Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren bilakaera eta azterketa 283
Alabaina, hezitzaile guztiak ez zeuden maila berean. Ikus dezagun:
b) Zenbait hezitzailek agertzen zuten edukiaren kalitatea nahiko
inpertsonala zen
Iera, Jonekin batera Deban lanean aritzen zen arren, aldiz, Jonen egoeratik oso urruti
zegoen. Formazio-saioetan bazegoen, baina, era berean ez. Esplikatuko naiz. Ieraren hitz
jarioaren edukia ez zen berari buruz, bera gazteen inguruan aritzen zen, baina
kontakizunean ez zegoen tartean. Bere arreta guztia kanpoko egoeretan fokalizatzen zuen.
Horrela “Gazteak modu honetara agertzen dira”, “Gazteak jatorrak dira”, “Gazteak batzutan
ez dira etortzen”, eta horrelakoak agertzen zituen, baina oso gutxitan, egoerek zer-nolako
sentsazioa sortzen zioten. Oso diskurtso intelektuala eta azalekoa zuen Ierak. Horrek, nire
ustez, zailtzen zion ereduaren bidez bere jokaera aztertzea, eredua, azken batean,
norberaren auto ezagutzarako eta auto azterketarako tresna zen. Jokaera hori guztia iraileko
ikastaroan agertu zuen jarrerarekin lotura zuen, eta Ieraren patroiarekin edo tipoarekin, aldi
berean. Bere aburuz, nahikoa zen Deban sortu zuten proiektuarekin eta gazte taldearekin
aurrera egitea, horrekin kontent zegoen, eta ez zuen mugitzeko gogorik. Ez zuen gehiago
sakontzeko asmorik. Dena dela, gustura egoten zen saioetan, baina bere erara. Horrek,
halere, bazuen alde positibo bat. Mugitu nahi ez izateak, tonu positiboa ematen zion saioari.
Jonek beti gauzak sakonki aztertu nahi bazituen ere, Ierak agertzen zuen egoera ez zela
txarra, ongi ari zirela, eta egin zutena meritu handikoa zela. Beti baikor azaltzen zen.
Aloña eta Ibon Metalaren kontuarekin nahiko lasai agertu ziren gazteen aurrean.
Gogoratzea baino ez zenez, eta Urnietako gazteek baldintza ia ehuneko ehunean betatzen
zutenez, nahiko ongi egon zirela esan zidaten. Argi azaldu zituzten arauak, neurri handi
batean baldintza ia bere osotasunean betetzen direla ematen zien lasaitasuna zela-eta.
Halere, Ibon eta Aloñaren kezka beste bat zen, eta parekotasun handia zuen gainontzeko
herrietan eta hezitzaileek agertu zutenarekin. Aloña martxoaren erdialdetik aurrera asko
larritzen hasi zen tailerrak prestatzeko eta pentsatzeko garaian gero eta zailtasun
handiagoak zituelako zer egin erabakitzeko. Ordura arte egindakoarekin gustura baldin
bazeuden ere, sumatzen hasi zen tailer erakargarriak egiteko gero eta zailtasuna
handiagoak zituela. Ibon iritzi berekoa zen. Are gehiago Ibonek bere baitan, nire irudirako,
oso arriskutsua izan zitekeen jarrera bat ikusten hasi zuen: ostiralero-ostiralero zein tailer
prestatu behar duten gazteek benetan ongi pasa zezaten zama bihurtzen ari zitzaiola; zama
handia, gainera. Nire ustez, oso dinamika biziatua hartzen ari ziren, hain larria zena jada ez
zutela hausnartzen edo gogoan edukitzen zein jarduera egin eta nola egin, tailerra ahal zen