Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren bilakaera eta azterketa 270
ziren. Beraien hitzetan ez zegoen, ez “besteak”, ez “gazteak horrelakoak edo halakoak
dira”... Inondik inora. Beraien barruko ikuspegia eman zuten. Azken batean, diskurtsoaren
muina, egoera edo gertakizunak izan beharrean, egoera horrek sorrarazten zien bizipen eta
esperientzia izan zen.
Amaiak bazekien bera ez zela arazoa, ezta gazteak ere; “Neure atsekabea da arazoa”
adierazi zidan; hots, Amaia burumakur eta goibel jartzen zen tailerretan disfrutatzen ez
zuenean. Gauza bera gertatzen zitzaion Loreari. Horretaz gain, hezitzaileek asperduraren
eta errutinaren itzalak benatan ikaratzen zituen. Ez zuten batere gustuko lana modu
mekanikoan egitea, non tailerretan zer gertatu zen aldez aurretik oso ongi zekiten, den-dena
ongi egituratuta eta antolatuta zutelako. Bene-benetan harreman estua eta tailer
erakargarriak sortu nahi zituzten denontzat, baita beraientzat ere, ez soilik gaztetxoentzat.
Horrenbestez, sentitzen ari ziren egoera horren konponbidea beraien hobe beharrez egin
nahi zuten bereziki, horixe zen indarra, bai baitzekiten beraiek gustura ez baldin bazeuden
horrek tailerren bilakaeran eta gazteekin zuten erlazioan eragin zuzena zuela. Amaiaren
hitzak oso garrantzitsuak ziren martxoa aldera zer egoeran aurkitzen ziren ongi irudikatzeko:
“Ba hasieran ondo ze txorimalo lehiaketa, eta gauza berriak zeuden eta horrela, baina ya tailerrak,
(gazteek) ez zeben nahi tailerrak, eta gu joaten ginen hor gauzak prestatuta, eta beraiek ez zuten
nahi egitea, nahi zuten egotea. Eta orduan, Lorea eta ni agobiatuta egoten ginen, eta orduan “Ba
hau ekarri dugu, eta hau egin behar da!”, ez dakizu? Ba pentsatzen genuen Kuadrillategiko
helburua zela Kultur Tailerrak egitea, gainera nola euskaraz egiten zuten, esaten genuen “Baina
zertarako etortzen gara hona?!”, ez genuen ikusten helburua betetzen genuenik. Eta, nire ustez,
gu ya ari ginela nahiko kantsauta, ez kantsuata baina... gehiago zen prestatu, joan larunbatean,
“Ez dogu nahi, ez dogu nahi”, eta horrek agobiatzen zigun: ba ez jakitea... alde batetik pentsatzen
genuen zuri esaten baginuan “Kultur Tailerrak ez dugu egin”, ba ez dakit... gu pentsatzen genuen
hori zela bete behar genuen zerbait, eta derrigorrez bere behar zena. Eta orduan, nire ustez,
horregatik zen: joaten ginela tailerretara prestatuta, gainera beti ginen diruari begira, ezer ez
gastau... Eta hori, azkenean, tailerrak ez zirela aurrera urtetzen, eta ordua gu urtetzen ginen
haserrre, ba esaten genuen “Ba honek aspertu dira”, beraiek esaten zuten ezetz ba pentsatzen
hori. Gu igual noa ginen pixka bat erreta, bai erreta...” (Amaia Fernández, 2. elkarrizketa).
Argi ikusten nuen esku hartu behar nuela tailerretako egoera, eta garrantzitsuagoa zena,
hezitzaileen egoera hobetzeko bidean. Hori egiteko tokia eta gunea formazio-saioak ziren.
Interesgarria iruditzen zitzaidan aurrean nuen egoera, formazioaren ikuspegitik oso
aberasgarria zen hezitzaileek bizitzen ari zirena, bai eta eman zezakeen garapena eta
bilakaera eredua eta ikasbide esperientzialaren bidez ere.