Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren bilakaera eta azterketa 320
Modu horretan Larraitz lasaiago joaten zen tailerretara, nik esango nuke irekiagoa joaten
zela, ez hain itxia aldez aurretik prestatutako egiteko. Nolabait esatearren, estilo aldaketaz
geroztik, “hezitzaile jantziarekin” agertzen zen tailerretan gaztetxoen aurrean , ez “egitarau
baten antolatzaile hutsaren jantziarekin. Larraitzek oso ongi agertu zidan horren adibide bat,
non aditzera ematen zidan den-dena ez zela geratzen inprobisazioaren eskuetan, hau da,
beraiek eta gazten arteko harreman beroa eta gertukoa izaten ari zela kalitate zentrifugoa,
baina ez bakarra:
“Nik uste dut, guk beti ekarri izan dugu hasiera batean zerbait prestatuta egitteko, baina ikusten
baduzu hasi egiten eta oso azkar bukatzen dela, edo aburrittuten dabiltzala, edo zauzela
kokoteraino danakin, edo gura duzuna... ba esaten duzu “Ei! Hau moztu egin behar da!”, eta igual
ez daukazu bukaerarako zer pentsatuta. Askotan da sinplemente hemen berriketan geratzea, ba
mahainguruan, balkoian jarrita... edo bestela kanpora urtetzea.. ez dela igual beste ekintza bat
egin behar dozula, ba... edo pentsatzen jartzea zer egin hurrengo asteburuan, edo...” (Larraitz
Iñurrategi, 2. elkarrizketa” (Larraitz Iñurrategi, 2. elkarrizketa).
Arandok ere bat egitaeren trebetasunaren nolakotasunen ahalmenaz konturatu zen, eta
hori esperientziaren ondorio garbiak dira:
“Ba, jakin badakizu, baina konturatzen zara ez daukazula konfiantza edo harreman estu hori
lortzeko, ez duela zertan egin behar ekintza potoloa; ekintza horren barruan ez badago horrelako
gertutasunik azkenean berdin dela. Orduan gertutasun hori lantzeko askotan hobeto dela
horrelako jokoak eta ariketak” (Larraitz Arando, 2. elkarrizketa).
Formazio-saioetan bai Larraitzi beita Idoiari ere oso zaila egiten zitzaien esperientziaren
azalpena modu kontzeptualetan egitea. Saio batean, tailerren arrakastaren gakoa azaltzeko
eskatu nien; izan ere, gazte guztiek larunbatero-larunbatero joaten baitziren gogo biziz.
Larraitzek eta Arandok gai ziren euren esperientzia elementuen bidez agertzeko, eta horien
ezaugarrien bidez esplikatzeko, eta oso ongi gainera: “Ba Sua egon da, eta Egurra ere
bai...”, baina azalpen razional eta teorikoa egiteko ez. Esperientzia itsatsirik zutelako, eta
bizipenak kontatzeko zailtasunak zituztelako. Hori oso garrantzitsutzat eta interesgarritzat jo
nuen. Hau da, formazio-saioen eta tailerretako esperientziaren bidez tailerretan, gertatzen
eta bizitzen zituzten indarren bizipenak zituzten. Euren esperientzia euren hitzak baino askoz
aberasgarriagoak ziren, zalantzarik gabe, hala igortzen zidaten, behinik behin. Bizipen
horiek, aldi berean gehiago elikatzen zuten ereduan sakontzeko eta ikasbide esperientzialari
lotzeko hezitzaileen gogoa. Azken batean, hezitzaileek bizipen maila oso aberasgarria
esperimentatzen ari ziren. Izan ere, hezitzaileek euren arreta memento pedagogikoan