Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren bilakaera eta azterketa 224
Nerea: Ba oso zorrotza. Etortzen ginen, zain egoten ginen gazteak etortzea, koadrila bat ez bazen
etortzen ya geunden larrituta. Ba ya itxoin behar genuelako horiek etorri arte, edo egoten ginen
eztabaidatzen: “Zer, hasten gara, ez gara hasten?”, “Bai, hasi egin behar gara”, edo “Itxoiten
dugu!”. Tentsioa zegoen, denbora guztian zegoen tentsioa. Eta hasten ginen igual bostak eta
hogeiean, eta den ateratzea nahi genuen pues a la perfección; o sea, hau pentsatu dugu horrela
egin behar genuela eta dena egiten genuen, eskema bat: seirak eta laurdenetan atsedena egiten
dugu sei eta erdiak arte... Eta dena oso metodikoa nahi genuen, eta horrela ezin da, ze edozein
mementotan zerbait gertatu leike, hori inevitablea da, orduan...” (Nerea Manzisidor, 2.
elkarrizketa).
Horrela, zerbait egitea zen xedea. Ekintza. Hori zen hasierako hilabete eta erdiko
hezitzaileen lana gidatzen zuen hitza. Nolanahi ere, horrela lan eginez nola sentitzen
ziren ere adierazten dute suspertzaileek.
“Ba daukazu presiño hori, ez? Joaten zara ya buruan sartuta hori egin behar duzula (...) “Egin
behar dira, egin behar dira tailerrak eta egin behar dira”, eta orduan larritu moduan egiten zara,
hombre ez gaizki-gaizki hor, baina bueno esaten duzu: “Jo, begira prestatu dugu ordu beterako,
eta egin ditugu bost minutu, eta gainera kexatzen ari dira”, eta geratzen zara sentsaziño horrekin:
ez dute ondo pasatu, eta gainera egon gara ez dakit zenbat denbora prestatzen, ez digu balio
izan ezertarako (...) geratzen jatzu zapore mingotsa bezala” (Lorea Zenitagoia, 2.elkarrizketa)
Demelsaren hitzak guztiz argigarriak dira, tarte luzea izan arren, oso esanguratsua da:
“Ba: etorri pa, pa, pa, pa, eta joan. Eta joan etxera, benetan, gaizki! Nerea eta ni etxera joaten
garela batera, ba buruko minez... Oso gaizki. Aparte lekuak ere egiten duela, eta hirurogei
pertsona hemen sartuta, ez dituzula ezagutzen... Ba berriak ginen denak, eta “Nondik eusten
digu?!”. Nik uste dut aurten, imajinatu, matrikulazio kanpaina egin eta gero de repente beste
hirurogei etortzen badira, ba ya ikasi genuela eta beste era batera hartuko genituela gauzak, eta
batzuk ezagunak izango dira. Espero dut, hala izaten baldin bada, beste era batera hartzea
gauzak. Baina aurten oso gaizki, dena planifikatuta!: bostetatik bostak eta erdira hau, bostak eta
erdietatik seiak bost gutxi arte hau, seiak bost gutxietatik seiak eta laurdenak arte... eta hortaz
ezin ginen atera, ze plangintzatik ateratzen baldin baginen zer egin behar genuen!! Ba igual tailer
batean dauzkagu pentsatuta hiru eskulan egitea, eta batekin gustura ari gara eta (aldatu
beharraren keinua egin du Demelek eskuekin)... Es que ez geunden ezta gazteekin, hombre
denekin hitz egiten duzu, baina nik sute dut ez genuela ezta konfiantza minimo bat lortu ere egin!!
Ze egiten genuen?! Ez geneukan beraiekin hitz egiteko denbora! (barrez), bastante geunden gu
gure zeran (programazioaren gorabeherekin, alegia). Eta klaro, gainera, alboroto pila bat, mutile
ere bai bastante estropeatzen zuten tailerra, ze harrotu egiten ziren, bastante bitxoak dira ya...
Orduan, os gaizki. Oso gaizki. Ni Kuadrillategira ostiraletan, ba nire lana zen eta etortzen nintzen,
baina bostak ailegatzen zirenean!... Es que ez ginen gustura etortzen, ez genuen ondo pasatzen.