Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Oinarri teorikoak 12
2.2. EMOZIOAK DIRA HEZIKETA UNEAREN OINARRI
Honako premisa honetatik abiatzen gara: hezitzaileak, hezkuntza-jardueran murgilduta
dagoenean, trebetasun emozionala da bereziki behar duena. Emozioak heziketa
unearen erdi-erdian kokatzen dira, eta hezitzaileak hezigaiarekin agertzen duen
harreman-trebetasunen oinarri dira, baita heziketa jardueraren ekintzak gidatzen
dituztenak ere. Ezagutza praktikoaren oinarria emozioak dira, beraz. Gauza eta ideia
asko barnebiltzen dira hor, beraz, joan gaitezen hori guztia argitzen.
2.2.1. Ezagutza teorikoa eta ezagutza praktikoa
Sarri askotan uste izan da hezitzaileak hainbat teoria pedagogikoren nondik norakoak
ezagutzen dituenez, horiek praktikara eramateko gai dela. Gure ustez, planteamendu hori
okerra da bi jakintza-maila –teorikoa eta praktikoa- independenteak direlako. Ezagutza
teorikoak ez dakar zuzen-zuzenean ezagutza praktikorik, bien arteko harremana ez da
kausa-ondoriozkoa. Teoria pedagogiko baten oinarriak ongi ezagutzeak ez dakar zuzenzuzenean
berau praktikan jartzea. Aitzitik, bi ezagutza ezberdinak izan arren, beharrezkoa
da hezitzaileak bietatik edatea. Dena dela, jakintza praktikoaren alorra baztertu samarra
geratzen da hezkuntzaren alorrean, ustez jakintza teoriko sendo bat eskuratzea hezitzaile
profesional eta praktiko bikaina izateko nahikoa delako. Planteamendu hori errotik oker
dagoela uste dugu, hezitzaileak praktikan aurkitzen dituen arazoak nekez ebatz ditzakeelako
ezagutza teoriko soilaren bitartez. Egoera praktikoetan hezitzaileak gogoeta egiteko betarik
ez du, eta orduan gailendu egiten zaizkio bere baitako berezko joerak. Gure ustez, horri
guztiorri arreta gutxi jartzen dio pedagogiak oro har, baita hezitzaileen formazioan ere.
Egoera zehatz eta jakin bakoitzak eskatzen duenari egokitzea hezitzaileen oinarrizko
trebetasuna da, eta hori ez da jakintza teorikoaren bitartez eskuratzen.
Van Manenek (1998: 60) oso modu argigarrian agertzen du hori guztia:
“La esencia de la pedagogía es tener respuesta en el trato con el niño en cada situación
específica. La pregunta “qué hacer” no deriva directamente de los “hechos”. Por ejemplo, la
observación de que ”estos alumnos no saben las tablas de multiplicar”, no es en sí misma
suficiente para que el profesor sepa cómo actuar durante la siguiente clase de matemáticas”.
Heziketa-ekintzaren izaera praktikoa izanik, hor jarri behar dugu arreta.