Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren bilakaera eta azterketa 285
ikuskera eta interpretazioa besteek ere izango zutela uste zuelako. Egurraren estiloaren
betaurrekoak jantzita ikusten zuen mundua eta errealitatea, eta jakina, tailerren nondik
norakoa ere. Azpimarratzen zuen ekintzarik gabe joatea tailerretara zentzurik ez lukeela
edukiko, ez beretzat, baina ezta gazteentzako ere:
“Es que joan (ekintza prestatu edo pentsatu gabe) eta iritsi eta lehengo gauza esaten digute
gazteak: “Gaur zer egingo dugu?”, eta esaten dugu: “Bueno, ba gaur ez dugu ezer egingo
hizketan egongo gara!”, esango ziguten: “Bua! Horretarako ez gatoz, gu horretarako ez gatoz!”,
hori beraiek esan dezakete” (Aloña Salinas, 2. elkarrizketa).
Bere jokaeretan ikusten nuen, bere estiloa gazteek ere edukiko zutela pentsatzen zuela,
ez zuen beste modurik ulertzen.
Gauzak horrela, erabat ulergarria zen bere kezka nagusia jarduerak egiteko ideiak
agortzen ari zitzaiola izatea, kontuan hartu behar dugu astero-astero zerbait erakargarria
prestatzeko indar eta energia xahuketa handia eskatzen zuela. Gazteen erakargarritasuniturria
jarduerak ziren Aloñarentzat, nahiz eta gazteei horri buruz ezer ez galdetu, eta zer
jarduera egingo luketen gaineko iritzirik ere ez zuen. Bere beldur nagusia zen ostiral guztien
programazioa beteko zuten ala zen, hori hala balitz gustura egongo litzateke. Horrela,
batzuetan tailerra egiteko bezpera iritsi eta ezer garbirik bururatzen ez zitzaiela-eta, zer edo
zer eramaten zuten gazteentzako, ekintza hau edo bestea, nahiz eta Aloñak eta Ibonek
onartu kalitatezko ez zela. Beti, zerbait egitea zen xedea. Halere, egoera horrek ezinegona
sortzen hasi zitzaien.
Aitortzen dut, hezitzaileen jokaera horren arrazoia ni izatea ere. “Tailer” hitzarekin eskuhartzean
beti zerbait egin behar zutenaren irudia eman nuen, edo, behintzat horretarako
bultza lezake tailerra hitzak. Baina, horrekin batera eta maila altuagoan, Aloñaren patroiak
bazuen horretan guztian zerikusia. Beraz, aukera polita zegoen formazioan sakontzeko, eta
gainera hezitzaileek euren praktika hobetu behar zuten egitasmoa bertan behar gera ez
zedin. Esan nahi dudana da, ordura ate ia indar bakarra agertu zutela, Egurrena, baina
irakurketa sakona egin behar zela zein trebetasun azaldu behar zuten praktikan, eta nola
argitze aldera. Horretara bideratu behar nituen Ibon eta Aloñarekin egin saioak, horretan jarri
nire indarrak, bai bainekien, presentzia handia zuen inertzia eta indarra gelditzea zaila
izango zela.
Garai hartan, bere erritmora joan nintzen. Nire esku-hartzea ez zen batere
interbentzionista. Hezitzaileak beraiek gakoak atera zitzatela nahi nuen. Baina ohartu nintzen