Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren bilakaera eta azterketa 312
Azken batean, bai Loreak eta bai Amaiak sentitu zuten, beste herrietan nik hain argi
ikusten nuena: tailerretan, eta gazteekin zuten harremanean Suaren sentsibilitateren
beharra. Loreak argiro azaldu zuen: “Guk Suarekin agertu behar gara”, baita zehaztu ere
horrek zer esan nahi zuen, hau da, Suaren trebetasunaren nolakotasunak zehatz-mehatz
azaldu zituen Loreak, apurka-apurka tailerretan azaltzen zituelako, baina handik aurrera
intentsitate handiagoz agertzea nahi zuen: gazteen aldarteaz kezkatzen zen bihotzez,
alaitasuna agertzea tailerretan... Finean, Lorea eta Amaia ohartu ziren benetako tresna
pedagogikoak tailerretan beraiek zirela, eta horretaz baliatu nahi zuten. Hori zen
beraientzako funtsa. Hortaz, Uraren kalitatea alboratu zuten, ez baitzuten sentitzen une
horretan gakoa zenik. Suaren sentsibilitatea sentitzen zuten.
Formazio-saio hura mugarria izan zen handik aurrekoak ulertzeko baita tailerren
bilakaera bere osotasunean interpretatzeko ere. Nire jarrerak lagundu zielako bat egitaeren
estiloa esperimentatzen, nahiz eta, Lorearen kasuan batez ere, berezkoa izan. Nolanahi ere,
berezkoa izan arren, ordura arte ez zuen agertu gazteekin bere osotasunean. Nire irudirako
gako bi egon ziren hezitzaileka maila horretara iristeko: batetik, bidea erakutsi edo eskaini
niela, eta era horretan. “Nolako naiz ni?” galderan oinarritu ziren; eta, bigarrenik, galdera
horri erantzuteko sentsazioetan oinarritu ziren gehienbat hausnarketa analitikora baino.
Gero, eredua erabiliz ondorioetara iritsi ziren. Beraz, galdera horri sentsazioen bidez
erantzuten saiatu izanak, eta eredua eskura edukitzeak asko erraztu zien beraien egoera
onbideratzeko aukera. Loreak, eta Amaiak maila apalagoan, eskuragarri zuten kalitatetik
abiatu ziren euren dinamizazio lan eta estiloa aldatzeko eta hobetzeko. Uste dut
formazioaren ikuspegitik oso garrantzitsua zela hori; izan ere, bai Amaiak eta bai Loreak oso
ongi ezagutzen zuten nork bere kalitateen “antolaketa” eta jarioa, eta horren arabera
egoerari aurre egin zioten. Egia da Loreak eta Amaiak kalitate hura nahiko eskuragarri
zutela, baina hori ez zen izan arrazoi bakarra kalitate horri heltzeko, barne-prozesu baten
ondorioz iritsi ziren hartara. Hain da horrela, Sua beraiek irudikatzen eta sentitzen zuten eran
jokatzea berria zela beraientzat euren hezitzaile esperientzietan. Esate baterako, Amaiak
honako ondoriora iritsi zen, non barne-esperientzi berri batekin topo egin zuen: “Orain
konturatzen hasi naiz nire lotura eta asperdura sentsazioa dinamizatzeko moduari buruzko
ideietatik dela, eta soluzioa zein izan daitekeen dakidanez, horrek ongi sentiarazten nau”
Saio horretan bi indarrek bat egin zuten: hezitzaileen proposamena, eta nire jarrera edo
saioaren kalitate orokorra. Horrek irauli zituen erabat tailerrak, hezitzaileek bat egitearen
trebetasuna bizi-bizian esperimentatu zutelako, eta modu bibentzial batean lan egiteko modu
berri bat sentitu zutelako. Hori oso garrantzitsua zen, ez zutelako ikusi modu analitikoan
trebetasunen nolakotasuna, hau da, nik ez nien esan “Horrela jokatu behar duzue, eta hau