Agirre Asteasukoaren "Eracusaldiac", sermoia ... - Euskaltzaindia

230
ARANTZA OZAETA
sarritan, ordezkapenezkoa, inpositiboa. Horrela, erlazio hori irudikapen
mundukoa izanik eta “periferikoa”, tarte zabala uzten zaio manipulazioari.
Esataria ez da inoiz “beste”en hi tzetara “aliena tzen”, A barrutian gerta tzen ez
den bezala.
C barrutian, bestalde, ez dago ZuBe-rik; eta ZeBe, berez da besteren hitzen
gaineko iruzkina. Barruti honekiko erlazioa “kanpokoa” da; ohar bedi
gehienetan lehen aldian datorrela, iraganekoa edo beste garai batekoa baili tz
enun tziatuz. Barruti honek ez du inongo balio diskur tsiborik. Horrela bada,
sermoia benetako mediatizazio-lana dugu, ideologia “haragiz” janzten den
modalitate bat, non enun tziazioa toki sozial batekin artikula tzen den.
Ildo honetatik, Compagnon autoreak, teologiaren diskur tsoa azter tzen
duelarik, azpimarra tzen du aipuek diskur tso horretan duten garran tzia. Dio
Compagnonek (op.cit. 157-231. or.) “aipa tze-sistematika” jakin bat erakusten
dutela aipuek, eta sistematika horren ezaugarrriak seinala tzen ditu. Pertinenteak
irudi tzen zaizkigu sermoien kasuan ere ohar horiek ain tzat har tzea,
sermoiek bai-baitute an tzik eta zorrik diskur tso teologala deri tzan diskur tso
moldearekiko.
Esan gabe doa aipa tze-sistematika honek soilik balio duela A barrutiko
aipuen tzat. Izan ere, A eta B barrutietako aipuak desberdinak dira, ikusi dugun
bezala, bai egituraz, bai fun tzionamenduz eta bai fun tzioz.
Horrenbestez, gatozen diskur tso teologalaren ezaugarri horien berri ematera.
d) Aipuen harrobia dela-eta
Sermoietan aipu gisa ekar tzen diren testuak dagoeneko exegesi-objektu
izan dira. Areago, exegesi eta hausnarketa luze baten jira-bueltaren emai tza eta
ondorio dira. Alderdi honetatik, betea-betea da aipa tzen den testuaren eta
testu aipa tzailearen arteko harremana. Aipuaren eta testu aipa tzailearen artean,
dakigunez, bestelako harremanak ere egon baitaitezke, B barrutian kasu,
edota azalpen testuan, edota saiakera testuetan, debateetan edota pren tsan.
Compagnon autoreak, orobat, zera diosku teologiaren diskur tsoari dagokionez:
historian zehar, berau izan dela testu-teoria bakarra zeinetan aipua eta
aipugin tza auzi-arazo nagusi izatera iri tsi den.
Sermoietako aipuak ez dira lehen aldiz ustiatuak izan, dagoeneko “hausnartuak”
izan dira. Iturri nagusia Biblia da (Itun Zaharra eta Itun Berria),
hondarrik gabeko harrobia, agortezina. Hor ditugu ondoren Elizaren gurasoen
hausnarketak, “patristikan” bilduak. Geroago, batez ere Trentoko Kon-