Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren bilakaera eta azterketa 278
Horrekin batera, eurengana hurbildu eta ukitzen nituen, saioek izan zezaketen
zorroztasuna eta zurruntasun kentze aldera. Horretaz gain, hezitzaileen statusa goratzen
nuen, hala sentitzen nuelako, ez zen teknika modu bat. Horrela, aprobaziozko esaldi asko
adierazten nituen.Hau da, ez nuen buruz esaten “orain hau egin behar dut”, edo “bestea egin
behar dut”, ez; barrutik ateratzen zitzaidan jarrera bat zen, eta horrek asko aberasten zuen
saioa. Honako esamoldeak erabiltzen nituen: “Ari gara, ari gara”, “Ondo, ondo”, “ Hori da”,
“Oso interesgarria, benetan!”. Gainera, nire interbentzioa osagarria izaten zen, ez
zuzentzailea. Irakaspen hori Amaia eta Lorearekin eduki nuen saiotik atera nuen. Ikusten
nuen, elkarrekin ari ginela sakontzen, eta ez zela beharrezkoa nire iritzia edo ustea
inposatzea, alde horretatik, garbi ikusten nuen, beste behin ere, horrelako egoeretan Lurra
oso interesgarria zela hezitzaileen ikaspen-prozesua: bere ondoan egoten nintzen, baina
propio esku hartu gabe, beraiek ari zirelako sakontzen eta ikasten euren zeregin
pedagogikoaren inguruan.
Horrek guztiak ondorio interesgarri bat zuen: ez zuten erantzuna, iritzia edo ikuspegia
agertzen nire zuzentasunaren bila, ez, bere bizipenak islatzen dituzte, Jonek bereziki.
Behatzaileak kanpotik oso modu zehatzean azaldu zidan:
“Zure jokaerak errazten die pila bat haien jarioa, ez baitute erantzuna neurtzen zurearen
araberako zuzentasunaren barne, ez direla pentsatzen ari “A ver nola esango dut Axierrek pentsa
dezan ongi ari naizela”, ez daukate kezka hori, kezka hori desagertuta dago, eta da hain zuzen
ere horregatik... ez hitzez esan duzulako baizik eta benetan zure jarreran sumatzen dutelako. Nik
kanpotik ikusten du, bai (...) Gakoa ez da mezua, da mezua adierazteko modua” (Behatzailea, 19.
formazio-saioa)
Nire jokaerak Jonena errazten zuen bereziki. Formazio-saioak aurrera joan ahala ikusten
nuen bihotzarekin, barrutik, hitz egiten zuela. Askotan aipatu izan zidan legez, gorputzarekin
erraz konektatzen zuen, eta hortik hitz egiten zuen, bere hitzak ez ziren analitiko hutsak,
sentipenetatik abiatzen zen, baina. Horrek ahalbidetzen zion bere auto ezagutzan garatzeko
aukera. Berak zihoen moduan “ba mementoan nola dihoan gauzak sentitu” egiten zuen,
horrexegatik bere prozesu esperientzialetik hitz egiten zuen Jonek.
Giro abegikor eta positibo horrek ez du esan nahi ez genuenik sakontzen, eta dena
arintasun batean geratzen zenik, ez. Alderantziz, hezitzaileak egitera hain ohituta ez zeuden
gauza bat arinagoa, errazagoa eta egingarriagoa suertatzen zitzaien, euren zeregin
pedagogikoari buruz, eta euren gaitasun eta sentsibilitateak ardatz hartuta hitz egiten ari
zirelako.