Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren bilakaera eta azterketa 223
“Hasierako hilabetea, bi hilabete igual, dena eduki behar genuen superlotuta, ordutegia
superkalkulatuta, eta ya ez bazen irtetzen ondo, ya ginen biak como “Hau ez dugu egin!, bestea
ez dugu egin!... Zer ba ez dugu egin hau?!”, batzuetan ez ginen atrebitzen egiten prestatuta ez
genuen gauza egitera ez zelako irtengo ondo...” (Iera Zubikarai, 2.elkarrizketa)
Jakin bazekiten prozedura horrekin gustura ez zirela sentitzen, baina inertzia hori
gelditzeko eta beste bat abiarazteko indarrik ez zuten, eta modurik ere ez zuten
antzematen. Orduantxe beraz, bukatutzat eman nuen aurreikusitako okatze-fasea eta
etengabeko formazioari heldu nion, hau da hasierako formazioak utzitako zapore eta
uzta goxoari jarraipena ematen, eta horrela hiru epeak modu koherentean elkarlotzen
ziren: hasierako formazioa, kokatze-fasea, eta etengabeko formazioa.
Halere, oraindik kokatze-fasea hobeto ulertzeko azpimarragarria da Loreak eta Amaiak
erabiltzen zuten lan-tresna. Eurek fitxa tekniko bat zerabilten, non tailer bakoitzean zer
egin behar zuten zehazki jartzen zuten. Gazteekin egon eta gero, fitxa horretan bertan
aparteko zerbait gertatuz gero, hori ere idazten zuten, eta horrekin batera saio aurrera
eramateko aurrekontua (materiala erosi bazuten zenbat diru behar izan zuten,
garraioak...). Nire irudikoz, horrelako kontrola egitea ondo egon daiteke, baina Loreak eta
Amaiaren heziketa lanaren gaineko hausnarketa, gogoeta, formazioa eta hobekuntza
hortxe amaitzen zen. Fitxa horretan bertan ez zuten sakontze ea zein gako zeuden
tailerretan, hau da, ea zein zen gazteak eta euren arteko harremanen kalitateen
nolakotasuna, eta zer egin zezaketen euren zeregin pedagogikoa hobetzeko. Horri
guztiorri buruz ez ziren aritzen. Hori oso adibide grafikoa eta esanguratsua iruditzen zait
deskribatzen ari naizen egoera ulertu ahal izateko. Lorearen hitzek, halere, are argiago
ikusten laguntzen digute:
“Nik uste dut nahi genuela edukitzea dena kontrolpean bezala, ez? Edo “Jo ba hara joaten
bagara, gauzak egin behar ditugu...”, edo obsesio horrekin. Ba gauzak egiteko, eta pixka bat
gauzak ordenatuta-edo. Nik, behintzat, horrela ikusten neban “Ba egin behar dugu zer edo zer!
Ez gara joango Elosura eta egon gora begira bi egun! Zer edo zer egin behar dugu”, ez dakizu?”.
(Lorea Zenitagoia, 2.elkarrizketa).
Esan daiteke perfekzioa zela bilatzen zuten tailerretan, eta praktikaren iragarri
ezintasuna oztopo bilakatzen zen. Ezaugarri hori oso ongi agertzen du Nerea
Manzisidorrek:
“Ni: ... eta nolakoa zen tailerren dinamika?