Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Oinarri teorikoak 117
Hainbat ikerlari eta autoreren ustez (Bossu eta Chalaguier, 1984; Gendllin, 1983;
Gendlin, 1997; Johnson, 1991), eta orain arte esandako guztiaren ildotik, honako ondorio
baliagarri hauek atera ditzakegu, geure proposamena eta formaziorako ikasbidea kokatzeko
eta ulertzeko guztiz funtsezkoak direnak. Hiru printzipio hauek ditugu:
1. Gizakiaren esanahiaren inguruko azalpen orok gorputz egiturei
oinarrizko funtzioak esleitu behar dizkio.
Historikoki esanahiaren inguruko azalpen objektibistek eta arrazionalistek alde batera utzi
eta gutxietsi dute gizakiaren gorputzaren garrantzia; batez ere, gure gorputz esperientziatik
sortzen den ulermena. Gendlinen irudikoz (1997i), mendebaldeko filosofiaren tradizioaren
ildoa (Descartes, Kant, Nietzsche... ) gorputza kaosarekin eta desordenarekin lotzearena
izan da. Horrela, gorputza izate ez logikoa denez, kanpotik ezarri behar zaio ordena.
Mendebaldeko pentsamoldearen oinarrizko ustea izan da ordena guztia inposatutakoa dela,
eta zientzia eta ezagutza aurrera doazela ordena esperientziala zientziak hipotetizatzen
dituen pentsamendu patroien ondorengoa delako. Hortaz, esperientzia beti unibokoa eta
kategoria eta klaseetan sailka daitekeena da. Filosofiaren mendebaldeko korronteetan,
sarritan, gorputza saihestu egin nahi izan da, eta hori, gero, beste esparrutan bezalaxe,
hezkuntzan ere islatu da; are gehiago, hezkuntza esku-hartzean.
Alta, Gendlinen (1997i) ustez, gorputzak ez du funtzionatzen patroiek ematen duten
egonkortasun logikoa bezala soilik. Gorputzak ez dira finkoak, eta gure eguneroko
elkarrekintzan eta egoeretan inplikatzen dira; hots, norbanakoen ekintzetan eta jardueretan
parte hartzen du gorputzak.
Johnsonek antzera hitz egiten digu (1991), historikoki mendebaldeko objektibismoak
gorputza bazterrean utzi du, usten zuelako esanahiaren izaera objektiboarekin zerikusia ez
zuten elementu subjektiboak barneratzen zituela. Objektibismoaren defendatzaileek ez zuten
gorputza kontuan hartzen arrazoia abstraktua eta haraindikoa edo transzendentea zela
pentsatzen zutelako, hau da, gizakion ulermenaren gorputz-alderdiekin ez zegoela lotuta.
Bazirudien gorputzak ez zuela inongo funtziorik materia abstraktuen inguruan gizakiok egiten
ditugun arrazonamenduetan. Hala eta guztiz ere, objektibistek egindako ikerketetan argi
uzten zuten gorputzaren garrantzia esanahiak eraikitzeko orduan, nahiz eta bide hori ez
garatu. Johnsonek (1991:17) maisuki azaltzen du: