Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Oinarri teorikoak 9
2.1.2. Heziketa unea eta hezitzailearen harremantrebetasunak
Norberak bere-bereko estiloa du, hori gauza jakina eta argia da. Subjektu bakoitza
ezberdina da besteekiko, eta jokatzeko modu eta forma propioak ditu. Baina, zer ulertzen
dugu estilotzat hezkuntzari buruz hitz egiten ari garenean? Hezitzaileak besteekin
harremanetan jartzen denean, berezkoak dituen ohitura, jokaera eta formak erabiliko ditu,
hau da, harreman-trebetasun batzuk azalduko ditu, eta kasurik onenean, noizean behin eta
oso modu azalekoan bada ere, beraietaz kontziente egiten da; baina, gehienetan, berez eta
inkontzienteki agertzen dira, egoera praktikoetan norberaren barruko inertziak eta indarrak
azaltzen direlako. Harreman-trebetasunak hezitzaileak hezigaiekin kontaktu pertsonala
gauzatzen duenean agertzen dituen nortasun alderdien ezaugarri multzoa dira:
“Ciertas características o hábitos de la enseñanza y relación con los alumnos se podrían
describir mejor con el término estilo. Y el estilo es más que una forma habitual o idiosincrasia de
comportarse y hablar. De igual forma el estilo no debe confundirse con la técnica o el método de
enseñanza. El estilo es la personificación externa de la persona. En algún sentido, tener estilo es
ser tú mismo, ser quien eres realmente” (Van Manen, 1998:132).
Hezitzailea bere hezkuntza-jardueran, besteen aurrean, bera den bezala agertzen da,
bere estilo propio eta idiosinkratikoarekin, eta hala ez denean, igarri egiten zaio mozorrotuta
agertzen dela jendearen; beraz, norberak bere jokatzeko patroiak ditu eta horiek azaleratzen
ditu besteekin eraikitzen dituen harremanetan. Edozein modutara, aitortu behar dugu
hezitzailea ez dela bete-betean bera den bezala agertzen. Hezitzailea bere funtzioan rol bat
betetzen ari da (Rogers, 1986, 1996). Horrela, norbera den bezala agertzeko, hau da, modu
autentiko batez azaltzeko, bere buruari baimena eman behar dio (Rogers, 1986, 1996).
Hezitzailea, bere zereginean eta testuinguruan, hainbat mugekin topatzen da, eta muga
horien barruan norbera jokaera naturalekin agertzen da. Orduan, hezitzailea bere jokaera
naturalez kontziente egiteak ahalbidetu dezake modu autentiko horretan agertzea, pertsona
gisa, bera den moduan. Horretaz ohartu ezean zaila izango zaio trebetasunak hezkuntzabitarteko
gisa erabiltzea.
Edozein modutan ere, ez dezagun irakurketa indibidualistegia egin, hau da, hezitzaile
bakoitzak bere estilo propioarekin egingo du bere lana, baina egia da filosofia edota korronte
pedagogiko bereko irakasleek edukiko dituzte elkarren artean berdinak diren hainbat
ezaugarri, nahiz eta pertsona bakoitza banan-banan hartuta ezberdinak izan, jakina.