Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren bilakaera eta azterketa 273
arriskua gailentzeko. Uraren indarra oso garrantzitsua litzateke, beste ildo bat markatuko bailuke,
inertzian buka daitekeen gaur egungo estiloaren aurrean” (23. formazio-saioa, H agiria)
Ordura arte ongi marrazten ari nintzen bidea erabat alboratu, eta ez nituen hezitzaileak
entzun; izan ere, zein zen beraien ustea, zein ziren euren sentsazioak irtenbidea
proposatzeko, zein kalitatetik egin behar zen beraien irudikoz eta abar ez nuen aintzat hartu.
Nire planteamendua jarri nuen mahi gainean, eta horren aurrean lotuta geratu ziren;
irtenbidea eurengatik ateratzeko denbora eta aukera utzi beharrean, bat batean adierazi
nuen nirea. Eten handiegia. Loreak eta Amaiak bizitzen ari zirena ikusita unean bertan
honako irakurketa hau egin nuen: tailerretako mamia ekintza berria eta erakargarria egitean
bazegoen, bada berezkotasunaren (Ura) kalitatea landu behar genuen, hau da, sormena eta
berritasunarekin lotutako trebetasuna.
Nire ikuspegia beraienaren aurretik jartzeaz gain, nola landuko genukeen galdetu nien.
Orduan, gainbehera etorriz zen. Lorea eta Amaia erabat blokeatuta geratu ziren. Oso latza
suertatu zitzaien hori, nolabait beraiengandik kanpo zegoenaren zerbaiten ingurua arituko
bagina bezala. Hau da, euren esperientziatik at zegoen zerbaiti buruz, Uraren harremantrebetasunarenbeharra
ez zutelako bene-benetan sentitzen. Euren esperientzia-eremutik at
zegoen galdera hori. Behatzaileek nire jarrera ezegokia ongi asko jaso zuen:
“Batetik, gaur bai ikusi zaitudala memento batean pixka bat galduta. Ez dakit izan ote den gakoa
ikusten zenuelako, eta hauek ez zutelako erantzuten nahi bezala (...) Hor egon da hamarhamabost
bat minutu galdera asko bota dizkiozula, baina galdera erantzunik gabekoak, ba aldez
aurretik haiek agertu dutelako ez dakitela erantzuten. Baina gero hasi zarenean, “Eta Ura nola
landu?” zuzenki... uf! Haiek zeuden gainezka, ez zekiten nola erantzun... Egiten zenuen galdera
eta nik pentsatu dut “Galdera latza ari zaie egiten!!”, eta klaro besteak (Lorea eta Amaia) zeuden
guztiz galduta ez zekiten zer esan” (Behatzailea. 23. formazio-saioa).
Argi ikusten dut saioaren bigarren zatia ez nuela lotu, lehen erdia ez bezala, Lorea eta
Amaiaren prozesu esperientzialarekin, eta kalitatea asko jaitsi zen. Dena dela, hortxe eman
nuen saioa bukatutzat erabat nekatuta ginelako denok. Hala eta guztiz ere, datozen
saioetarako ildoa markatuta utzi nuen, berezkotasunaren kalitatearen beharra. Den dela,
banuen bai nire praktika hobetzeko hainbat alor berrikusteko eta moldatzeko beharra.
Edozein modutan ere sumatzen nuen Lorea eta Amaiak oso lotuta zeudela oraindik
sentsazioetara, hau da, euren esperientzian zutela beraien ardatza. Hori oso positiboa zen
formazioaren ikuspegi metodologikotik, beraien bizipenak lehenesten baitzituzten beste
ezeren gainetik. Horren adierazgarria da saio hura amaitu ostean igarri niena. Uraren