Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Oinarri teorikoak 123
Esandako guztia aintzat hartuta, esperimentazio bidearen oinarria eta abiapuntua
norberak izan behar du, hezitzaile bakoitzak. Hots, norberak bizi eta sentitu behar du zer den
edo nolakoa izan daitekeen trebetasun bakoitza. Hori gorputzean sentitzen duenean, orduan
ulertuko ditu trebetasunak, eta orduantxe egin ahal izango ditu aurrerapenak. Beraz, bideak
ez du ikaskuntza intelektualean eta mentalean oinarritu behar, ezta teorikoan ere. Bideak
guztiz praktikoa izan behar du, esperimentazioan oinarritua. Modu horretan lan eginez, uste
dugu bide bat topatuko dugula non hezitzaileek euren lan pedagogikoan “gertatzen ari dena”
interpretatu ahal izango duten hezkuntza-praktikaren eta balizko arazoen zurrunbiloan
aritzen direnen eta elkarrekintzan dihardutenen begietatik. Hori bai, interpretazioa ez da
izango buruarekin soilik egiten dena, ez diogu horri emango lehentasuna; izan ere, orain arte
eraikitako argudioak direla-eta gorputzaren bidez zer egin behar den, hau da, zein
trebetasun agertu behar den jakitea izango da xedea.
Esandako guzti-guztia modu praktikoan nola egin daitekeen ikus dezakegu ondoko
puntuan, non argitasunez agertzen den orain arte adierazitakoa. Gure formazio
proposamena garatzeko bide hauek bururatzen zaizkigu, eta horiek guztiak formazio
ibilbidearen arabera aplikatuko ditugu; hau da, orain guztien agerpen orokorra egin nahi
dugu, eta gero praktikak berak erakutsiko digu zein erabili une bakoitzean.
2.7.2. Hezitzaileen formazioa gorputza ardatz
hartuta: proposamen praktikoa
Aipatu dugun guztia eta gero, nola eraman daiteke hori praktikara? Bada, bi bide
aurreikusten ditugu. Alde batetik, hasierako formazio ikastaroa dei geniezaiokeena; eta
bestetik, etengabeko formazioa. Hau da, hezitzaileak formatzeko bidean, lehen-lehenik
trebetasunen nolakotasunak esperimentatu behar dituzte. Euren zeregin pedagogikoan esku
artean erabiliko duten ereduaz blaitu behar dute, sentsazioetatik kontzeptuetara iristeko.
Modu horretan, gure aburuz, hezitzaile bakoitza eredu teorikoaren ezagutzaz jabetuko da
esperimentazioaren bitartez, eta, aldi berean, autoezagutzarako aukera izanen du: zein
trebetasun duen eskuragarrien, zeinetan dituen hutsuneak, zer-nola esperimentatzen duen
elementu bakoitza...
Bigarrenik, behin ereduaren ikuspegi osoa jaso ostean, praktikarekin lotzea izango
litzateke biderik emankorrena. Hau da, hezitzaile bakoitzak bere esku-hartze pedagogikoan
aurkitzen dituen egoerei eta arazoei irtenbidea bilatzea, eta horretarako, gorputz