Agirre Asteasukoaren "Eracusaldiac", sermoia ... - Euskaltzaindia

3.0. MODULUARI SARRERA
Sarrera orokorrean adierazi bezala, modulu bakoi tzean hegaldi bat egingo
dugu corpuseko testuen inguruan, helburu dugula sermoiaren ezaugarri tze
diskur tsiboa egitea. Modulu honetan, hizketa-egin tzen teoriaren kale kantoitik
aztertuko dira sermoiak. Teoria aldatuz, bistan da, azter unitatea ere aldatu
beharra dago. Horrela bada, aurreko kapituluan testua komunikazio unitate
gisa har tzen genuen, eta testuan oinarrituta azter tzen genituen sermoiak. Oraingoan,
testuari loturik jarraituko dugun arren, sermoiei begira tzeko oinarrizko
unitatea hizketa-egin tza izango da. Searle autoreak, jakina den bezala, unitate
horixe eta ez beste jo tzen du komunikazioaren unitate oinarrizko tzat:
“La razón para concentrarse en el estudio de los actos de habla es simplemente
ésta: toda comunicación lingüística incluye actos lingüísticos. La unidad de la
comunicación lingüística no es, como se ha supuesto generalmente, el símbolo,
palabra, oración, ni tan siquiera la instancia del símbolo, palabra u oración, sino
más bien la producción o emisión del símbolo, palabra u oración al realizar el
acto de habla. [...] y los actos de habla son las unidades básicas o mínimas de la
comunicación lingüística.” (Searle 1980: 26)
Giza komunikazioaren arloan hizketa-egin tzaren erdigune tza aldarrikatzea,
XX. mende erdiko hizkun tzalari tzan pragmatikak ekarriko duen iraultzaren
ondorio da. Aurrekariak hizkun tzaren filosofiatik etorriak ziren: lehenik,
Wittgenstein-ek (2002 [1958]) ondorioztatu zuen hizkun tza bat hi tz
egitea praktika eta ekin tza sistema oso batean murgil tzea dela, hau da, “hizkuntza
jokoak” egitea, eta, beraz, hi tzekin gauzak egitea. Beste filosofo bat, John
L. Austin (1911-60), izango zen hi tzak erabil tzeagatik zein gauza mota egiten
ote dugun sistematikoki ikertu zuena. Zer “gauza” egiten dira hi tzekin? Gure
corpusera i tzulirik, eta jada ikusirik sermoiak testu direla (edo produktu
83