Bilîcan - Nefel

»Xalê Kakil! Xalê Kakil! Nehêle seyên we me bilaw dikin!«
Bi dengê Mihoyi ra sê, çar se, her yek wekî þêrekî ji keriyi qetiyan û ber
bi wan hatin. Her seyek jî çengalek li ustuyên wan da bûn. Serê þîþikên
çengalan bînanî serê sernêzan li nav pirça katara seqan ra avîtibûn derê.
Mihoyi bi tirs û lerz navên seqan hanî:
»Gurêx., Bigêr, Çalê, Hirço!«
Þivanekî tatikê xwe avît û bi guj li ser berjêri da ber bi seqan hat û li seqan
hilat. Qafreþ pêþ da kir ko hucûmî ser seqan bike, lê gava çavên wî bi
gulta wan ket, dêla xwe kire nav lingên xwe û xwe avête ber pesêva
Silêmanî. Þivani xwe bi wan ra gîhand. Para ber da seqan. Se bi rewterewt
ber bi çengê keriyê dî çûn.
Mihoyî berî hemûyan got:
»Bereket be xalo!«
Herdu hevalên Mihoyî jî li dû wî ra gotin:
»Bereket be!«
Þivani bersiva hemûyê bi hevra da:
»Ser çavan!«
Mihoyî gotê:
»Xalo! Ehmed Begî ji te û ji sereþivanê pezê istewrî, her yekê ra, dajoyekî
dî jî girtiye.«
Îca destê xwe dirêjî ser Silêmanî kir û got:
»Ev dajoyê te ye, ewê hanê jî dajoyê pezê istewir e.«
Bi gotin û axiftin xwe gîhandin keriyi. Gava gihîþtin nava pezî, tarî
ketibû erdê.
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 67