Bilîcan - Nefel

xezelên xezelwerê, libên barana buharê û xîzên çemên payîzê rijiyane dora
meydana zoranê. Pistepista wan bû, li guçkên hevdu da xeber didan.
Lê li ber dengê duholê û hera û gaziya begzadan kesî dengê kesî nedibihîst.
Mîr û Mela Ehmed bi koma ridênsipî û giregiran va Silêman dane
nîveka xwe û anîne meydana zoranê. Serê Silêmanî hema wisan li ber da
bû. Begzadan li dû miqamê hawarê ra li miqamê siwaran dan û li dû ra jî
li miqamê þeri dan. Di gel miqamê þeri Silêman dakete nîveka meydanê.
Bû fîqîna komelê û fîtandin Silêmanî. Dengê Silêman Silêmana komelê
li ser dengê duhol û zurnayê diket. Werdê li goþeyekî meydanê da rawesta
bû. Serê wê li ber da bû. Weke her car serbilind û gulþa nibû. Þerm
dikir. Li þikesta xwe þerm dikir. Kundê þermê li mala dilê wê da penc vedabû.
Serþor bû. Li cîhaneke dî da bû. Eve yekimîn car bû ko li zoranê da
piþta wê li erdê ketibû. Diponijî. Li nav hiþê xwe da diçû. Taze navê
Silêmanî li ser ketiye. Taze navê þikestê li ser ketiye. Bûye leke. Bûye
dengî. Taze cîhan pê hesiya ye, ko þivanê Mîrî ew li zoranê da li erdê daye.
Þivan û bêrîvanan hemûyê ew zoranêya wan bi çav dîtine. Taze eger vê
carê bext bibe yarê wê û Silêmanî li erdê bide jî, bêçineye. Taze eger
Silêmanî li ber çavên vê civatê, li ber çavên vê komelê hilde û li ser taqa
piþtê li erdê bide jî, bêçineye. Heta hebe jî, ew nava yê li ser ranebe. Nav
li ser ketiye. Navê þikestê. Þikest ji þivanekî.
Tiþteke nehînî li nav da dil û canê Werdekê dixwar. Hêzekê li ser hemû
hêzan ra ferman didayê; ko êdî kuta bû. Êdî þuxul þile kiçê. Dest ji zoranê
bikêþe. Yan jî hema xwe bi destê wî va berde. Bila vê carê jî li ber çavên
komelê, li ber çavên Mîrî, li ber çavên day û bab û her heft birayên te, li
ber çavên êl û malbata te, te li erdê bide. Bila hemû bizanin û bibînin ko
ew hêjayî wê hindêye, ko bibe xudanê sîng û berên te. Mafê wî heye, ko
te ji xwe ra bi mêranî ji devê hezaran hût û lehengî da derîne û li pêþ çavên
wan li te bibe xudan. Erê evê hêza nedîtî û nebînayî, evê hêza dinyaya
nadiyar, fermana cîhana nebînayî ferman didayê, ko bila vê carê jî
Silêman te li erdê bide. Lê quretiya nav dilê wê, pehlewantiya wê, nav û
dengê wê, ew li dijî vê fermanê radikir. Hêzeke nediyare dî ew han dida
û digotê kiçê li ber xwe bide. Tu þerma serê bav û birayên xwe nakî? Tu
þerma pehlewantiya xwe nakî, ko tu dixwazî dest ji ber xwe bikêþî û xwe
bi destê þivanekî va berdî? Kiçê nehêle Silêman vê carê te li erdê bide.
Nehêle þikest dupate bibe. Kiçê! Mirov li nîviya zirarê da jî bizivire kar e.
Nehêle zirara te dupate bibe. Lê fermana dî hay lê dikir û digotê: kiçê zirara
çî, halê çî?! Mêrik hêjayî wê hindêye ko li te bibe xudan.
86• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM