Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren bilakaera eta azterketa 212
Epe horretan gazteen kopurua zen hezitzaileen kezka, eta, aldi berean, guztia blaitzen
zuena. Egiten zutenaren guztiaren xedea gazte kopurua mantentzeko egiten zuten, baina
ez zuten aztertzen zer-nolako girok eta harremanak zeuden tailerretan, ezta zer egin hori
hobetzeko. Hori hobeto ulertzeko Lorearen bizipenak irakurtzea besterik ez dago, non
hasierako uneak kontatzen dituen, berak lan egiten zuen herrian, Bergaran, hirurogeita
hamalau gaztek izena eman ondoren:
“Lorea: Hirurogeita hamalau! Eta “Nola preparatu behar dogu? Zelan egin behar dogu?”, eta egin
genuen kristoren planifikaziñua, eta gero, ez dakit zenbat azaldu ziren, hamalau edo hamabostedo.
Eta han egon ginen erlojuari begira “Agertuko da baten bat gehixago, agertuko da...”, baina
ez. Eta gero, ba hori, hasi ginen bilatzen beste bide batzuk jendea erakartzeko, eta nik uste dut ez
genuela oso ondo egin, ez? Eta hasi ginen deiadar egiten telefonoz, eta bueno gero konturatu
ginen ezin genuela pasa astero deiadar egiten. Urritik Gabonetarako tarte hori izan zen nahiko,
zeukagun ilusixo handixa, baina izan zen nahiko nahasia: ze ez zekigun zenbat jende etorriko
zen, ez gu zenbat izango ginen... eta hori izan zen niretzat tarte zailena.
Ni: Zu nola sentitu zinen tarte horretan?
Lorea: Ba, hasieran ondo, baina gero ikusten genuen luzatzen zoyala, eta, alde batetik, gazte
gutxi zeudela, gero udalak ez zebala erantzuna ematen, eta dena, ba esaten genuen “Gaude
bost, ez dakigu jarraituko dugu, jarraitzen badugu. Zertarako luzatzen da hau hainbeste?” Hor
daukat Kuadrillategiko recuerdo txarrena” (Lorea Zenitagoia, 2. elkarrizketa).
Lorearen kezka hezitzaile ororena zen. Modu horretan, indar horiek guztiek –gazteen
kopuruarekiko kezka eta abar- obsesio bilakatu ziren, eta beste ezaugarri hauek ekarri
zituen bererekin.
2. Hezitzaileek indarrak eta ahaleginak heziketa unetik at jartzen zituzten.
Hezitzaileek proiektuaren biziraupenean jarri zuten indar guztiak, eta fokua memento
pedagogikotik oso urruti zegoen, hau da, praktika pedagogikoaren muinetik at. Esan
behar dut hori hala izatea ere espero nuela; eta, noski, fase hori arrazoizkoa izatea nahi
nuen ere, izan zen moduan, aste gutxi batzuk baino ez.
Hezitzaile guztiek egitasmoan lanean hasi zirenean, aipatutako indarrak eta zioak zirelaeta,
euren indar guztia memento pedagogikotik at zegoen. Hezitzaileen interesgunea ez
zegoen, inondik inora, beraiek eta gazteen arteko erlazioan. Hortik kanpo jartzen zuten
arreta; izan ere, eta hau ulertzea funtsezkoa da, hezitzaile ororen arreta eta obsesioa