Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren bilakaera eta azterketa 294
aldeko hautua hartzen nuenean. Horrela jokatzean kanpotik nekarren “errezetarekin” aritzen
nintzen. Ez nintzen egoten aurrez aurre egoeran, ezta hezitzaileekin ere. Uste intelektualak
jarraituta jokatzen nuen, unean uneko sentsazioei muzin eginez.
Horren aurrean hezitzaileen jarrera hauxe izaten zen:
- Desinteresa nabaritzen nien nire jokaera aurrean. Mementoa salbatzeko erantzunak izan
ziren beraien aldetik, sakontasunik gabekoak. Galdera-erantzunak zikloa hainbestean
errepikatu ostean gogaiturik sumatzen nituan.
- Hezitzaileak lozorroan baleude bezala nabaritzen nituen, Nerea izan ezik.
Aste batzuetan egon nintzen jira-biraka nire jokaeraren inguruan aldatu behar ote nuen,
eta nire praktika berrikusi ostean. Ordu eta egun dezente eman nituen horren inguruko
gogoeta egiten, baina ordura arteko errepasatzen, bai behatzaileak grabatutakoa berriro
entzuten, bai eta honekin eta harekin kontsultatzen. Horrela, hori guztia egin eta gero
ondorio hauetara iritsi nintzen. Beasaingo formazio-saioak eta gero honako galdera-sorta
idazti nuen:
- Formazio-saioetan beraien erritmora joan behar al dut beti?
- Zer punturaino behartu behar ditut nik interesgarriak ikusten ditudan gakoetan sakondu
dezaten?
- Beraiek ohartzen diren gakoak eta beren kabuz aurkitzen dituztenak al dira balio duten
bakarrak?
- Nik zerbait argi ikusten badut berehala azaldu behar al dut, edota saiatu behar nazi
hezitzaileek, beraien erritmoa errespetatuz, gakoaz ohar daitezen?
- Non dago oreka teknika eta berezko jokaeraren artean?
- Zein da jarrerarik egokiena, baldin badago, supertzaileekin harreman egokia lortzeko eta
aldi berean formazio emateko?
Iruditzen zitzaidan ordura arte formazio-saiok Beasaingo hezitzaileekin zurrunegiak izan
zirela ere, eta aldatu behar nuen. Honako ildoa marraztea iruditzen zitzaidan egokiena.