Bilîcan - Nefel

Du hestên dijber û dijwar, du hestên hêzdar li hemberî hevdu da
rawestabûn. Her yekê dijî ya dî ferman didayê. Gelo serê xwe ji kîjanê ra
xwar bike, kara wê ye? Axo bi gotin û gura kîjanê bike? Kîjan ferman li ser
berjewendiya wê diferime? Ber xwe bide, yan hema xwe li destê wî va
berde? Li nav van bîr û hizrana da dipilpitî. Nizani û nikari biriyarê bigre.
Bi fîtîna komelê ra serê xwe li ber xwe derxist û Silêmanê tevgirêdayî li
hemberî xwe dît. Di gavekê da çavên herduyan li hevdu asê bûn.. Bi tirîþka
çavên Silêmanî ra tiþtek bînanî germayê li dilê Werdekê geriya.
Bêhemdê xwe þa bû. Lê zû ji þabûna xwe poþman bû û serê wê dîsan kete
ber da. Komelê diledilî Silêmanî didan. Silêman li ber Werdekê rawestabû.
Dîsan çavê wî bi bejin û bala Werdekê, bi gerdena kêle mermerîn û
zend û bendên sipî û tevkutayî û navqeda zirav ket. Lê daxa kulîmekan jî
hate bîrê. Herduyan pêkve dest avîtin navtengên hevdu û hevdu birin û
anîn. Taze tav þirîn bibû. Taze roj nêzeyekê bilind bibû, ko herdu pehlewan
destopiþkî hevdu bûn.
Mîrî gazî kir:
»Ha Silêmanê pehlewan! Kanê tu çi dikî ha? »
Bi dengê Mîrî ra hurmehurm kete komelê û hemûyê han dane
Silêmanî:
— Ha Silêman! Ha pehlewanê navmilpan!
— Ha pehlewanê qupêz!
— Ha mêrê meydanê!
— Kuro xwe bidê!
— Aha! Aha!
— Hema vê carê!
— Aha, kuro derfendê nedê!
— Silêman ! Silêman !
— Xwe bidê hema hindik maye, ha!
— Hema kûþkê maye, ko tu heyfa pehlewanan jê vekî!
— Ha gurbizê mêran!
Lê li nava deng û hera û diledanê da, ev dengana jî li ber guçkên mirovî
diketin:
— Kuro Werdek jî qet fesalê nadê ha!
— A, ma yariye ewê bi dehan pehlewan biecandine.
Werdekê bi dil û can li ber xwe dida. Du, sê caran Silêman li vî serê
meydanê bire serê hanê û hanî. Silêman kire kirkaþê. Zor da Silêmanî û
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 87