Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Oinarri teorikoak 56
pazientzia eta zain egoteko gaitasuna izatea. Kasu honetan, ikaslea bilakaera propioa izan
dezan ahalbidetzen duen kalitatea da hau, “ez egitea” (no-hacer) delako printzipioetariko bat.
Harreman-trebetasun hau eskura duen hezitzaileak bere erlazionatzen den subjektuen
ahalmenetan eta onginahian sinesten du. Hau da, pertsonen arteko enkontruan, eta
bestearen garapenerako esperientzia guztiz aberasgarria da indibiduoa modu oso batean
ikustea, eguzkia sartzen ikusten dugun modu berean (Casanova, 1990). Hots, ondoan
egotearekin eta bestea kontenplatzearekin nahiko da. Esan dezakegu, trebetasun honen
bidez ez hezitzaileak ez duela interbenitzen, ez duela esku-hartzen. Kalitate honi esker
bestearen ondoan egoten da, eta berak eskatzen badio laguntzen dio. Ondoan egote horrek
besteari babesa, euskarria eta oinarri sendoa eskaintzea dakar. Ama batek bere semealabekin
egiten duena isla dezake ongien kalitate hau praktikan. Ikuspegi psikologikotik hitz
egiten ari baldin bagara ere, esan dezakegu kalitate honi esker subjektuek bere zama
hezitzaileengan utz dezaketela, hezitzaileak berak euskarria ematen dielako, sarri askotan
hezituen beharrak asetzen saiatzen baita: beti prest agertzen da subjektuen galderak
erantzuteko, bestea entzuteko gaitasuna agertzen du, egoerak edo pertsonak lasaitzeko eta
baretzeko gaitasuna du, edota giro eroso eta erlaxatua sortzen du, non jende ezberdina
gustura aritzen den. Ezaugarri hau kalitate honen nolakotasuna azaltzen du nahiko argi, gure
ustez. Hezitzaileak harreman-trebetasun hau eskuragarri baldin badu, bere ingurunean
halako eremu lasaia eta erlaxatua eratuko du, horixe isuriko du, behinik behin bere jarreraren
bidez. Horrela, jendea lasai eta gustura sentitzen da lanean bere inguruan.
Aipatu legez, ez egitearen jarduteko modua pazientziarena da. Hainbat adituk ezaugarri
horren garrantzia azpimarratu dute, eta behar duen arreta ez zaiola jartzen gaineratu ere
(Van Manen, 1998; Sánchez, V., 1995). Hezkuntza-praktikan eta hezitzailea-heziatuaren
arteko harremanean pazientzia sekulako garrantzia duen ezaugarria da (Van Manen, 1998):
- Horren bidez hezitzaileak antzeman dezakeelako noiz geldi daitekeen. Hau da,
noiz doan azkarregi hezigaiaren erritmorako.
- Horren bitartez hezitzaileak jakingo du, beraz, noiz mantso dezakeen heziketa
prozesuaren erritmoa; izan ere, kalitate honen bidez gehien interesatzen zaiguna
“bestearekin batera joatea” baita.
- Harreman-trebetasun hau agertzen duten hezitzaileak ez dira kezkatzen
helburuak bere osotasunean ez badira erdietsi, bai denbora gehiago behar delako
edo bai saiakera gehiago egin behar direlako. Horixe da, hain zuzen ere,