Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren bilakaera eta azterketa 288
Ni: zuk Ibon?
Ibon: Bai, bai.
Ni: Beraz, landu behar duguna da tailerren erakargarritasuna. Tailerrak nola egin berriak eta
jarduerak ez ohikoak, eta gazteentzat hori guztia benetan gustagarria bihurtuko zaiena.
Ibon eta Aloña: Bai, bai.
Oraingo talaiatik interpretatuta beraiekin batera gehiegitxo joan nintzenaren inpresioa
dut. Beste hitz batzuetan esanda, Ibon eta Aloñaren erritmora joan nintzen gakoak
azaltzearren, beraien gakoak, alegia. Horrekin batera, nire interbentzioek galdera-erantzun
formatura eramaten zuten saioak, non entzun nahi nituen gakoak azal zitezela zen neure
jomuga. Baina nire joera hura gehiegizkoa izaten zen. Aloñak eta Ibonek nahiko argi ikusten
zuten zein ziren hobetzeko atalak, eta nire galderak eta iruzkinak une jakin horretan hizketa
gaia zenaren inguruan gehiago sakontzea eta arakatzea izaten zen xedea. Hori ongi zegoen,
hezitzaileak egoeraren analisia egiteko geratzen zirelako, eta argitasuna eskaintzen zielako.
Baina nik beraiekin batera joateak nik egoera nola ikusten nuen azaltzea eragozten zidan.
Ez nuen, modu atsegin eta argian, egoeraren interpretazioa azaltzen. Nahiago nuen euren
erritmora joatea eta eurek gakoak azaltzea. Nahi nuena zen hezitzaileek beraiek klabeak
sentitzea, ez nik inposatzea. Nolanahi ere, batzuetan, eta Ibon eta Aloñarekin adibidez,
beste muturrera joaten nintzen. Uste nuen nire usteak hasieratik bertatik azalduz gero,
hezitzaileek neure autoritatea onartuko zutela eta euren prozesua kaltetua izanen
litzatekeela.
Egia zen, Lorea, Amaia, Jon, Larraitz eta Idoiarekin ikusi legez, beraiek sentitu behar
zituztela gakoak. Sentitu. Barruko sentsazioak esan behar zioten zerbait. Baina, Aloña eta
Ibonekin ez nengoen oraindik maila horretan. Gakoak ez zituztelako sentitzen. Oraindik
diskurtsoari lotuta ginen. Iritziak, historiak eta abar zama gehiegi zuten, nire gusturako, bai
Aloña baita Ibonen prozesuan. Formazio-saioetan bizitzen ari ziren une jakin horretan nola
zeuden, edota tailerretan nola sentitzen ziren adierazteko gai ez ziren oraindik. Gainera,
beraiek ez zuten horretarako beharrik ikusten. Nire ikuspegitik Ibon eta Aloñaren formazioprozesuan
aldatu behar nuen zerbait zen.
Aloñarekin ez nintzen iritsi oraindik bere arreta gunea bera izatera lortzera. Ahaleginak
egiten nituen fokua praktikara bertara eraman zezala, baina Aloñaren interes gunea bere
baitatik kanpo zegoen. “Gazteak”, “Besteak” eta abarri buruz hitz egiten zuen behin baino