubeko langile guztiak beste kontinenteetako klubetara
bidali behar izan zituen, Tijuanakoa suntsitu baitzuten. Beraz, Jeniferrek, Miguelen
amak, ez zuen beste aukerarik, Legorretara joatea zen irtenbide bakarra.
IRAITZ LEUNDA
Txoko horretara iristean, zigarro bat eskaini zioten. Berak ezetz eta ezetz esaten
zuen, baina talde horretan Migueli gustatzen zitzaion neska bat zegoen. Neska
horrek ere erre egiten zuen, eta drogak kontsumitzen zituen. Orduan, Miguelek
zigarro bat hartu eta erre egin zuen, neska liluratzeko asmoz. Neskak kosto pixkabat
eskaini zion eta berak, noski, baietz erantzun zion.
Egunak joan eta egunak etorri, egunero egoten zen txoko horretan erre
eta erre, droga kontsumitzen. Eskolako lagunak ordurako ez zitzaizkion axola.
Etxera iristen zenean izaera arraroa edukitzen zuen, eta behin batean ama jotzera
ere iritsi zen. Jeniferrek sumatu zuen tratu txar haiek drogak hartzearen ondorioa
zirela. Amak egunero egiten zuen lan, eta etxera ekartzen zuen diru guztia
Miguelek drogetan gastatzen zuen. Gustatzen zitzaion neska, Lorena, geroz eta
okerrago zegoen, eta Miguelek hori ikusirik, drogaren menpe zeudela konturatu
zen. Amak esan zion lagundu nahi zuela, eta nahi izanez gero ordainduko ziola
desintoxikaziorako zentroa. 17 urte bete arte droga kontsumitzen egonda,
zentrora joatea erabaki zuen. Neska prest zegoen Miguelekin zentrora joateko,
maite zuelako.
Gehiago pentsatu gabe lehenengo taxia hartu, eta aireporturantz
abiatu ziren. Lehen hegaldia hartu eta Bilborantz abiatu ziren. Hamar ordu
luzeko bidaia izan zen, baina azkenean iritsi ziren. Orduan autobusa hartu, eta
Legorretarantz joan ziren. Bidean Donostiako Kontxa eta Bilboko Guggenheim
museoa bisitatu zituzten. Beranduago, iluntzera zihoala, Legorretako pentsio
batera iritsi ziren gela bat alokatzeko. Autobusa garesti ordaindu ondoren, gelara
joan ziren maletak hustera. Nekatuta zeudenez, ohera joan, eta Miguel goizean
goiz bertako eskolara joan zen.
Gelara iristean, irakasleak denen aurrean aurkeztu zuen eta esertzeko
eskatu zion. Inork ez zuen bere ondoan eseri nahi, eta irakasleak bananduta jarri
zuen txoko batean. Patioko ordua iristean, urrutian zegoen bere gelako lagun
talde batengana hurbiltzea erabaki zuen, lagunak izateko asmoz. Hurbiltzen
zihoala, honako elkarrizketa hau entzun zuen:
- Begira txo, zeinen itxura “txungoa” duen Miguelek.
- Niri beldurra ematen zidak!
- Bai, niri ere.
- Jakin ezazu zer edan eta erre ote duen.
- Badaezpada ere ez diogu kasurik egingo.
Miguelek hori entzutean, burua jaitsi zuen eta negargura etorri zitzaion.
Klasea amaitu orduko korrika batean alde egin zuen etxerantz. Bideo-kontsolekin
denbora ona jolasten jardun ondoren, lasaitzeko kalera irtetea erabaki zuen.
Kalera irten zenean, txoko bateko eserleku batean bere adineko gazteak ikusi
zituen erretzen eta edaten. Hauek Migueli deitu zioten urrutitik, buila eginez.
Hurrengo egunean, zentrorantz abiatu ziren bertan drogaren kontsumoa
uzteko. Egunak joan eta egunak etorri, egun guztiak berdinak ziren. Aste bat
egon ziren drogarik kontsumitu gabe, eta hori asko zen Miguelentzat eta
Lorenarentzat. Hilabete baten buruan ondo sentitzen ziren, eta lehenengo
egunak zailak izan arren, oraindik sentitzen zuten drogak kontsumitzeko beharra.
Urte bat eta erdi zentroan pasa eta gero, drogen beharrik ez zuten sumatzen,
eta zentrotik ateratzeko aukera eman zieten.
40
41

ipuin marraztuen lehiaketa
Anoeta 2009
Bikoteak, bi aldiz pentsatu gabe, baietz esan, eta hurrengo egunean
atera egin ziren. Atera bezain pronto bete zuten helduak izateko adina. Miguelek
autoko gida-baimena eskuratu zuen, eta Lorenak okindegi batean aurkitu zuen
lana. Urteak joan eta etorri, garai nahasiak ziren, krisiaren garaia zen. Babes
ofizialeko etxebizitzako zerrendetan eman zuten izena, familia bat osatzeko
asmoz. Hogeita sei urte zituzten eta bikote gazte bikaina osatzen zuten. Etxeko
giltzak jaso bezain laster, joan ziren etxea ezagutzera. Miguelen ama oso harro
zegoen egin zuenaz, bestela ez zelako hori guztia gertatuko. Miguelek ezkontza
proposamena egin zion Lorenari, eta, noski, honek baietz erantzun zion. Bien
gurasoek antolatu zuten ezkontza, jende gutxikoa, baina oso polita eta atsegina.
Ez zuten eztei bidaiarik egin, ezkon gauean proiektuan hasi zen umearentzat diru
pixka-bat gorde ahal izateko.
Bederatzi hilabete ondoren umea jaio zen, eta giro oso ona nagusitu
zuen familian. Familia arrunta zen, gabonetan bazkaltzeko elkartzen ziren, sarri
ikusten zuten elkar... beste edozein familiaren antzera.
Miguelen eta Lorenaren lagunak drogaren munduan jarraitu zuten eta
gehienak hil egin ziren.
Miguel eta Lorena oso harro zeuden hartu zuten erabakiaz eta osatu
zuten familiaz, beste bidetik jarraitzeak zituen kalteak ikusita.
Liburuxka hau paper
birziklatuan imprimatu
da
42
43

Euskara Biziberritzeko Plan Nagusiaren barruan
Haur eta gazte literatura suspertzeko kanpaina
Antolatzaileak:
ANOETAKO
UDALA
Laguntzaileak: