Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Oinarri teorikoak 14
Horregatik guztiagatik, uste dugu heziketa unean bakoitzak dituen ezaugarrietara
egokitzeak hezitzaile ororen oinarrizko trebetasuna izan behar duela, hau da, norberak
egoerari buruz egiten duen interpretazioaren arabera jokatzea. Hortaz, argi dago, esan
dugun legez, hezitzaileak erabaki behar duela zer den ona eta zer ez (ikuspegi etikoa), bere
zeregina hezitzailea izan dadin. Nolanahi ere, horrek ez du esan nahi teoria eta teknika
alboratu behar ditugunik. Teoriaren bidez, hainbat ezagutza erabiltzen ditugu, eta euren
erabilera erreflexiboa egiten dugu. Teknikak ere garrantzitsuak dira; izan ere, hezitzaileak
dituen zenbait tresna eta prozedura ezagutzea eta erabiltzen jakitea beharrezkoa baita,
aurkituko duen egoerari modu sistematizatuan, ordenatuan eta antolatuan aurre egiteko.
2.2.3. Heziketa unea pertsonen arteko harremana da
Aurreko puntuan heziketa unearen harreman-izaera begiztatzeko aukera izan badugu ere,
ezaugarri horretan sakontzea nahi dugu orain, hainbat ideia garatzea beharrezkotzat jotzen
baitugu heziketa unearen nolakotasuna ongi ulertze aldera. Azpimarratu nahi duguna da
hezkuntzaren alderdi pertsonala, non gizabanakook harremanetan jartzen garen elkarri
eragiteko. Esan bezala, une jakin horretan, gainera, ez dira agertzen soilik hezitzailearen
jakintza teorikoa eta ezagupen teknikoa, baizik eta pertsona bere osotasunean erlazionatzen
da bestearekin. Hau da, modu batera edo bestera, hezkuntza-ekintzan beti agertzen dira
norbanakoaren ezaugarri pertsonalak; hots, erlazioa beti eraikitzen dugu gure harremantrebetasunen
arabera, eta horiek, batez ere, heziketa uneak duen izaera praktikoagatik
agertzen dira, hau da, iragarri ezinak, dinamikoak, aldakorrak, berriak eta ustekabekoak
diren egoerengatik.
2.2.3.1. Gizakiaren izaera soziala
Argi dago elkarrekintza gizakion eguneroko bizitzaren berezko ezaugarri dela, eta hortaz,
hezkuntzaren beraren ezaugarria dela ere esan dezakegu. Gizakia izaki soziala delako
sortzen dira harremanak; izan ere, beste pertsonekin harremanetan jarriz eta elkarri eraginez
osatzen du bere existentzia eta ulertzen du mundua gizakiak. Funtsean eta esentzian,
gizakia talde-izakia da. Zenbait ildo soziologikok diote giza ekintza fenomenoak ulertzeko eta
aintzat hartzeko talde fenomenoa aztertzea giltzarria dela. Horientzat, gizartea beraien
artean erlazionaturik dauden gizabanakoz osaturik dago. Gizartea ehun moduko bat izango
litzateke; sistema bat, non molekulak edo parte-hartzaileak norbanakoak izango liratekeen,
betiere unitatea indibiduoa izan beharrean, gutxienez, bikotea litzatekelarik; hau da,
harremanetarako behar den gutxieneko kopurua bikoa izango litzateke. Durkheim dugu
gizakiaren izaera soziala indibiduala baino gehiago defendatzen duen korronte