Bilîcan - Nefel

9
Tavê hê lênedabû. Taze hewa ronahî dibû, ko du teter þandin û Silêman
li ber pezî anîne dîwanxanê.
Silêman li ber derê konî, li ser darê edebê rawestabû. Mîrî bi zorê ew da
rûniþtandinê. Li ser çokan rûniþt. Mîrî bi devken lê pirsî:
»Kurê min rast e, dibêjin te li milmilanê da Werda pehlewan li erdê
daye?«
Silêman serê xwe kire ber xwe da û bi þerm û fedî got:
»Erê ez benî rast e.«
— Lê Hesê Dûdê napejirîne. Dibêje ez wê milmilanêya nepenî da
napejirînim. Dibêje gereke careke dî, ser ji nû, li pêþ çavên min milmilanê
bête kirinê. Tu çi dibêjî ?«
Silêmanî serê xwe kiribû ber xwe û li nav hizran da diçû.
Mîrî dîsan jê pirsî:
»Te çi got?«
Silêmanî he bi zorê karî bêje;
»Bilanê.«
— Wate tu amadeyî careke dî bi Werdeka pehlewan ra guleþê bigrî? Tu
amadeyî? Tu ji xwe ra dibînî?«
— Erê.
Silêmanî nedikarî zêdetir biaxifta. Li ber þerman gewiriya wî hiþk bibû.
Xûyî dabû. Xûyî zipikzipik li ser eniya wî rûniþtibû.
Lê sêveke sor nediçû devê Mîrî. Mîrî sîngê xwe paqij kir û dengê xwe
xweþ kir û got:
»Ca yek ji we here, bêje mala Hesêyî, bila Werdek xwe amade bike.
Pehlewanê min vaye amade ye.«
Peyayek ji xîvetê derket û ber bi mala Hesê Dûdêyî rêket. Li dû wî ra
Mîrî ferman da, ko meydana zoranê avreþandî û paqij bikin û gazî
begzadan bikin, bila li depa hawarê bidin.
Li dû vê fermana Mîrî ra, hê qelûnkêþek nebihorîbû, ko bû girmîna
duholê û tûtîna zurnayê. Li dû dengê duhol û zurnayê ra komel weke
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 85