Agirre Asteasukoaren "Eracusaldiac", sermoia ... - Euskaltzaindia

164
ARANTZA OZAETA
[IV 63] “…eche urrutietan vici diran zarrac, eta aurdun diran emacumeac,
eguraldi charretan, batecere neguan ez daude nere ustez beartuac Mezatara etortzea,
gueyenetan bein tzat” (B 50)
[IV 64] “Ezpadezu oraindic ongui ecusten, ta adi tzen, atoz nerequin gauz oni
beste alde batetic beguira tzera. Gure siniste onac eracusten digun eguia da, edo
izango cerala betico zori onecoa Ceruan, edo betico zori gaiztocoa infernuan. Ez
dago emen bi gauz oetatic igues eguiteco videric” (C 257)
Gure ustez, auto atribuzio hauek paper bati loturik daude, esatariak sermoietan
barrena egiten duen “desdoblamendu” bati, ethos nahasketa bati. Geroago
arituko gara sermoilariaren ethosari buruz.
e) Ebalua tzailea
Sermoilaria ebalua tzailea da. Eta auto eta hetero erregulazioarena beste rol
garran tzi tsu bat da:
[IV 65] “Emendic ez da ascó asmo erdi, edo laurdena sor tzea, esaten dezula:
nai nuque, al banu, u tzico balit paquean: aleguiña eguingo det. Era onetan i tz egiten
duen becatariac ez du...” (A 202)
[IV 66] “¿Cer esango det Aldareco Sacramentuari eguiten zaizcan bidegabeaz?”
(A 18)
[IV 67] “Non da edanari jarraituaz umeac eta echeco guziac erquituric
iduqui tzea? Eta ondoren oec garbiro aitortuko dira? Ea, ez esan nic gogor i tzegiten
dizudala, esazu zerorrec zere bio tzac adi tzera ematen dizuna” (B 59)
f) Erreziprozitaterik eza
Dakigun bezala, diskur tsoko izakiak bere buruari estatutu bat eman behar
dio, halaber bere solaskideari ere, bere esatea legitimatuko badu. Gure kasuan,
esatariak diskur tsoan posizio instituzional bat marka tzen du eta halaber
marka tzen du bere erreferen tzia, bere jakin tza. Esataria bere enun tziazioan
inskriba tzen den unetik, eraikigarri diren arrastoak uzten ditu enun tziatuan,
enun tziazio modu bat.
Gauzak horrela izanik, gure esataria min tzo da inten tzio mul tzo bat agerian
jarriz: “ojala i tzegin albaneza” (A 5) , “ez da guchi izango gauzaric bearrenac
ongui azal tzen baditut.” (B 62); “nic ez bear lizaqueen adina, baicic dezaquedana”,
“sayatuco naiz”, “nire asmo da…” (B 233-242); “gauza oec berac nolaere
bait zuei adierazteco...” (C 85); “uquitu uste dedan asmo au” (A 164).