Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren bilakaera eta azterketa 293
Beasaingo hezitzaileek tailerretan ere lasaitu ziren. Oraindik orain hasierako lan egiteko
modua zuten, hau da aldez aurretik ekintzak prestatzen zituzten, baina erritmoa jaitsi zen,
eta horrek ahalbidetu zien tailerretan gazteekin harreman gehiago edukitzea, nahiz eta giro
oraindik eskas samarra izan. Baina oraindik, nire irudikoz, oso eskasa zen bere praktika
pedagogikoaren gaineko gogoetari eskaintzen zioten denbora. Horrela, ez zuten hitz egiten
bere esperientziaren arabera, beti besteak ziren euren arreta gunea. Hori oso nabari zen,
batez ere, Leirerengan, ”gazteak horrelakoak dira”, “gazteek hau egin dute”, “gazteek horrela
jokatzen dute” eta abar ziren bere diskurtsoaren ezaugarriak. Beraz, Beasaingo formaziosaioen
fokua ez zuten ezartzen euren trebetasun eta sentsibilitateen azterketan.
Kezkatuta nengoen horrekin guztiarekin, baina ohartzen nintzen nire jarreraren bidez
gurpil zoroa elikatu baino ez nuela egiten. Oraingo begiekin ikusita dinamika hori saihesteko
neurririk ez nituela hartzen ohartzen naiz. Hau da, denok ginela gurpil- zoro horretan sartuta.
Hezitzaileak ez presionatzeko nahi horrekin, zein kalitate agertu behar zuten beraiek
adieraztea nahi nuen, hortik gorputz ariketen lanketari ekiteko, baina lehengoa egiten ez
zutenez gorputzaren atalari ez nion heltzen. Horrela, saioak diskurtso razional eta
errepikakorra bihurtzen ari ziren. Zurrunbilo intelektualean sartu ginen bizpahiru saioetan, eta
gorputz sentsazioak alboratuta genituen, beraz ikasbide esperientzialerako aukera gutxi.
Betiko leloa zen saioan mamia. Horrek guztiak zuen arriskuetako bat formazioari esanahirik
ez ikustea eta etekinik ez ateratzea zen.
Horretaz gain, alarma gorria piztu zuena ereduaren erabilera eza zen. Nereak baino ez
zuen erabiltzen saioetan, irailean oso ongi ulertu zuelako. Egiari zor, saioetan ematen zituen
azalpenetan eta agertzen zituen analisietan oso argi adierazten zuen eredua, eta berau
erabiliz egiten zituen gogoetak. Halere, gauzak horrela, nire interpretazioa zen ezarritako
helburuak ez nintzela jorratzen egiten ari Beasaingo suspertzaileekin.
Bada, horrek guztiak puntu gorenera iritsi zen guztiz ohartu nintzenean ni neu neure
gorputz sentsazioen arabera ez nuela jokatzen. Inkoherentzia larria iruditzen zitzaidan. Argi
eta garbi saioetatik at nengoen. Oso sentsazio arraroa izaten zen. Bi indarrean arteko
borroka zegoen, berezko jokaeraren indarra eta teknikaren indarra.
Horrekin esan nahi dudana da, hezitzaileen erritmora joan behar nuenaren ideia teknika
bezala erabiltzen hasi nintzela; hots, jarrera hori berezko mugimendu bezala agertzen
zenean egokia zen, baina teknika, eta beraz, “nik orain une honetan nola jokatu behar dut”
pentsatzen hasi behar nintzenean, saioarekin kontaktua galtzen nuen, eta nire jarrera ez zen
berezkoa eta naturala. Era berean, nire barne-egoera aldatzen zen, betiere teknikaren