Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Oinarri teorikoak 107
horren aburuz, dibagazioa funtsezkoa da egoera berriak, jarduera berriak eta fenomenoen
arteko erlazio berriak aurkitu ahal izateko. Modu horretan, hezitzaileak norabide berri bat
eman dakioke bere egitekoari, eta ohikoa ematen duen horri ukitu berritzailea eta
erakargarria eman.
Kalitate honen beste bereizgarrietako bat originaltasuna dugu. Originaltasunaren ukituak
ez ohikoak eta arruntak ez diren jarduerak egitera daramatza hezitzailea, bizitzaren eta
errealitatearen inguruko ohiko ikuspegiari ekarri berria egiten dio. Orijinaltasunak ukitu berria
ematen dio pertsonon arteko harremanari, baita egoera jakin bati ere. Menchén Bellónen
(1998) irudikoz orijinaltasunaren ezaugarriari esker, ohikoa dena alda eta eralda genezake.
Ildo horretan, kalitate honetatik egin ohi diren ekintzak iragarri ezinak dira lehen esan bezala,
hau da, aldez aurretik ezin jakin genezake gertatuko den edo ez, eta horrek ustekabea
sortzen du, baita harridura ere. Horrexegatik, trebetasun hau agertzen dutenen jarduerak ez
ohikoak, partikularrak eta bereziak dira (Guilford, 1994). Gure ustez, ezaugarri horiek guztiek
sekulako inpaktua eta indarra ematen diote ekintzari. Esan nahi baita, hezitzaileak ohikoak
ez diren moldeak eta jarrerak hartzea egokia izan daitekeela zenbait kasutan, hezigaiekin
duen harremana onbideratzeko. Ohikoa edo begi bistakoa den horretatik urruntzen da,
ikuspegi berriak eskaintzen ditu, eta sarritan bat-batean eta modu espontaneoan agertzen
da. Kalitate honek harremanen giroa berritu egiten du. Ezaugarri horrekin batera irudimena
agertzen dela aipatzen du Menchén Bellónek (1998). Izan ere, irudimenaren bidez irreala
izan daitekeen eremuan sar gaitezke, “Zergatik ez?” horren esparruan, hain zuzen ere
(Menchén Bellón, 1998). Horri esker, tonu eta ikuskera berria eman diezaioke hezitzaileak
errealitateari eta harremanei. Kalitate hau agertzen denean, hezitzaileak gauza berriak
egiteko probatzeko proposatzeko ausardia azaltzen du, inoiz jorratu gabeko ildoak eta
bideak urratzeko. Ohiko funtzionamendu arauak eta gauza egiteko betiko modua, hau da,
mugak apurtzeko irrika gailentzen zaio hezitzaileari. “Zergatik ez?” Eremu hori ezezagunaren
eta berritasunaren eremua baita; gauza eraldatzeko lehen urratsa jartzen du hezitzaileak.
Demagun, bada, hezitzaile batek une jakin batean hauxe proposatzen diola bere buruari:
“Zergatik ez dut egingo beti x moduan egin dudana y erara? Berria izan daitekeenari bidea
eman nahi diot!”. Hori izango litzateke kalitate honen agerbide bat. Horrexegatik, ohiko
gauzak egiten, betiko errutinan eta berritasunik gabeko gurpil zoroan murgiltzean, kalitate
hau eskura duen hezitzaileak gogogabetu egiten da, eta orduantxe desordenatuta eta
ahaltsua agertzen da, uholde baten moduan, jokatzeko modu arruntak hankaz gora jarriz
(Csikzentmihalyi, 1997). Beraz, hezitzaileak ordura arte egin ez duena edo egin ez duen
moduan esperimentatzeko ausardia agertuko du, baina baita ohikoa dirudiena ez ohikoa
bihurtzeko gaitasuna: