Hezitzaileen prestakuntza esperientziala: aisialdiko ... - Euskara

Oinarri teorikoak 95
esatearen garrantzia azpimarratu nahi dugu, ezetzaren garrantzia funtsezkoa da, bere alde
iluna edo ezkorra alboratu behar dugu, zinez positiboa izan daitekeelako. Horren bidez
argitasuna, koherentzia, eta norberaren babes-eremua ziurta dezakegulako. Aipatu legez,
norberaren babes-eremua agertzen dugu elementu honen bidez, eta hori maiz “ez”
hitzarekin egin ohi dugu:
“ “No” es una palabra que tiene los mismos derechos que el “sí”. Su significado es diferente, pero
su valor es igual que el de la palabra “sí” “. (Lewak eta Nelson, 1987:130).
Modu horretan, bi aldeek eremuaren marra edo muga non dagoen argi eta garbi uler
dezakete. Jar dezagun adibide bat. Joseba Gazte Lokalera oso maiz joaten den 14 urteko
gaztetxoa da. Egun horretan apur bat aspertuta dago eta Aitor hezitzailearengana doa ea
berarekin egoten den denbora tarte batean. Aitorrek hau erantzuten dio: “Agian
beranduxeago... ikusiko dugu”. Hau hezitzaile orok ematen dezakeen ohiko erantzuna da.
Baina horrek ez du laguntzen hezigaiak bere jokaera kontrola eta erregula dezan. Horrelako
egoeretan, subjektuak muga argi bat behar du (Williamson, 1991). Aitorrek emandako
erantzuna oso lausoa eta zehaztugabekoa da, ez du ezertarako mugari edo limiterik
ezartzen, eta horrek subjektua kolokan, zalantzan eta ziurgabetasunean uzten du. Horixe ez
luke egingo kalitatea hau agertzen duen hezitzaileak. Adibide horretan berriro ikus dezakegu
arauen zehaztasunaren eta argitasunaren garrantzia. Hobe horrela muga abstraktu eta
definitu gabeak baino. Hezitzaileak subjektuari muga zehatzak eta argiak ezarriko dizkio
jokaeraren, espazioaren eta denboraren arabera. Baina hezitzailea agertzeko modua ez da
mehatxuarena, gauzak argi uztarena baizik, alde horretatik neutro samar agertzen da
gaitasun hau.
Horrexegatik, aintzat hartzekoak dira Van Manen (1998:204-205) hitzok, non kalitate
honen balio pedagogikoaren laburpen bikaina azaltzen duen:
“Los profesores que no están bien preparados, confusos indecisos, inseguros y contradictorios
crean sin darse cuenta situaciones en las que la gente joven se pude volver desordenada,
inconstante y distraída, y puede sentir pocas ganas de aprender (...) la imposición que no es
personal, el orden que es impuesto y está conformado con reglas rígidas, frustrará, al final, el
aprendizaje. Por tanto, la disciplina significativa desde un punto de vista pedagógico tiene que
surgir de una orientación personal fuerte, una orientación que surja, desde dentro de uno mismo,
como una pasión disciplinada o como una disciplina apasionada. No existe mejor disciplina para
un niño que este sentido de autodisciplina” .