inprimitzeko bertsioa PDFn - Armiarma

540
BIBLE SAINDUA (II)
8. Herioa bulkhaturen du behin-bethiko; Jainko Jaunak nigarra khenduko
du begitharte guzietarik, lur guzitik khenduko du bere populuaren
laidoa; ezen Jauna da mintzatu.
9. Eta egun hartan erranen du haren populuak: Huna gure Jainko
hura; iguriki dugu, eta salbaturen gaitu; hau da gure Jaun hura; iguriki
dugu, eta bozturen eta jauziko gare hunen ganikako salbamenduan;
10. Ezen mendi haren gainean phausaturen da Jaunaren eskua; eta
haren azpian lehertua izanen da Moab, lastoa orgen azpian xehatzen den
bezala.
11. Eta haren azpitik hedaturen ditu eskuak, igerikariak erikatzeko
hedatzen dituen bezala; Jaunak aphalduren du haren ospea, bere eskuetan
purtzupilatuz bezala.
12. Eta hire harrasi goretako hazkargailuak eroriko dituk; arthikiak
eta lurrerat eragotziak izanen dituk herraustuak izan arteo.
XXVI. KAP.
1. Kantika hau egun hartan Judako lurrean izanen da kantatua: Sion
da gure indarreko hiria; salbatzailea jarriren da hartan harrasi eta harrasiaitzineko.
2. Zabal zatzue atheak, eta sar bedi jendaki zuzen, egiaren begiralea.
3. Goan da errebelamendu zaharra; begiraturen duzu bakea; bakea,
Jauna, zeren dugun zure baithan iduki pheskiza gurea.
4. Jauna baithan ezarri duzue bethikotzat zuen igurikitza, Jainko Jaun
hazkarraren baithan bethi guziko;
5. Zeren aphalduko baititu gora zaudenak; beheitituko baitu hiri
hanpurutsua; aphalduko du lurreraino, jautsaraziko du herrautseraino.
6. Azpian erabiliko du oinak, beharraren oinak, noharroinen zangoak.
7. Prestuaren bidexka zuzena da; zuzena da ibiltzeko prestuaren
bidea.
8. Eta zure manamenduetako bidexketan iguriki zaitugu, Jauna; gure
arimako lehian zauden zure izena eta zure orhoitzapena.
9. Gau guzian zure lehiaz egotu da ene arima; eta oraino ene izpirituaz
eta ene bihotz guziaz goizetik zure ganat egonen naiz atzarria. Zure
erabakiak lurrean betheko ditutzunean, munduan daudezenek ikhasiren
dute zuzentasuna.
10. Urrikal gatzaizkion gaixtaginari; ez du ikhasiko zuzentasuna: sainduen
lurrean egin ditu tzarkeriak, eta ez du ikhusiko Jaunaren ospea.
Jean Pierre Duvoisin
11. Jauna, altxa bedi zure eskua, eta ez bezate ikhus: ikhus bezate
populu bekhaiztiek, eta ahalkez urth beitez; eta suak irets betza zure
etsaiak.
12. Jauna, emanen darokuzu bakea, ezen zuk egin darozkigutzu gure
egintza guziak.
13. Jauna, gure Jainkoa, zutaz bertze nausirik izatu da gure gainean:
zure izenaz bakharrik orhoit begaitez zu baithan.
14. Hiltzen direnak ez beitez bizi, diganteak ez beitez bizira bihur:
horren gatik ethorri zaizkiote ikhustera, eta phorroskatu ditutzu, eta ezeztatu
duzu hekiezko orhoitzapen guzia.
15. Ongi egin diozu, Jauna, populu huni, ongi egin diozu: ospe bihurtua
izan othe zaitzu? Urrundu ditutzu hunen lurreko muga guziak.
16. Jauna, beren hesturan bilhatu zaituzte; hesturako auhenetan ezagutaraziko
diozute zure irakhaspena.
17. Nola izorra den emaztekia, heiagoraka baitago oinhazeen erdian,
erditzeko ordua hurbildu zaionean; hala gare, Jauna, zure aitzinean bilhakatuak.
18. Ernaldu eta erdi bezala gare, eta haizea ilkhi da gu gatik; lurrean
ez dugu salbamenduzko fruiturik atheratu; hargatik ez dira erori lur huntako
egoiliarrak.
19. Zuk hilak biziko dira; ene hilak bizturen dira. Atzar zaitezte eta
laudorioak kanta zatzue, herrautsean egoten zaretenak; ezen argizko ihintza
da, Jauna, zure ihintza, eta xahutuko duzu diganteen lurra.
20. Zoaz, ene populua, sar zaite zure geletan; atheak hertsatzu zure
gainera; zaude aphur bat gorderik, gaitzidura iragan dadien arteo.
21. Ezen huna non bere tokitik ilkhitzera dohan Jauna, ikhartzeko
lurrean dagoenak haren kontra egin tzarkeria; eta lurrak agertuko du gainera
ixuri dioten odola, eta ez ditu gehiago estaliko hartan gorde dituzten
hilak.
XXVII. KAP.
1. Egun hartan Jauna bere ezpata gogor, handi eta hazkarrarekin
ethorriko da Lebiathanen gainera, suge hagaren gainera, Lebiathanen gainera,
suge karabilkatsuaren gainera; eta hilen du itsasoan den balea.
2. Egun hartan arno oneko mahastiak kantaturen ditu Jaunaren laudorioak.
3. Ni naiz Jauna, hura zaintzen dudana; maiz urztatuko dut; beldurrezeta
bidegaberik egin diozoten, zaintzen dut gau eta egun.
541