Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren bilakaera eta azterketa 274
kalitatea landu behar zenaren beharra ez zuten ikusten garbi, zerbaitek esaten zien hori ez
zela bidea, eta hala balitz praktikak erakutsita konbentzituko zirela, ez teoriak. Hori oso
positibotzat jo nuen, praktikari lotuta zeudelako, eta are garrantzitsuagoa, formazioaren eta
praktika pedagogikoaren fokua beraiek zirela oso argi zutelako.
Lorea eta Amaiaren zintzotasuna, zorroztasuna, eta bide esperientzialarekiko konfiantza
behatzaileak oso modu egokian jaso zuen. Hona hemen nola interpretatu zuen Amaia eta
Lorearen hitzak eta bizipenak saioaren bukaera. Ados nengoen:
“Zu Axier, ari zara hitz egiten, baina ez zara ezer konpontzen ari. Memento batean sumatu dut
hori. Eta gero bukaeran nahiko zintzo azaldu dutelako, esan dute “nik ekintzan nagoenen, eta
ikusten dudanean ekintzak funtzionatzen duela, eta ekintza hau eginda nire zirrarak hauek direla
orduan erantzungo dizut. Eta galdera baldin bada ea orain ikusten dudan aukera bat lehen
ikusten ez nuena esango dizut baietz”” (Behatzailea. 23. formazio-saioa)
Gorputzak esaten zien nik proposatutako eta marraztutako bidea, Uraren bidea, ez zela
egokiena.
Horretatik guztitik bi ondorio nagusi atera nituen neure praktika hobetzeko bidean:
Lehena, Loreak eta Amaiak ikusi zuten eredua tresna eraginkorra eta erabilgarria zela
praktika pedagogikoaren irakurketa egiteko, nahiz eta oraindik euren kabuz ez zuten
erabiltzen. Bigarrena, hezitzaileen beraien prozesu esperientziala, hau da, bai formazioa
bera eta bai tailerrak nola bizitzen zutenaren ingurukoa guztiz klabea zela norberaren
gaitasun eta trebetasun pertsonalak garatzeko orduan. Hori ongi zegoen formazioa zuzenzuzenean
praktikaren lotzen hasi ginelako, eta saioak formazioaren kalitatea hobetzeko
tresna bilakatzen hasi zirelako. Horra artekoarekin pozik nengoen, erabat murgildu ginelako
norbera bere praktikan agertzen zen modua aztertzeari, bai eta zer nolako sentsazioak
zituen arakatzeari, baina oraindik oso ikuspegi estatikoa zuten saioek. Nolabait diagnostikoa
eta berehalako erantzunari lotzen nintzaion, eta zerbait aldatu beharra nuen, hezitzaileak
euren trebetasunetan garatzeko eta saioei ikuspegi dinamikoa eman niezaion. Beraz, Lorea
eta Amairekin hasitako bideren erdiarekin-edo nengoen kontent, hortik aurrera zer egin
hobeto pentsatu behar nuen.
Hezitzaile batzuekin egiten nuen lana lagungarria suertatzen zitzaidan besteekin egiten
nuen lanari begira; hots, hezitzaile jakin batzuekin egiten nuena, ateratzen nituen ondorioak
eta praktikaren bilakaera ez zen baliagarria hezitzaile jakin horientzat bakarrik, besteentzat