Atxikimendu insegurua eta genero rolak pertsonarteko ... - Euskara

1. kapitulua. Mendekotasuna 31
elkarreragineko izaera baitu (Cadbury, 1991; Bornstein, 1993; Pincus eta Gurtman,
1995). Testuinguruak, egoerak, edo beste pertsonaren izaerak edo estatusak
mendekotasuneko harremana baldintzatzen duela onartzen badugu ere, hemen osagai
batetaz arituko gara, subjektu bakoitzaren mendekotasuneko ezaugarria, alegia. Zentzu
berean mintzatu ziren Hazan eta Shaver (1987), atxikimenduaren teoriaren barnean,
harremanaren ezaugarriek ez dutela pertsonaren atxikimendu-ereduaren eragin soila
jasaten esan zutenean, baizik eta halaber badira bikotekideengandik eta zirkunstantzia
partikularretatik datozen faktoreak. Honek ez du oztopatzen, ordea, gizabanako
bakoitzaren atxikimenduzko dinamika partikularrak aztertzea beste aldagai batzuekiko
erlazioan. Beste hitz batzuekin, mendekotasuneko egoerak suertatu daitezen, mendeko
pertsonak jartzen duen osagaia, bere nortasunaren baitan dagoena, aztertu behar dugu.
Pertsonarteko harremanen teoria jokabideen trukean gelditzen da, pertsona
horien jokabide horiek zergatik azaltzen diren ulertzeko saiakerarik egin gabe.
Batzuekin beste batzuekin ez bezala jokatzen dugula ukatzerik ez dago, baina teoria
honek ez digu argitzen subjektu bakoitzaren harreman-jokabidea horrela izatearen
zergatia, bere garapen pertsonala ulertzen saiatzen ez dela.
Nortasuna ikuspegi humanistatik ikertzen dutenentzat (Maslow, 1970; Rogers,
1980) mendekotasuna defentsa-jokabidea da nagusiki, eta hauen ustez agertzen da
guztiz errealizatua izateko ezintasunari lotzen zaizkion herstura eta ondoeza gutxitzeko.
Hau, ordea, balizko azalpen bat besterik ez da askoren artean, eta ez dugu inolako
ebidentziarik, ezta modurik hau honela denentz frogatzeko. Teoriko existentzialistek ere
defentsa-jokabidea modura ikusten dute (ikus Boss, 1977; May, 1969). Hauentzat,
mendekotasuna norberaren ekintzen ardura ukatzeko modua da, kontrolaezina den