Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Oinarri teorikoak 121
formazio-prozesuan, sentitzen dugunaren inguruan hitz egin behar dugu, orain arte
esandako guztiarekin bat etorri nahi badugu, bederen. Horretarako, hau da, harremantrebetasunen
nolakotasunak sentitzeko eta bizitzeko, gorputzarekin egiten diren ariketak
proposatuko ditugu. Gorputz ariketak izanen dira formazioaren lanabesa, eta horien bidez
hezitzaileek trebetasun bakoitzarekin dituzten gorputz sentsazioetan arakatu nahi dugu. Hori
izango da bide esperientziala funtsatzen den gunea, hain zuzen ere; izan ere, gorputzak
trebetasun bakoitzaren nolakotasunak ikasten baditu, praktikan jar ditzake.
Argudio ildo hori guztia adibide sinple eta erreal batekin hobeto uler dezakegu. Demagun
hezitzaile bat nahikoa urrun agertzen dela subjektuengandik, bada, gure irudikoz, ez dugu
egoera hobetuko hezitzaileari hitz hauek esanda: “Aizu, saia zaitez irekiagoa izaten
gaztetxoekin. Beraiekin gehiago hitz egin, gertuago egoten saiatu...” Zirkulu sorgindu batean
sartzen gara. Hezitzailea ez da irekia izango besteekin trebetasun hori ahula duelako. Ez
badugu hori propio lantzen ez dira aldaketak sortuko. Hau da, proposatzen dugun
elementuen ereduaren bitartez, eta trebetasun horiek gorputzean sentituz, orduantxe jar
genezake hezitzailea bere gaitasunak hobetzeko bidean. Norabide hori ireki nahi dugu
ikerketa honen bidez, eta hori emankorra den edo ez ikusi. Izan ere, nortasunaren alderdiak
indar handiarekin atxikituta daude, eta oso zaila da hitzez mugiaraztea. Hitzek ez dute
mugiarazteko indarrik. Benetako mugimenduak gorputz sentsazioetatik etorriko dira, gure
ustez. Hitzak hainbat egoera aldarazteko motorra izango balira, nahiko erraza izango
litzateke hainbati irtenbidea edo hobekuntza aurkitzea. Baina, errealitateak ez du horrela
funtzionatzen, hitzek ez dutelako nahikoa indarrik gure existentziaren norabidea markatzeko,
baldin eta hitz horiek sentsazio fisikoren bat sortzen ez badigute.
Beste egoera hau ere gerta daiteke: hezitzaile batek zailtasunak izatea unean-uneko
egoerarekin gozatzeko. Gauza gehienak etorkizunean pentsatuz egiten ditu. Ez du astirik
hartzen une horretan egiten ari denaz gozatzeko eta bere energia psikiko guztia horretan
zentratzeko. Hori guztia hezigaiei transmititzen die oharkabean, eta ondorioz, horientzat
jarduerak ez dira oso gustukoak. Ez diete asebetetzen. Horren aurrean, bi modutara joka
dezakegu. Batetik, hezitzaileari autotelismoa zer den esplika diezaiokegu, hau da, ekintza
bera baino harantzago ez doan jarduna dela, non helburua ekintzan bertan dagoen.
Jarduera bakoitzarekin gozatu egin behar duela esan diezaiokegu eta bere indar guztia une
horretako bizipenetan jarri behar duela. Ziur aski modu proposizional batez ulertuko du zer
den autotelismoa, baina ezer gutxi lortuko dugu egoera mugiarazteko. Izan ere, hitz soilekin
ez baitiogu tresnarik ematen hezitzaileari bere bide propioa jorra dezan; kasu honetan, ez
diogu tresnarik eskaintzen autotelismoko jarrerak landu ditzan.