Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Ondorioak eta azken gogoetak 353
bidez, hezitzaileak eta ni elkarrekin ari ginen, ondoan geunden, eta harremana erabat
horizontala zen; hots, “bat egiteko” trebetasunaren alderdiak agertzen ziren une horretan.
Hortaz, formazio-esperientzia –bai gorputz ariketen alderdia, bai formazio-saioak bideratzeko
nuen berezko modua- bi trebetasun horiek blaitu zuten. Nire jarrera ez-direktibotasunera
hurbiltzen zenean (hau edo bestea egiteko zuzentzen ez nituenean), hezitzaileek beraiek
hausnartzeko espazioa irekitzen zen. Modu horretan, nire jarrerak aipatu estiloak ulertzea
ekarri zuen, eta beste batzuk ez. Hezitzaileez kezkatzen nintzen, ez nituen presionatu nahi,
eta giro erlaxatu eta tentsiorik gabekoa sortzen nuen, gorputz ariketak ahalik eta gustuen
egin zitzaten. Gainera, hala zenean, hezitzaileak erlaxatuago eta gusturago egoten ziren.
Areago, hori dena asko eskertzen zuten, hezitzaile bakoitzaren prozesu naturala
errespetatzen nuelako, eta bakoitzak bere buruari buruz eta sentsazioei buruz gogoeta
egiteko aukera ematen nielako. Hortaz, gehienetan eratzen nuen eremua egonkorra eta
lasaia zen.
“Bereizteko” joerarekin lotuta zeuden alderdiak ongi eskuratzearen arrazoiak antzekoak
dira; izan ere, hezitzaileak lan egiten ari ziren egitasmoaren baldintzak betetzeko arauak eta
mugak argiro azaldu nituen nik, prestakuntza-prozesuaren zati handi batean oso presente
eduki nuen alderdi bat izan zelarik.
“Jardutearekin” eta “berezkotasunarekin” lotuta zeuden alderdiak gutxitan agertu nituen,
eta agertu nituenean modu desproportzionatuan; gehiegi, eta horretaz jabetzen nintzen.
Ondorioz, batzuetan une eta dosi egokian azaltzea lortu banuen ere, ez zen izan joera
nagusia. Bi trebetasunok agertzen nituenean, hezitzaileen formazio-prozesuaren erritmoa ez
nuen errespetatzen. Horrela, formazio-saioetan –bai gorputz ariketa bat egin ostean, bai
gazteekin edukitako pasarteren bat azaldu eta gero, eta horren gaineko informazioa eskuratu
nahi nuenean- nire jarrera itaunketa modukoa zenean, eta hezitzaileak gehiegi presionatzen
nituenean (“jardun” harreman-trebetasunaren agerpena), deseroso sentitzen nituen, eta ez
nuen ahalegin gehiago egiten, nahiz ni erabat ase ez gelditu beraiek sentitutakoarekin edo
esandakoarekin. Hau da, hasieran bai hartzen nuela iniziatiba hezitzaileen erritmoa
bizitzeko, gehiegizko indarrarekin hartu ere, eta beraien aldetik erantzun ona jasotzen ez
nuenean, berehala bertan behera uzten nuen nire ahalegina.
Beste batzuetan, prozesuan sakontzeko-eta, hezitzaileei euren jarreraren eta jokaeraren
zergatia galdetzen nien, aztertzen ari ginen fenomenoaren erroetara joan nahi nuenean,
baina, maiz, hori gehiegizkoa izaten zen eurentzat. Nire jarrerak hezitzaileak blokeatzen
zituen, batzuetan euren jokaeraren zergatia ez zekitelako.