Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren bilakaera eta azterketa 324
Suarekin agertu behar naiz”, bide horrek lanketa behar zuela, eta zalantzarik gabe neketsua
zela.
Egiari zor, Ibonek ez zuen inondik inora harreman-trebetasun hori eskura, are gehiago
nahiko ahula zuela esango nuke, eta horrek bere lanketa prozesua asko luzatzea ekartzen
zuen. Aztertu dudan bezala, , Amaia, Larraitz eta idoiaren kasuetan, berau ez zen euren
berezko indarra, Lorearena ez bezala, baina eskuragarri zuten neurri handi batean, eta
horrek erraztu zuen esperimentazioa. Aloña eta Ibonen kasuetan aldiz, ez. Aloñak bere
kalitate nabarmena zela-eta (Egurra) zailtasunak zituen bere gorputz egoerarekin bat
egiteko. Hau da, gelditzeko Lurraren kalitatearekin esperimentatzeko, eta bere gorputz
egoeraren arabera bide bat edo bestea hartzeko. Formazio-saioetan nik galdetzen nion
“Nola sentitzen duzu orain geratzen arin zaizuna?”, edo “Nola sentitzen zara tailerretan?”,
baina erantzunak ez ziren bere barnetik ateratzen. Diskurtso bati lotzen zen, eta gazteen
inguruan hitz egiten zuen: “Nik uste dut gazteek hau behar dutela, edo bestea...”, eta
benetan bera nola sentitzen zen galdetzeko tarterik ez zuen hartzen “Nik uste dut datorren
tailerrean hau egin behar dugula...”. Alde horretatik, gelditzeko, eta bere sentsazioekin bat
egiteko zailtasun ikaragarriak zituen. Nolanahi ere, bai Ibonek eta bai Aloñak bide egoki izan
zitekeela aitortzen zuten, eta, egia esan, Aloñak nahiko itxaropena bazuen.
Hala eta guztiz ere, Aste Santuak eta gero Urnietako egitasmoan gertakari bat suertatu
zen formazioa guztiz baldintzatu zuena. Aste Santuak pasa ostean, eta tailerrekin berriro
hasi zirenean, gazteen asistentzia ikaragarri jaitsi zen. Oporren ostean, bi tailerretara ez zen
gazte bakar bat ere agertu, eta arazo horri heldu genion formazio-saioetan. Une horretan,
gorputzarekin hasitako bidea, eta oparoa izan zitekeena, zapuztu zen; izan ere, Ibon eta
Aloñaren ohiko indarrak agertu ziren. Esplikatuko naiz. Neure aburuz, gazteek zergatik huts
egiten zuten, eta zergatik horren berri eman ez zuten nire usteak indartzen zituen, hau da,
hezitzaileen eta gazteen arteko lotura afektiboa ez zen handia, eta gertatu zena gertatu zela
ere, hezitzaileek ez zuten horren berririk. Nire ikuspegitik, egoera kezkagarria zen, eta, era
berean, interesgarri baldin eta eredua erabiltzeko aukera izaten bagenuen. Halere, aitortu
behar dut, oso zaila ikusten nuela gazteek tailerretara itzultzea, esperientziagatik bai
bainekien horrelako hutsuneak gertatuz gero, oso zaila dela gaztetxoak proiektura itzultzea
eta beraien parte hartzea berreskuratzea. Horren aurrean zer egin zitekeenari buruz gogoeta
egiten hasi ginen. Ibonek gauzak argitu nahi zituen, bere Metala agertu zuen, jakin nahi
zuelako ea proiektuarekin jarraituko zuten edo ez, hau da, ea gazteak agertuko ziren edo ez.
Aloñari, aldiz, bere Egurra gailendu zitzaion. Gazteak berriro itzul zitezen, irtenbidea ekintzak
erakargarriak egitean zetzala ikusten zuen. Formazio-saio batean Aloñaren ikuspegia ongi
ulertzeko gertakari bat eman zen. Aloña kezkatuta zegoen Aste Santuko oporrak baino lehen