Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Oinarri teorikoak 13
2.2.2. Heziketa unearen izaera praktikoa
Hezkuntza-praktikaren oinarrizko ezaugarria zera da, hezitzaileak praktikan bertan
murgilduta dagoenean, uneoro eta etengabe erabaki eta aukeratu behar izatea. Hezitzaileak
egiten duena balio berriak erdiestera bideratuta dago; izan ere, erabakiak hartzeko irizpideak
etikoak dira (Elliott, 1990; Stenhouse, 1987). Hargatik esaten dugu hezkuntzarako trebezia
egoera jakin bateko une praktikoan agertzen dela, hezitzaileak zer egin erabaki behar duen
mementoan.
Funtsean, hezkuntza izaera praktikoa duen diziplina da (Carr eta Kemiss, 1988; Carr,
1989; Elliott, 1990, 1993; Schön, 1992); eta, bidenabar, hezitzailearen lana ere praktikoa
izanen da. Beste era batera esanda, heziketaren esparruan sortzen zaizkigun arazoak ez
dira ebazten ezagutza berri baten aurkikuntzarekin, bai ordea ekintza-lerro jakin batzuk
hautatuz eta horiek gauzatuz. Hezitzaileak bere eguneroko zeregin pedagogikoan aurre egin
behar dien arazoei; hots, arazo praktikoak, zer egin behar denari buruzko arazoak dira, eta
bere soluzioa zerbait egitean aurkitzen du.
Aristoteleri jarraituz, deliberazioa eta erabaki-hartze egokia phronesis edo ezagutza
praktikoaren baitan dago, hau da, egoera zehatz baten aurrean zein printzipio aplikatu behar
den jakitearen bertutea. Beste hitz batzuetan esanda, zer egin behar denaren gaineko
ezagutza. Phronesis edo ezagutza praktikoak hezitzailea bere egitekoaren arduradun morala
bihurtzen du; ongiaren jakintza bera, eta une jakin bakoitzean ongi jakin horren adierazpen
egokia zein den antzemateko gaitasuna konbinatzen dituelako.
Hortaz, zera esan dezakegu:
1. Hezitzaileak, oro har (irakasleak, kale hezitzaileak, gurasoak...), arazo praktikoen
aurrean topatzen dira, eta zer egin behar den erabaki behar dute.
2. Arazo praktikoek egoera jakin eta zehatzetara zuzendutako irtenbideak eskatzen
dituzte: singularrak, egoera espezifikora atxikitutakoak eta iragarri ezinak diren
gertaerei aurre egingo dietenak.
Beraz:
“El conocimiento necesario para la acción pedagógica tiene que ser específico para la situación
concreta (...). Dicho de otra forma, la pedagogía es sensible al contexto” (Van Manen, 1998:63).