Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren bilakaera eta azterketa 284
moduan egitea zen xede bakarra; eta Ibon eta Aloñarentzat tailerra egitea jarduerak egitea
zen, ez besterik. Batere gustatzen ez zitzaizkidan puntu asko ikusten nituen Ibon eta
Aloñaren jarreran, batez ere, Aloñaren patroiak edo estiloak tailer osoa blaitzen ari zelako.
Ikuspegi pedagogikotik ikuspuntu okerra zuen Aloñak, nire irudirako. Deba, Aretxabaleta eta
Bergarako hezitzaileekin eduki saioetan ikusi eta ikasi nuen bezala, euren jomuga praktikara
bideratu zutenean, aldaketa garrantzitsuak izaten hasi ziren, lehen aztertu dudan bezala.
Ibon eta Aloñaren kasua ez zen horrelakoa. Esplikatuko naiz.
Aloñaren estiloa jardutearen zen. Egin. Aritu, beste ezeren gainetik. Hezitzaile moduan,
hezkuntza ez formalean nahiko esperientzia aberatsa zuen, urte dezentetan eta proiektu
ezberdinetan parte hartu izan zuelako: urte osoko aisialdiko egitasmoetan, udaleku irekietan,
udaleku itxietan... eta horietan bere eginkizun nagusia haur eta gazteei jarduerak eskaintzea
izan zen. Hots, bere esperientziagatik, eta bere patroia ere hala zelako, berak hezitzaile gisa,
antolatzailearen funtzioa hartzen zuen. Hau da, jarduera bera, Kuadrillategiren kasuan
tailerra, ahalik eta ongien prestatzea, edo behintzat jarduera buruan edukitzea izaten zen
bere xederik behinena. Gainera, Egurrak oztopoak eta trabak gainditzeko duen gaitasuna
ederki asko azaltzen zuen Aloñak tailerretan, ekintza berak aurreikusi bezala ez bazen
ateratzen, ez zuen arazorik egoera birbideratzeko, baina jomuga beti jarduera zen; hots,
praktika bertan aldaketak sartzeko gaitasuna erakusten zuen Aloñak, eta hainbat adibide
jartzen zituen bere jokaera ongi ulertzeko. Ibon ere ados zegoen.
Zerbait egitea zen Aloñaren jomuga eta bere hezkuntza-praktikari zentzua ematen ziona,
bestela ez zion zentzurik ikusten tailerrei. Horren erakusgarri garbia dira hitzok, non argi
ikusten den zerbait egite hori Aloñaren obsesioa zela, hala irudikatzen zuelako bere
zeregina, ez bestela. Ea ekintzak egiten sentitzen ote zen seguruen galdetu nionean, eta
hala erantzun zidan:
“Hori da, hori da. Nahiz eta gero dena aldrebes ateratzen zaigun edo dena aldatzen genuen,
baina bueno, behintzat bagenekien joan eta zerbait egingo genuela. Baina nik esaten nuen:
“Imajinatu, hiru aste barru eta esaten dugula, es que ez dakigu zer egin!”...” (Aloña Salinas, 2.
elkarrizketa)
Zinez, irudika ezina egiten zitzaion Aloñari ezer presatu gabe edo ekintzarik gabe
tailerretara joatea. Nik hori ongi ikusten nuen, lasaitasuna ematen bazion Aloñari, baina
gehiegizkoa zen jarduerekiko agertzen zuen dependentzia. Gainera, bere Egurraren
trebetasuna denek izango zutela konbentziturik zegoen. Neurri horretan, oharkabean eta
intentzio txarrik gabe, noski, Egurraren agintekeria agertzen zuen batzuetan Aloñak bere