Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Eranskinak:agiriak 470
Gara ditzagun puntuok.
1) Eraketa amaitu ostean, zeri buruz hitz egin nahi duten galdetu diet. Ez zuten ezer
aipagarririk azaltzeko. Horrela, azkeneko tailerra ahalik eta xehetasun osoz konta zezatela eskatu
diet: tailerraren aurrekoa, jardueran bertan gertatutakoa, beraiek nola sentitu ziren, gazteak... Hasi
dira, baina ez bestetan azaldu duten erraztasun eta jarioarekin. Nire eskakizunak beren testigantza
modu lineal eta kronologikoan egitea eskatzen zien, eta normalean istorioak eta gertakizunak ez
ditugu horrela kontatzen. Ez behintzat Larraitz Iñurrategi eta Larraitz Arandok.
Hasierako hitzak nahikoa pobreak izan dira informazioaren aldetik: ez dute beren bizipena
islatu, beraien esperientziatik at zerbaiten inguruan aritu izan balira bezala hitz egin dute. Hitza bai,
baina hitzari indarra ematen dion pasioa-edo falta zen.
Nire informazio egarriak nonbait, gehiegi behartu ditu. Ez dira egon presionatuta, ez; baina bai
sumatu ditudala beraiek normalean gauzak kontatzen dizkiguten moduan kontatzen ari ez zirela.
Horrek guztiak, jakina, nire asmorako ez zuen askorako balio, ezta hezitzaileentzako ere, beraien
gogoz eta berez gazteekin duten harremanen inguruko pasadizoak eta xehetasunak kontatzen
dizkigutenean ez bezala aritu direlako.
Nolanahi ere, jarioan hasita biak hasi dira kontakizun kronologikoari uko egiten, eta orduan
berezkoan hasi dira. Hau da, gauzak kontatzen hasi dira burura etortzen zitzaien bezala, eta ez ildo
historikoari jarraituta: “Han ginela hau egin genuen... eta gero gertatu zen beste hau...”. Gainera bata
besteari hitz egiten utzi diote, baina isilunerik gabe. Larraitz Arandok bukatu duenean, Larraitz
Iñurrategik hartu du hitza, eta alderantziz. Dantza moduko batean hasi dira, eta hor bai hitzak
bizipenekin batera azaldu dira: barreak, keinuak... Kontakizun libre horretan bai azaldu dutela beraien
esperientzia bizia gaztetxoekin, ez modu intelektualean, ez modu arrazionalean, bizipenetan
oinarrituta baizik.
Orain pentsatzen jarrita, ez dakit zergatik behartu ditudan hasieran kontakizunari heltzera, orain arteko
nire estiloa ez baita horixe izan. Nonbait sakontzeko modua huraxe ikusi dut, baina emaitza handirik
ez duela ematen ohartu naiz. Hezitzaileen berezko kontaketatik informazio bizia eta joria eskura
daiteke zalantzarik gabe, hortxe dago, azken batean, beraien interpretazioa egoerari buruz. Hizkuntza
bizi horretan igortzen dute bere sentimenduak eta esperientzia. Beraz, gauzak kontatzeko behartzea
maiz ez da oso bide egokia.
Hala eta guztiz ere, hizketaldia zenbat eta biziagoa zenean orduan bai azaldu dutela saio haren
xehetasunak. Eskalada egin zuten, eta horren inguruan gauza bakar bat aipatzea gustatuko
litzaidake, azken asteotan nire buruan darabilen ideiaren ildotik, hau da, teoria eta praktikaren gaineko
hausnarketa.