0Barbier J, Supazter xokoan.qxd - Armiarma

16
SUPAZTER XOKOAN
Muziu Fort zena, begiak zabal zabala, ahoa oraino zabalago, irria
nausiturik, harritua, beha zagon Martin gaizoari.
—Anpallatzerat, Martin?...
—Ba, jauna, anpallatzera. Badakit zerbait minxka pairatzen dela,
anpallatzean. Bainan, futxo, lau mila libera ere ez dira artho-pean atzemaiten,
eta, engoitik orai, hasian hasi, deliberatuz geroz, baliatu nahi
nuke...
Soberakina soberakina da, ez dea hala? Muziu Fort karkailaz ari zen
beraz, Martinen sudurrari hurbil hurbila, Martin gaizoari sorbaldak inharrosten
ziozkala.
—Bainan, Martin, othe dakizu ontsa, zer den anpallatzea?
—Xuxen, ez, jauna. Erran dautzut ostixoan, Paxkalek zerbait
murruskatu baizik ez zautala. Erran daut bakarrik, anpallatzeko hauta nintzala,
hortako behar diren guziak baditudala, eta ez zela ni baino hoberik
atzemanen ingurune hautan guzietan...
—O, Martin, Martin, barkhatu irria eskapatzen bazaut, bainan,
Paxkal demonio harek ederki enganatu zaitu, eta lephoraino gero! Nahi
duzu jakin anpallatzea zer den? Anpallatzea da: Norbaiti larrua edeki eta,
larru hura lastoz bethetzea, leher egiteko heinean, Ihauterian Zanpantzar
edo Karnabal bezal bezala... Martin, behar othe zaitut anpallatu, Uharte
Ibarnegaraiko arrano alegia bizi hek bezala?... Nahi duzu?...
Martin, zuri zuria egina, begiak zorrotz, brau xutitzen da. Muziu
Fort zenari agur bat egin ere gabe, bazoan orai kanporat, firrindilaka:
«Brien bisaia!... Brien ariña!».
Iphar haizea bezala iragan zuen Espainiako karrika.
Paxkal hatzeman balu orduan, akhabo zen Paxkal!
Bainan, beharrik, Paxkalek lekuak hustu zituen zonbait egunez...
Jean Barbier
EGUERRIKO KONDAIRA
Eguerri bezpera zen. Bizpahiru ahutara gaztena goxoki janik supazterrean,
sagar-arno bat hauta lorietan hurrupaturik, ganberako leihoan
emana, izarreri beha nindagon. Iduri zitzautan izar heieri behera jausten
ikusi behar nuela Jesus, eta, Jainkoak emanik, boz bat baitut frango pollita,
hor, ohartu ere gabe, ez naiz hasten Atzar gaiteren xaramelatzen?
Atzar gaiten, atzar lotarik
Gau huntan da Jesus sortzen,
Amodioak garhaiturik
Gure gatik da ethortzen.
Bainan, bet-betan, oharturik haize meheño bat firurikan heldu zautala
ipharretik, beldurrez eta hotzak iragan, banoa ohe gainera, neure soinekoekin
hala hala, lo kuluxkaño bat eginen dudalakoan, gau-erdiko
meza aintzinean.
Atzar gaiteren azken azken hitza emaiten ari nintzalarik, exti, extia,
ezpainak luxatuz, ttunpez lokartzen naiz, eta berehala, horra non egiten
dudan amets bat, bainan amets bat!...
Beraz, Jainkoak, igorria zautan zerurateko galdea, nik batre uste ez
nuelarik. Nere girixtino eginbideak oro betherik, azta gaixto guziak
aphezaren eskuetarat arthikirik, horra abiatzen naizela Parabisurat buruz.
Urhats zonbait egin orduko, gelditzen naiz zankez, eta gero, laster batez
itzultzen nere ganberalat!... Gain hartan zer gertha ere, alfotxetan ezartzen
ditut ez dakit zenbat urthe hetan egin ziren Gure Herriaren ager-aldi
guziak, eta anda izarreri buruz.
Berehala ohartzen naiz erreposkiago noala, Gure Herria demontre
harek nik uste baino gehiago aztatzen zuelakotz alfotxetan. Bainan, hartuko
dut behar den astia, eta hola bederen bihotza arinik banoa, hedoietan
harat. Nork daki zertaz behar ditaken gaintto hetan?
Joan, joan, bethi joan, banindoan beraz, alfotxak bizkarrean,
Larresoroko Killo gaizoak egin makila pollit bat eskuan, izar batetik bertzera
brixt, jauzika. Jesus, Jesus, ez nuen sekulan erranen hainbertze izar
bazitekela zeruan!... Garaziko mendietarik lehenago ikusten nintuenak
deusik ez ziren oraikoen aldean!
17