Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren bilakaera eta azterketa 186
4.3.4. Hezitzaileen hasierako nahasmen-sentsazioa
Halere, bigarren saioaren hasieran hautemateak ez ziren batere egokiak izan
suspertzaileen usteak eta iguripenak aldatzera bidean, saioaren bukaera aldera, aldiz, bai
hasi nintzela aldaketa ikusten. Uste sendoa nuen hezitzailek ekarritako inertzia
desbideratzen hasi nintzela. Nolanahi ere, hasieran, denek, gutxi asko, ereduaren bost
elementuei buruz, hau da, formazioaren muinari buruz hitz egiten eta ariketak egiten hasi
ginean erabilgarritasun eskasa ikusten zioten horri guztiorri. Bi egunez iraun zuen sentsazio
horrek, lehen saio eta bigarrenaren erdia-edo, baina nahiko joera arriskutsua izan zen
formazioaren ikuspegitik, horixe baitzen gertatzea nahi nuen azkeneko gauza: egiten ari
ginenari zentzurik ez ikustea. Suspertzaileen ondoko hitzotan ongi asko ikusten da zein zen
euren egoera:
“... hasieran sentitzen zara pixkat galduta, esaten duzu: “Baina honekin gero, nik nola
dinamizatuko det Kultur Tailer bat, edo nik gero honekin nola antolatuko det argazkigintza tailer
bat?”. Horregatik, pixkat hasieran hartu nuen sustoa-edo... ba ikusten dezulako ez dakala... o sea
badakala lotura, baina ez da zuzenian zuk egin behar dituzun ekintzak erakutsi behar dizkizutela
horrela... ematen dizkizutela en bandeja, ez? Horregatikan esaten nizun konparatuz ba hasieran
hartu nuela sustoa-edo...”. (Ibon Egaña, 1. elkarrizketa)
Formazioaren muinaren eta suspertzaileen iguripenen artean zegoen jauzia hasiera
horretan ez nuen murriztu inondik inora ere. Ez zen ezer mugitu hasierako bi ordu eta erdi
horretan, eta kezkatzekoa zen, horrela jarraituz gero nahiko emaitza eskasak lortuko
bainituen. Nire asmo eta beraien interesen arteko leizea ongi ulertzeko Maialenen
sentsazioak oso argigarriak dira, eta egia esan ia hezitzaile guztienak antzekoak zirela esan
nezake:
“Egia esan joan nintzen supegalduta. Pentsatzen nuen, hasieran bai bota genuela faltan, eta gero
komentatu genuen, ez?: ba igual hasieran azaltzea, klaro gu suposatzen zen joaten ginanak
horrela lan bat eginn behar genuen gero, eta orduan ere ya zuek zeukezuen como oso janda zer
zan; eta igual ez zinaten konturatzen guk ezetz. Eta orduan ba hasieran esplikatzea: ba beittu
Kuadrillategi hau da, eta hau egin behar degu, eta ez dakit zer... De repente hasi ginen hor Lurra
eta ez dakit zer, eta nik esaten nuen “Jo, ba flipatzen ari naiz!”. O sea lehengo egunetan (...) O
sea ni gustora nintzen, baina ez nion loturarik hartzen. Esaten nuen “... eta hau zertarako egiten
degu? Gero hau egin behar degu gaztekin?...”, ez nion hartzen...” (Maialen Manzisidor, 1.
elkarrizketa).