Bilîcan - Nefel

vanî. Cendekê gurgi jî danîbû rex û Qafreþ dabû dû xwe û çûbû nava
zomê. Gava ko xelkê zomê pê hesiyabûn, hûr û gir hemû hatibûn pêþewaza
Silêmanî. Mîrî kurkê xwe yê Hezoyî ji milê xwe þiqitandibû û
avîtibû milê Silêmanî. Werdekê jî bixwe bi destên xwe ji Qafreþi ra
hevrîþk çêkiribû û danîbû ber Qafreþi. Mîrî zengilekî zeng, zengilê
nêriyan bi destên xwe kiribû ustuyê Qafreþi da. Hînga bû ko Werdekê li
nava qîz û bûkan da, li ber çavên hemûyan ji Silêmanî xwestibû, bonetî
gurêxiya Qafreþi demekê ji wan ra li bilûrê bide. Ca Silêmanî jî kelên ji
dest xwe dernedabû. Li derfendê wec wergirtibû, qiliftîva bi miqamê,
Qaz Werdeka gola kûrîn li bilûrê dabû. Werdekê ta kutayê guhdariya
bilûra Silêmanî kiribû, û pir keyfxweþ bibû.
Silêmanî ew dîmena anî ber çavên xwe. Xwe ji xwe ra got:
»Gelo ma nabe, ko bilûrê dilê wê nerm kiribe?«
Silêmanî nikarîbû raza dilê xwe servekira. Eger ew raza servekira, yê li
nava êlê da biba polekî bi du peran. Qet ne tenê Werdekê û bav û birayên
wê, ev yeka nedipejirandin, belkû xelkê jî qet nedipejirandin. Xelkê yê
bigotana; Darik û dêre?! Hirç û gêre?! Hêþtir û leblebî?! Reqe û xelîlî?!
Ruvî û þaristan?! Gurg û eywan?! Þivan û dîwan?! Werdê û Silêman?!
Her cure bîr û hizran xwe li serê wî didan. Van rojana lap bêhewuk
bûye. Bînanî tiþtê ko dabe serê wî. Hema bixwe ji xwe ra xeber dide.
Taze danê bêriyê dest pê bibû. Qîz û bûk hemû rojê berî germegerma
nîvro satil û kodik û meþkên xwe dadinîne ser piþta guhdirêjan û bi xwe
jî her yekê kuliyeke hiriya mihiyan li zendên xwe dialandin û teþiyên xwe
didane destên xwe û dihatin bêriyê. Gelek rojan Werdek jî bi wan ra dihat.
Rojek ji rojên kutaya meha gulanê bû. Der û deþt li kulîlkên rengareng
da diçilvilîn. Taze ewe heftiyek bû, ko guran Qafrþê Silêmanî
xendiqandibûn. De pêþiyan gotine: Cerê avê, dê di riya da biþkê Qafreþê
gurêx jî ko li dirêjaya mehekî duyan da çendîn gurg xendiqandibûn û ji
layê Mîrî ve hatibû xelatkirinê, ew jî þevekê kete gîra gurgan û bi dev û
lekmên gurgan hate pirozekirinê.
Silêman hê ji þîna Qafreþi kuta nebibû. Ewî xwe dabû ser kevirekî
pêþberî bêriyê û bilûra xwe dabû ser lêva xwe û bi miqamekî þewat
ditûrande bilûrê. Durust li wê demê da bû, ko dîsan qîz û bûkên zomê
weke her car teþiyên wan li destên wan da, bi ken û henek ber bi bêriyê
dihatin. Her yekê çepikeke gulsosinan jî li rex kaniya serê rê çinîbûn û li
ber serê xwe ra li ber girdêlên xwe ra kiribûn. Digotin û dikeniyan û ber
bi bêriyê dihatin. Gava ko nêzîkî bi keriyi kirin, Silêmanî dît ko Werdek
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 77