Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Esperientziaren kokapena 142
Elkarrizketatu guztiei antzeko gai-ildoak luzatu nahi nizkien, modu horretan gai edo
interesgune berriak edo aurre ikusi gabeak sortuz gero, horietan gehiago sakon nezan.
Honako trebetasun hauek agertu nahi izan nituen elkarrizketetan:
1) Ez nituen gakoak kontzienteki bilatu nahi izan; berez ager zitezela nahiago. Ez nuen
zuzen-zuzenean jo nik gakotzat hartzen nituen galdera edota erantzunen bila joan.
Horrela jokatuz gero, elkarrizketatua presionatuta sentitzeko arriskua ikusten
bainuen. Datu interesgarriak edo gakoak elkarrizketan zehar atera zitezela nahiago
izan nuen, ez zuen modu zuzentzaile batez jokatzea bestearen aurrean, horrek
elkarrizketarako, eta bidez batez ikerketarako, desegokia izan zitekeela uste bainuen.
Beste modu batez esanda, ni eta hezitzailearen artean elkarrizketan zehar harreman
zintzoa izatea funtsezkotzat jo nuen.
2) Pertsonari, elkarrizketatuari alegia, sostengua eman nahi nion bere statusa goratuz.
Elkarrizketan zehar sostengua eta lasaitasuna eman nahi nion pertsonari,
elkarrizketa ez zezala har azterketa itxura. Giro abegikorra sortzea nahi nuen eta
elkarrizketatua gustura senti zedin nahi nuen. Horrela, zerbait interesgarria esaten
zuenean “Ah!, ze interesgarria!!” bezalako hitzekin erantzuten nion, baina ez
itxurakeriaz, benetan hala sentitzen nuelako baizik.
3) Elkarrizketatzailearen, hau da, nire, statusa jaitsi nahi nuen, pertsonaren gaineko
epaiketarik ez egite aldera. Elkarrizketan zehar ez nuen nahi hezitzaileak esaten
zuenaren gaineko epai moralik egiterik. Alabaina, horrek ez du esan nahi jarrera
neutrorik hartu behar nuenik, ezta gutxiagorik ere, aurreko puntuan ikusi dugu hori ez
dela horrela. Elkarrizketak izan behar zuen harreman zintzoa bermatu ahal izateko
nik ez nuen horrelako epai iritzirik eman behar: “Oso ondo jokatu zenuen hori egin
zenuenean!”, “Ez zenuen hori egin behar!”, edota “Horrelako jarrerak gorrotatzen
ditut!”. Horrelakorik eginez gero, ez nioke elkarrizketari ibilbide propioa egiten utziko,
hezitzaileak esan beharrekoa baldintzatuko nuke, neurri handi batean. Hau da,
hezitzaileak bere sentimendu, bizipen, esperientzia eta sentsazioak agertzea nahi
nuen, eta hori halal izan zedin horien guztien gaineko iritzirik ez ematea egokiena
zela deliberatu nuen. Izan ere, formazio-prozesuan zehar hezitzaile bakoitzaren
sentimenduak, hautemateak eta bizipenak ziren bezalakoak izango ziren, ez nik nahi
nituenak. Horrela, nire egitekoa elkarrizketatuaren statusa bermatzea eta goratzea
zen.