Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren bilakaera eta azterketa 307
Iera, aldiz, banekien gorputz ariketak egitea gehiago kostatzen zitzaiola, eta etekin
handirik ez zien atera. Jonek iritsitako punturaino ez zen iritsi, nik hala sumatu nion, eta
berak hala adierazi zuen ere. Esan bezala, hirugarren ariketarekin tentsioa nabaritu zuten
hezitzaileek. Dena dela, egun batzuetan pentsatzen egon nintzen ariketa horien guztien
bilakaeraren inguruan, denbora asko eman nuen horretan, bereziki, hirugarrenaren harira,
eta hainbat ondoriotara iritsi nintzen. Alde batetik, oso argi ikusi nuen, eta baita behatzaileek
berak ere, hirugarren ariketaren, eta oro har, Debako saioen egitura oso zurruna zela.
Zurruntasun hori ariketa praktikoak egiten nituenean izaten ez, ez bestela. Orokorrean,
zintzotasuna eta alaitasuna ederki nahasten eta azaltzen zirelako saioetan. Halere, Suaren
kalitatea lantzeko ariketak, Aretxabaletan ez bezala, oso egitura itxia izan zuten, non nik
aurreikusitako eta sekuentziatutakoa aurrera ateratzen saiatu nintzen. Oso era mekanikoan
aritu nintzen. Bada, horrek guztiak, saioen zenbait pasarteetan, egitura itxi eta zurrunegia
ematen zioten formazioari. Bide horretatik, bat egitaeren alderdiekin lotutako kalitatea
esperimentatzeko aukerak murrizten nituen.
Horren haritik formazio-saioei beste bira bat ematea deliberatu nuen. Beste ikuspegi edo
estrategia bat. Gorputz ariketak egiteari bete-betean sartu nintzenean, ariketak egiteko modu
estatiko,monolitiko eta mugiezina alboratu behar nuen. Horrela jarraituz gero, formazioak
oso kutsu diagnostikoa-terapia/ erantzuna-emaitza hartzen zuen, eta are larriagoa zena nire
ustez, hezitzaileen erabilgarritasun-eremutik kanpo geratzen zen hori guztia. Esan nahi
baita, eurentzako baliagarriak sentitu behar zituztela ariketek, bestela oso zaila izanen
litzateke irakurketa positiborik egitea.
Hainbat eta hainbat saioetan agertutako bidea berreskuratu behar nuen. Egitasmoarekin
hezitzaileek tailerretan zuten arazo berberarekin topatu nintzela ohartu nintzen: teoria
praktika txertatu nahi nuelako aldaketa txikirik egin gabe. Hori ez zen bidea, eta hezitzaileen
eta nire uneko egoera aintzat hartu behar nituen. Alta, horrek ez zuen esan nahi beste
muturrera pasa behar nintzenik, non saioak prestatzeari utzi behar nion. Banekien, formaziosaioek,
neurri batean, tailerretako isla izan behar zutela, are gehiago gorputz ariketak
egitean, beraz, fokua hezitzaileka izaki, praktikari berari lotu behar nintzaiola, formaziosaioak
esperimentazio gune bilakatuz.
Beraz, gorputz ariketetan oinarritu nahi nituen saioek ordura artekoek izandako kutsua
berreskuratu behar zuten, eta hori nire egitekoa zen. Hau da, “Ez dakigu nora iritsiko gara”
leloaren proportzioa eskuratu behar zuten berriro ere. Alde horretatik, ariketak nahita ez
egitearen xedea apaldu behar nuen, eta teknika hutsaren kutsua baztertu behar nuen.